Liefde, angst en hulp

De liefde voor mijn kindje maakt mij elke week wel een keertje bang. Bang dat er iets met haar gebeurt, ze ongeneeslijk ziek kan zijn zonder dat ik er weet van heb of iets anders. Natuurlijk geniet ik ook van mijn dochter, maar moeder zijn brengt veel verantwoordelijkheid mee, veel liefde, veel zorg maar ook zo veel moois en spannends.

Ik ben op dit moment zelfs aan het nadenken om hulp te gaan zoeken, om hulp te krijgen bij het omgaan met mijn angst.  Tuurlijk weet ik dat ik het leven van mijn kind niet in de hand heb, in de toekomst wel ik haar ook niks ontzeggen omdat ik te bang ben dat er iets kan gebeuren.  Tuurlijk kan mijn kind een keer vallen, ziek worden, een keer iets breken, te maken krijgen met pesters, vooroordelen en ga zo maar door. Toch merk ik dat het de laatste week steeds erger wordt, de angst.  Ik wil dit dus niet leidend laten worden voor haar leven.  Ik wil mijn kind gewoon zien spelen als een onbevooroordeeld en ongedwongen meisje.  Als ik mijn angst laat spreken dan zou ze niks mogen doen. Dit betekend dat ik mijn moedergevoel en mijn zorgen en plekje moet geven en moet genieten van alle momenten die er zijn een nog gaan komen. Zonder angst. Maar ik merk dat ik dit niet zelf kan. 

Bespreekbaar maken met mijn partner kan ik het gelukkig wel,  maar hij deelt deze gevoelens niet, dus kan er ook niks mee eigenlijk. Binnen mijn familie heerst er sowieso een taboe op hulp zoeken bij therapeuten of psychologen, hierdoor kan ik mijn ei niet bij hun kwijt.  Zelf met deze angst dealen werkt ook niet merk ik, dus daarom ga ik maar hulp zoeken. Ik ben van mening dat het niet schaad maar altijd wel op een manier baat. Naar mijn mening word je met de juiste begeleider er altijd wel beter van. Tijdens mijn depressie in het verleden heb ik ontdekt dat de juiste persoon die je psychisch begeleidt wel degelijk een verschil kan maken.

Mijn dochter is nu pas 5 maanden oud, ze merkt zelf gelukkig nog niks van mijn angst. Daarom kan ik beter nu hulp zoeken bij angst dan wanneer ze ouder wordt en ik wel degelijk beperkingen ga opleggen omdat ik mijn angst niet onder controle heb. Mijn dochter mag daar niet de dupe van worden in de toekomst. 

Ik denk dat ik zeker niet de enige moeder ben met deze gevoelens. Gelukkig kan ik hier wel nog steeds positief naar kijken en weet ik dat ik er nog iets aan kan veranderen en dit niks hoeft te betekenen voor de toekomst van mijn kindje.

Nog meer mama's hier die met dit soort angst hebben gedeald? En hoe hebben jullie dit voor jezelf aangepakt? Of uiteindelijk voor een groot gedeelte erover heen gegroeid? 

Liefs Amber