Lichtpuntje in zicht

Ik zat gister hevig te googlen naar oplossingen, en ja hoor lang leve google !

Ik vond een kliniek en ik heb dan ook direct daarmee contact opgenomen. Wat bleek hij kan maandag al terecht voor een intake en al snel kan er een opname komen indien deze geïndiceerd is. Ze boden zelfs behandelingen aan in Afrika, wat fijn! 3 weken rust betekend dat dus. In geen lange tijd voelde ik een last van mijn schouders vallen en een opluchting. Eerst maar eens de opties thuis neerleggen, hij moet het wel zelf willen natuurlijk. Eenmaal thuis aangekomen, zie ik hem al elk oogcontact vermijden, want het schuldgevoel is er nu en uit schaamte durft hij me niet aan te kijken. Ik zie hem lachen, ik voelde de woede al in me naar boven komen, " wat is er zo grappig?". Je moet je mond houden oppert die. Ik begon spontaan hardop te lachen, "ik moet mijn mond houden".  Wat er daarna kwam hoef ik jullie niet te vertellen, excuses en nog meer excuses en sorry's waar ik niet meer in geloof. Het komt goed, het is de laatste keer geweest.  Ik heb hem verteld dat het nu echt klaar is en ik niet meer in zijn loze beloftes geloof. Dat als hij echt iets aan zijn ziekte wil doen, zich zal laten opnemen en anders houdt het voor mij gewoon op !. Hij is hiermee akkoord gegaan, dus dadelijk maar eens bellen en voor maandag die intake inplannen.

Oh en dan had ik nog eens die kleine om me heen, weer ziek en weer de hele tijd aan het jengelen. Ondertussen met ziggo bellen want onze nieuwe tv erkent geen smartcard. Dus nu krijg ik zo een stom doosje wat ik ook nog eens onder mijn tv moet gaan hangen. En ik was net zo blij dat er geen kabel en dressoir meer stond waar de kids zich aan kunnen verwonden. Ach eigenschuld, niet op koopjes afgaan voortaan !

Hier zit ik dan achter mijn bureautje, zo wat straal je vandaag hoor ik al meerdere cliënten en collega's zeggen. In mezelf denk ik " je zou eens moeten weten wat er elke dag in mijn leven gebeurd". Gewoon vriendelijk blijven lachen en dan merkt niemand niets.

Mijn kleding zit al strakker, tja wat wil je we zijn maand vier alweer in..  Blijf maar lekker in mama's buik, daar zit je lekker veilig...

Ik hoop zo dat het deze keer gaat werken, maar stiekem weet ik dat het een verslaving voor de rest van ons leventje zal zijn...  We gaan er gewoon keihard tegen vechten, desnoods verhuizen we uiteindelijk maar naar een of ander boerendorp.

Laatste werkdag, heerlijk, bijna weekend