Lichtpuntje in enkele seconden gedoofd

Het is eindelijk maandag, dit is dan de grote dag, vandaag komt hopelijk de oplossing.

Ik haast me naar mijn werk, maar merk dat ik meer op de automatische piloot rij dan dat ik er ook echt daadwerkelijk bij ben. Wat een rot weekend weer achter de rug ! Wat een rot leven bedenk ik me, maar vandaag zal er misschien toch een ommekeer komen. Veel over het weekend wil ik niet kwijt, het was vechten en vechten om te voorkomen dat hij weer ging gebruiken, het is mij twee dagen gelukt maar zondag avond ging het mis. Ik heb me vooral met de kinderen bezig gehouden en de voor en achtertuin inclusief schuur eens flink onder handen genomen. Leuk al die vallende bladeren, sta je daar met een dikke buik duizenden bladeren van de gemeente op te vegen. En wat fijn dat er ondertussen ook nog eens een kraai over mij heen schijt !

Het is vier uur en ik haast me naar huis om meneer op te halen en hem naar de kliniek te brengen. Wat een gedoe, hij ligt nog in bed en haast niet wakker te krijgen. Meneer heeft de nacht ervoor een hopeloze suïcide poging gedaan met een paar kalmerings en anti-depressiva pillen. Ik heb toegekeken en hem zelfs nog een glas water gegeven, eerlijk gezegd had ik het niet eens erg gevonden als hij het loodje had gelegd. Maar ik wist op dat moment dat die paar pilletjes voor niets meer dan slaperigheid zouden zorgen. Het was een smak naar aandacht en medelijden, want ik ben niets meer dan koud en kil tegenover hem. Het is dat ik moet leven met hem omdat hij zelf niet weg wil en mij niet wil verlaten !

Wat een hopeloos gesprek bij die kliniek, volgens mij zagen ze het niet zitten hem te behandelen, want ze vonden een dubbele diagnose kliniek een beter idee. Maar die bestaat niet in Afrika ! Onderweg naar huis heb ik niets anders gedaan dan strak voor me uit staren, het voelde alsof ik een wereldoorlog had verloren en mijn hele leger hierbij omgekomen was, een gevallen koningin !  En wat is hij toch veranderd, agressief, nors, en onbeleefd, er zit geen sprankeltje menselijkheid meer in hem. Ik bedacht me dat dit mijn lot is, dat ik het maar moet accepteren of eindelijk eens wat moet gaan ondernemen ! Ja die schop die verdien ik wel... Maar er zijn meerdere aspecten die me belemmeren.

Ik hik niet eens tegen een depressie aan, ik zit er allang in, misschien is dat de reden dat ik niet meer logisch na kan denken. Iemand zei me dat ik een sterke vrouw was, maar ik ben niets dan laf en zwak. Van zelfrespect is geen grammetje zichtbaar. Ik mis het echte leven, waarbij ik me zorgen moet maken om rekeningen of de kinderen of weet ik veel wat voor kleine problemen. Ik mis het om op te staan en vrolijk te zijn. Het is lang geleden dat ik in de spiegel keek en dat ik een volwaardig mens voor me zag staan. Ik zie een hoopje ellende, wat nog altijd overeind staat en vecht in het duister en maar wat om zich heen slaat.  Ik verdrink en ik neem mijn kinderen hierin mee, ik voel me schuldig tegenover mijzelf, nooit had ik gedacht dat dit mij zou overkomen en dat ik te zwak zou zijn om voor mijn eigen geluk te vechten....

We gaan maar weer eens op zoek naar een ander alternatief, ik hou jullie op de hoogte..