Leven na een baby

Tijdens mijn bevallingsverlof van Aedan werd het alsmaar duidelijker voor mij dat mijn zin in het bedrijfsleven weg was. In die periode kreeg ik ook een idee wat ik wel zou kunnen doen. Ik besloot dan ook een extra maand bevallingsverlof te nemen om daarvoor een plan uit te werken.

Een plan uitwerken met een baby van drie maand, haha toch net iets te ambitieus:-) Meer dan wat zeer ruwe research kwam er niet van. Dan maar terug aan de slag en ik activeerde mijn 6 maanden plan weer.

De eerste maanden werd ik redelijk opgeslorpt door het werk en de baby. Mijn job had ook heel wat praktische voordelen, korte pendeltijd & goede uren. Ik dacht dat ik dat soort dingen nooit zou zeggen met mijn vroegere ambitie, maar zo dacht ik er nu toch echt over. Mijn job ging ok en waar ik vroeger nooit over zou hebben durven dromen, deed ik nu een 9 to 5 met heel af en toe een beetje extra. En ik had echt geen behoefte in meer. Waar ik vroeger vrijwillige extra avonden deed, keek ik nu al op tegen elke activiteit die werkgerelateerd was buiten normale uren. Een tripje naar het buitenland ? Een teamactiviteit 's avonds ? Echt geen zin in.

Nu wil ik geen negatief beeld schetsen, ik had fijne collega's en we hadden zeker regelmatig plezier. Het is niet zo dat ik me door de dag moest sleuren ofzo. Het werk zelf ging op zich vooruit en zoals bij iedereen waren daar ups en downs in. Ik had er een dubbel gevoel bij, enerzijds was het wel ok zo, anderzijds was het contrast met mijn vroeger werkplezier heel groot. Ik zag mezelf al evolueren in iemand die jaren met lichte tegenzin gaat werken omdat het nu eenmaal moet voor het geld. Dat idee vond ik verschrikkelijk. Elke dag telt, want de volgende kan het gedaan zijn. Dat idee leeft erg sterk bij me sinds de kanker. Vanuit dat idee, moeten dan ook de meeste dagen gevuld zijn met een zekere passie voor het werk en die was er niet meer.

Wij waren ook nog steeds ons huis aan het verbouwen en in die zin had ik op dat gebied een uitlaatklep voor mijn energie. In dezelfde periode waren er ook nog heel wat andere heftige gebeurtenissen op privé vlak, maar die zijn momenteel niet voor publicatie.

Het plan verder uitwerken lukte echter ook niet echt, ik kwam er gewoon niet aan toe. Ik dacht echter dagelijks om iets anders te gaan doen, het verlaten van een bedrijf waar ik zo lang gewerkt had was echter een zeer moeilijke beslissing. Naast een groot netwerk van fijne mensen , een mooi loon en een mogelijke carrièresprong in het vooruitzicht zou ik ook een vangnet laten staan. Wat als ik terug ziek zou worden ? Wat als ik dood zou gaan ? De impact op mij familie zou heel anders zijn als ik loontrekkende of zelfstandige zou zijn....

Ik geraakte in een impasse en merkte aan mezelf dat ik het moeilijker en moeilijker kreeg. Normaal ben ik een heel vlotte beslisser en ik voelde me meer en meer in conflict komen met wie ik ben. Het dieptepunt was in mei een 4-tal weken voor onze vakantie. Ik stapte naar de dokter en vroeg of ik 2 dagen ziekteverlof kon hebben omdat ik te moe was zodat ik kon rusten. Iets wat ik nooit gedacht had ooit te doen. De dokter insinueerde dat in een burnout had en dat ik langer moest thuisblijven. Ik wist dat dat niet het geval was want ik had energie genoeg op andere vlakken, maar begreep wel dat deze situatie niet meer gezond was. Mijn zes maanden waren nu wel echt voorbij en het was duidelijk dat het niet beter werd. Elke avond was ik aan het klagen of twijfelen over al dan niet weggaan, ik was mezelf zo beu gehoord.

Daarop ging ik me afvragen wat ik moest doen, toch nog eens een andere job proberen binnen het bedrijf, loopbaanonderbreking of gewoon radicaal beslissen en springen. Alles had zijn pro's en con's maar ik wist zeker een andere job zou tot niet meer tevredenheid leiden. Een loopbaanonderbreking zou waarschijnlijk een gezellige periode worden waar ik weer alles zou doen behalve aan het plan werken, maar was wel iets dat ik nog overwoog. In diezelfde periode waren er ook een paar gebeurtenissen op werk die me echt degouteerden en dat maakte mijn beslissing dan ook iets makkelijker.

Ik koos dus voor het laatste, gewoon springen. Twee dagen voor mijn vakantie zaten mijn partner in de auto naar huis en zei ik ' ik ga ontslag nemen als we terugkomen'. Mijn partner is op dat vlak heel steunend en zei dat ik moest doen wat ik wou en dat geld ook niet alles was, waarschijnlijk was hij mijn gezaag ook echt beu :-)

Op de vakantie vroeg ik me elke dag af of ik het echt zou doen. En elke dag kwam ik tot de conclusie: 'ik doe het gewoon'. Drie weken later kwam ik terug en de eerste dag dat ik terug was heb ik 's morgens ontslag genomen. Spannend, maar ik voelde me echt opgelucht.

Mijn plan was heel high level op dat moment, maar ik was er echt van overtuigd dat het goed kon werken. Ongeveer 5 dagen na mijn ontslag zag ik dat iemand anders net een zaak opende met een belangrijk stuk van mijn plan vlakbij ons

Bummer .....

.... maar gelukkig kan ik lachen met de strange ways of life