Snap
  • Mama
  • Relatie

leven met een verslaafde man

Nu terug kijkend op alle gebeurtenissen, is het allemaal mijn eigenschuld. Ik heb niet op tijd ingegrepen !

Het begon allemaal vijf jaar geleden...

Na een lange tijd bij mijn schoonouders te hebben gewoond, konden we eindelijk een huisje kopen. Het was ook hoog tijd want de ruzies met schoonma kon ik echt niet meer handelen.

een jaar ging alles goed, we hadden twee dure auto's voor de deur, allebei een goeie baan, en ons kleine meisje wat ondertussen 2 jaar was. Het leven lachte ons toe, maar tegenwoordig is alles een grote wolk met de kinderen als een zonnen straaltje wat als enige nog in mijn leven schijnt.

Ik merkte op dat hij steeds vaker in de badkamer stond, met de iphone in zijn handen en de oortjes in zijn oren voor de spiegel stond te rappen/dansen, geen idee wat hij daar deed. De deur ging op slot en al snel dacht ik dat hij vreemd ging of met andere vrouwen praatte.

Op een dag besloot ik op de zoldertrap te gaan staan en door het raam boven de badkamer deur eens te kijken wat hij daar nou aan het uitvreten was. Ik kon via de spiegel zijn spiegelbeeld zien, heerlijk dacht ik, dit is het moment van de waarheid. Er was al zeker een half uur voorbij en hij was gewoon aan het playbacken en aan het doen.

Toen pakte hij zijn sigaretten en haalde alle sigaretten eruit en toverde een pony pack pakje naar voren. Cocaine dus..

Hij legde het neer op de wasbak en maakte een soort van lijn. Ik stond perplex ik kon het niet geloven. Ik weet alleen nog dat ik nee schreeuwde, een vuist maakte en deze door het glazen raam heen sloeg.

Dit was het begin van een bloederige oorlog die nu vijf jaar later nog altijd voortleeft. Met een bebloede hand zat ik daar in de gang, alsof ik verdoofd was met morfine en niets meer kon. Ik was gebroken van wat mijn ogen net hadden gezien, mijn hart in honderd stukjes. Ik ben vervolgens in bed gaan liggen, ik weet dat ik een uur later wakker werd en alles onder het bloed zat. Man lief kwam met een handdoek aanlopen en verzekerde mij dat het de eerste keer was en het niet meer zou gebeuren.

Ik heb die dag in een waas geleefd, en mezelf vermand de volgende dag omwille van mijn dochter. Het litteken zit er nog steeds en nu ik er zo naar kijk besef ik dat dit alles mijn eigen schuld is. Ik ben niet sterk genoeg geweest en ik heb mijn grenzen niet op tijd aangegeven en ze telkens maar weer verlegd, in de hoop dat hij ooit weer die man zou worden waar ik verliefd op was geworden.

Nu zit ik hier achter mijn bureautje op het werk, met barstende hoofdpijn al 7 dagen, geen fut meer voor het leven, te bedenken wat ik nu na vijf jaar kan doen om mijn eigen leven weer terug te winnen.

8 jaar geleden

Ik heb hier geen ervaring mee, dus ik ga er ook niets over zeggen. Echter wil ik je wel een hart onder de riem steken dat ik zeer met jullie meeleef. Misschien kun je al wel hulp zoeken voor zover dat nog niet is gedaan. Alhoewel ik denk dat je daar al lang mee bezig bent geweest. Sterkte

8 jaar geleden

Je doet al meer dan je beschreven hebt in je blog. Je bent op de goede weg. Het is heel vervelend dat je werkgever totaal geen begrip zou tonen voor de situatie. Een koophuis is altijd moeilijker dan een huurhuis dat staat vast. Ik denk dat het je zo hoog zat dat je het kwijt moest. Ik heb niet zelf meegemaakt hoe het is om iemand te hebben die verslaafd is en ben het ook niet geweest alleen weet ik dat het ergens ver weg is en wel kan komen. Dus zijlaan ja maar..... Het is lastig dat jullie als compleet gezin niet uit de omgeving weg kunnen zodat hij niet meer zo snel naar zijn dealers kan, dat bedoelde ik met 100km verderop gaan wonen. Het is nu beter om voor jullie veiligheid en rust te kiezen als ik zo je beschrijving van je man lees. Je bent al goed bezig en als je zwanger bent is het nog moeilijker om hier mee om te gaan. Jammer dat de afkickkliniek het tegenovergestelde bereikt heeft. Ik hoop dat hij er toch vanaf komt en dat jullie een gezin blijven. Liefs en heel veel sterkte. (maar die schop onder je kont blijft staan ;-) )

8 jaar geleden

Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat het vanuit de zijlaan erg makkelijk is om met oplossingen te komen, Als dit iemand anders overkwam zou ik ook zeggen, halloo waar ben je mee bezig, word wakker en schop hem het huis uit. Zo makkelijk is dat alleen in de werkelijkheid niet. Je zit met een koophuis/ rekeningen/ voogdij van de kinderen/ werkgever die totaal geen begrip zou tonen en mij direct zou ontslaan, en geloof me niet elke man is het zelfde en zou accepteren dat zijn vrouw bij hem weggaat. Die van mij al helemaal niet ! Ik heb afkickklinieken geprobeerd al 2 maal alleen daar is het juist erger geworden ! Ik ben al wel stappen aan het nemen, dit hou ik al vijf jaar vol een paar dagen erbij kunnen geen kwaad. Ik ga geen overhaaste beslissingen maken, ik heb mijn kinderen waar ik aan moet denken, en gelukkig krijgen die er nu niets van mee, ik wil niet dat ik ze van het ene huis naar het andere huis moet slepen omdat papa zo nodig moet gebruiken. En ik zorg er wel voor dat hij niet bij ons geld kan, pinpassen en al beheer ik al compleet ! Het komt wel goed ! althans dat hoop ik en ik ga er alles aan doen om het op te lossen ! en nee jullie reacties komen niet hard aan, want van binnen denk ik precies hetzelfde, het uitvoeren is alleen zo moeilijk... Haha ja ik heb een schop onder mijn kont nodig:)

8 jaar geleden

Ik ben alleenstaande moeder geworden door de verslaving van de vader van mijn dochter van 7 maanden. ik weet hoe moeilijk dit is. Ik heb 7 maanden geleden gekozen voor mijn dochter. Ik had al een heel verhaal getypt over mijn situatie, maar ik kan je alleen zeggen dat ik vind dat je als moeder de keuzes moet maken voor je kinderen en jezelf. De stress en wantrouwen nekt je. Ik heb nog geen seconde spijt van mijn keus. Mijn dochter gaat voor álles, en zou haar nooit willen blootstellen aan alles wat bij verslaving komt kijken. Daarmee bedoel ik meer dan alleen de middelen; de stress, verdriet, wantrouwen, leugens, ruzies en allerlei situaties die je je wel kan bedenken. Kies voor je kinderen en jezelf, je man heeft jaren geleden al een keuze gemaakt en naar mijn idee zat tijd gehad om voor jullie te kiezen. Sorry als dit hard overkomt.