Leren omgaan met de angst dat mijn dochter zal overkomen wat mij is overkomen.

Huilend breng in mijn dochter naar de opvang, hopende met heel mijn hart dat haar nooit zal overkomen wat mij als kind is overkomen.

Lieve lezers, ik ben Ancilla Sherida. Dit is mijn aller eerste blog, alhoewel ik heel veel van schrijven hou heb ik hier weinig mee gedaan, tot nu. Ik werd afgelopen nacht wakker en voelde dat ik mijn verhaal wou gaan delen. Here I am, dit is mijn persoonlijkste verhaal ooit.

Ik weet het nog als de dag van vandaag. Mijn lieve Nova-Lee Sherida werd gezegd gezond geboren op 8-8-2018. Ze is net zo magisch als haar geboorte datum! Voor het eerst in mijn leven, was mijn hart gevuld met puur geluk en ontzettend veel liefde. Deze twee dingen waren voor mij nooit vanzelfsprekend geweest. Met alle liefde en mooie momenten, slapeloze nachten en afentoe een typische mama huil bui bracht dit lieve meisje ook angsten uit mijn eigen ver-weggestopte verleden met zich mee.

Ik ben altijd al een vrouw geweest die het liefste alles zelf doet, vragen om hulp kon ik niet en hulp aannemen deed ik al helemaal niet. Geregeld kom ik mezelf tegen en laat het nét weer eens zover zijn met een pas geboren baby. De nachten breken je soms op, dat kunnen jullie allemaal vast beamen. Uit een leeg vat kun je niet tappen, dat besefte ik mij destijds heel goed. “Breng dr toch een nachtje weg, dan kan je even lekker bijslapen” werd vaak gezegd. Heerlijk leek het me ergens zeker, maar zodra die woorden uit iemands mond kwamen nam het mijn lucht weg. Ik voelde paniek en veel angst. Het lukte niet. Ik begreep vaak al niet waar het vandaan kwam, logisch dus dat buitenstaanders al helemaal geen hoogte van me kregen.  “Doe niet zo moeilijk”. En ja ik deed moeilijk, maar het was ook zó moeilijk. Meestal lukte het me wel om mezelf eroverheen te zetten en gaf ik eens in de veel maanden Nova-Lee een dagje mee aan opa en oma met heel veel moeite. Ik hield elk uur contact.

De tijd verstreek maar makkelijker werd het nooit. Ondertussen was mijn mooie lieve dochter een vrolijk, koppig meisje van 1 jaar geworden en zou ze naar de opvang gaan want mama ging weer werken. Ik keek er enorm tegen op en zocht excuses om haar toch niet te hoeven brengen en thuis te houden. Angst, paniek, het voelde zó niet goed. Mijn kleine meid, zo kwetsbaar als ze is al 1 jarige achter laten bij vreemde mensen. Ik besefte dat de angsten, MIJN angsten waren toen ik haar de eerste dag achterliet.

Huilend in de auto reedt ik naar mijn eerste werkdag, totaal in paniek en met een behoorlijk schuldgevoel. “Wat als ik haar in gevaar breng bij deze vreemde mensen en ze wordt misbruikt. Dan is dat mijn schuld want ik heb haar daarheen gebracht. Ik vergeef het mezelf nooit..”

Dat was het dus, mijn weggestopte trauma’s, gevoel en verdriet dreef eindelijk aan de oppervlakte. Ik was eerlijk tegen mijzelf. Het gekke is, dat ik mijn ouders nooit aansprakelijk heb gesteld voor het seksueel misbruik wat ik heb meegemaakt vanaf 4 jarige leeftijd. Ik geloof er nog altijd heilig in dat als ze het wisten mij nooit aan deze man hadden toevertrouwd. Ze kunnen er niks aan doen en dragen ook op hun manier een litteken, kon ik dat maar wegnemen net als het schuldgevoel. Er is hier namelijk maar één iemand schuldig en dat waren wij alle drie niet! Maar tóch.. als er nu iets zou gebeuren met Nova-Lee dan is dat mijn fout hield ik mezelf voor. Het idee, het gevoel, de angst, ik raakte helemaal in de war en vooral ontzettend overbeschermd. In mijn ogen was Nova-Lee alleen maar veilig in mijn bijzijn. Vertrouwen in mensen verder dan mijn gezin was er niet. Mijn ervaring was immers dat niemand te vertrouwen is en dat de plekken waar je je juist thuis voelt soms nog wel de gevaarlijkste zijn. Bij mij zou ze wél echt veilig zijn en kon niemand haar kwaad doen. En zo bouwde ik steeds hoger de muur om ons heen. Soms voel ik me schuldig naar onze familie en vrienden toe. Er zijn heel weinig mensen die mijn verleden echt kennen, ze zijn op een hand te tellen. Dus er is natuurlijk ook veel onbegrip voor mijn handelen m.b.t Nova-Lee maar ik heb mijn verhaal. Ik ben beschadigd. Ik ben beschadigd geraakt als jong meisje en was nu als vrouw en mama nog steeds dat beschadigd meisje. Ik heb het nooit echt verwerkt maar niemand zag iets aan mij. Waar ik niet over sprak was er niet en voelde ik vooral niet, dacht ik. Tot nu. Ontkennen ging niet meer. Ik ging in therapie. Het was een grote rollercoaster.

Ik besefte door middel van veel therapie dat ik mijn innerlijk kwetsbare kind probeerde te geven wat het vroeger nodig had. Via mijn dochter. Dat wat ik zelf toen nodig had was namelijk liefde, aandacht maar vooral veiligheid. Toen ik een klein meisje was, had ik niet de stem en de kracht om voor mezelf op te komen of om mezelf te beschermen. Des te harder ik dat nu wou doen voor mijn dochter. Maar ik besefte dat ik haar ontwikkeling tegen zou houden door haar binnen mijn veilige muren te plaatsen. Dat toegeven was niet makkelijk, ik dacht immers dat ik het beste deed voor haar. Het is nog steeds elke dag, een gevecht in mezelf.

Ik heb de kracht gevonden om mezelf geen slachtoffer meer te voelen en eindelijk de regie over mijn leven en gevoelens terug in eigen handen te nemen. Ik ben mijn misbruik niet. Ik heb geleerd dat mijn overtuigingen over de mensen in deze wereld bij mijn verleden horen, bij het getraumatiseerde jonge kind. Als een volwassen vrouw en mama leer ik nu om niet meer zwart wit te denken. Niet iedereen wilt je kwaad doen en er zijn zelfs veel meer mensen die het juist goed met je voor hebben. Door mijn verleden kijk ik zuiverder naar het heden.

Ik gun mijn lieve Nova-Lee de wereld, met al zijn mooie liefdevolle lessen en ervaringen. En er zullen lessen wat harder zijn, maar wij kunnen samen alles aan. Ik ben er en zal er altijd zijn. Ik gun het haar om te leven zonder een angst die ik haar heb meegegeven en helemaal niet bij haar hoort. Ze mag gaan ontdekken van al het moois wat er is. Ik gun haar niks liever dan een onbezorgde liefdevolle jeugd waar ze altijd gezien en gehoord zal worden. Daar zal ik altijd mijn best voor doen, dat beloof ik.

Maar, ik zal moeten leren vertrouwen, om haar te kunnen leren straks vertrouwen te hebben. Want dat verdiend ze, vertrouwen in het leven, in zichzelf. Ze heeft de wereld te veel moois te geven om haar binnen mijn saaie, eenzame muren te houden. Ik zal haar altijd beschermen, don’t get that twisted. Maar dan wél op een manier die bij háár past en niet bij mij, als klein kwetsbaar misbruikt meisje. Want dát kleine meisje is mijn verleden en dít kleine meisje.. is mijn toekomst.

“Angst zoekt zekerheid en sluit zo alle deuren, vertrouwen strekt haar vleugels en vliegt vrij..”