LEO

LEO oftewel Lomp En Onbenullig oftewel Ikke :(

Ik ben lomp, altijd al geweest, zal waarschijnlijk ook wel nooit veranderen, ik zal even wat bewijs aanleveren:

Als kleuter op de basisschool dacht ik na het gymmen wel even in mijn eentje zo'n houten gymbankje op te tillen. Ik liet hem op mijn grote teen vallen. Gevolg: dikke blauwe gebroken teen, waar na een week ofzo de nagel af viel.

Toen ik iets ouder was wilde ik kijken hoe snel ik van de trap af kon rennen. De zoldertrap ging bijzonder goed, dus met nog meer snelheid probeerde ik de volgende trap af te rennen en wauw wat ging ik snel! Na 2 treden te lopen, ben ik de rest maar gaan vliegen. Gevolg: verkreukeld hoopje Marieke onder aan de trap, met gelukkig niet meer verwondingen dan een paar licht gekneusde vingers en wat schaafplekken.

Toen ik net had leren fietsen, wilde ik niets anders dan ons straatje rond rijden en dat deed ik dan ook met volle vaart. Zo schoot ik in volle vaart een hoekje om, recht tegen een stilstaande auto. Gevolg: mijn kruis kwam niet al te zachtzinnig in aanraking met de stuurvork van mijn fiets, wat een enorme blauwe plek opleverde (die ik in mijn kinderlijke onschuld aan iedereen liet zien) en de bestuurder van de auto hield er een halve hartverzakking aan over.

Fietsen werd een beetje mijn witte walvis, want weer een andere keer was ik met mijn ouders en zussen aan het fietsen in het bos. Er kwam een paardrijder voorbij die de andere kant op ging. Ik bekeek het paard heel goed, maar vergat even dat ik op de fiets zat en reed tegen een paaltje. Gevolg: mijn snelheid was hoog genoeg om mijn achterwiel de lucht in te krijgen, ik rolde over het stuur, mijn fiets viel terug, met het achterspatbord over het stuur van mijn zus heen. Geen verwondingen, ik werd al beter in vallen.

Als 14-jarige stak ik te fiets een straat over zonder uit te kijken en werd aangereden door een auto. Gevolg: hersenschudding, kapotte knieën en enorme, pijnlijke tetanusprik in mijn bovenbeen.

Als volwassene fietste ik naar het winkelcentrum in een sneeuwbui. Ik wilde geen sneeuw in mijn ogen krijgen en hield mijn hand voor mijn ogen (ik ben echt slim he?). Ik fietste wederom tegen een stilstaande auto met een bestuurder erin. Gevolg: ditmaal alleen een paar kapotte vingers. Ik zei toch al dat fietsen een thema was in mijn lompigheid :)

Zo volgde er nog wel meer incidenten, maar gisteren had ik mijn meest recente lompe actie: ik was chili aan het maken en had een blik kapucijners open op het aanrecht staan. Ik waste tussendoor even snel mijn handen en wilde in één streep doorlopen naar de handdoek en ... sloeg met de zijkant van mijn hand middenin het openstaand deksel van het blik kapucijners. Gevolg: een snee net onder mijn pink en gisteren bij de huisartsenpost 2 hechtingen moeten laten zetten en de bovenkant van mijn pink is volledig gevoelloos. Ze denken dat ik een klein zenuwtje heb doorgesneden, waardoor de gevoelloosheid is ontstaan. Kan best dat het gevoel niet meer terug komt.

Ik postte deze laatste actie op facebook en dan blijkt maar weer hoe goed mensen mij kennen, want de reacties varieerden van "Waarom doe je dat dan ook? Niet erg slim." via "Ik zie het al, ook door de hitte bevangen... Dat is niet goed voor de fijne motoriek en coördinatie" naar "Sufferd! Beetje domme lompe aktie is dit wel hoor..... wat zei je tegen de jongens; kijk zoals mama het doet, is niet goed....haha" Mijn zus reageerde met "Ai! Doet het nog veel pijn? Ik zal geen commentaar geven over lompigheid..... iets met een pan met soep enzo.... Ik vrees dat het iets genetisch is ;)" die had namelijk net een week ervoor een pan soep over zich heen gegooid (gelukkig niet meer al te heet trouwens). Zucht! Ze zal wel gelijk hebben, het zal wel genetisch zijn. Mijn moeder kan al net zulke lompe acties hebben en mijn zussen ook.

Dus wees gewaarschuwd! Als je ooit in mijn buurt komt, hou dan scherpe objecten uit mijn buurt! ;)