‘Lekker’ wandelen

Als ‘nieuwe’ mama probeer je het goed te doen. Je leest en leest en leest, houdt alle sprongetjes bij, leest nog meer en komt erachter dat iedereen wat anders te zeggen heeft over hoe ‘het’ moet. Maar als mama voel jij het beste aan wat jouw kindje nodig heeft. 

Met dat feit in mijn achterhoofd doe ik wat ik denk dat ik moet doen. Onze lieve Fay is nu bijna 10 weken en ze doet het fantastisch. Ze huilt alleen als ze honger heeft, ze lacht de hele dag en ze is ontzettend nieuwsgierig. Schouderklopje voor mij en mijn vriend, zou je zeggen. Waar wij vorig jaar nog ieder weekend op feestjes en in de kroeg stonden; nu zijn we papa en mama op en top. Van kroegtijgers naar ouders: best een verandering, zou je zeggen.

Vol goede moed ging ik gisteren dan ook lekker wandelen met Fay. Korte broek en een shirtje aan, dun lakentje eroverheen en in de kinderwagen. Nu zijn wij gezegend met, naar mijn idee, de Bentley onder de kinderwagens. Dus kap omhoog (want een bepaalde meneer die ervoor gestudeerd heeft, zegt dat dat moet bij tropische hitte), ventilatieraampje open, zodat er toch frisse lucht komt (vandaar de Bentley), parapluutje op zodat de zon niet in haar gezichtje schijnt en gaan met die banaan. Lekker een rondje door de stad lopen en pronken met mijn kleine en mooie meid.

‘Hallo, hallo!?’ Ik hoor achter mij een snelle vrouwenstem en draai me om. ‘Sind sie Deutsch Oder Hollandisch?’ ‘Hollands, hoezo?’ ‘Ja, je kan ECHT niet met dit weer met zo’n klein kindje naar buiten.’ ‘Maak u maar niet druk. Ze heeft luchtige kleren aan en ze heeft het niet te warm.’ Ik draaide me weer om en liep verder, om vervolgens een kwartier, ja, een kwartier (!) achtervolgd te worden door bovenstaande Duitse mevrouw. Op gegeven moment heb ik gevraagd waar ze zich in godsnaam mee bemoeide. Dit onder luid geschreeuw en protest van mevrouw. Ik schaamde me kapot, maar gelukkig werd ik geholpen door omstanders.

Dat gehad hebbende werd mijn onzekerheid als nieuwe mama gevoed. Was het dan echt zo’n slecht plan om te gaan wandelen? Na nog wat opmerkingen van oudere vrouwtjes gehad te hebben (niet rechtstreeks, maar wel hard genoeg zodat ik het kon horen), kon ik wel janken. Ik liep mijn favoriete babyzaak naar binnen, waar ik inmiddels vaste klant ben, en vertelde wat er was gebeurd. De dames verzekerden mij dat ik niks fout deed en dat Fay er prima bijlag. 

Zullen we met z’n allen afspreken dat we ons niet bemoeien met anderen? Iedereen probeert het goed te doen en tips zijn altijd welkom, maar laat de kritiek achterwege. Al is het maar om de onzekerheid van een nieuwe mama niet nog erger te maken.

(Ps. De foto is NIET van gisteren.)