Snap
  • Mama
  • Gezond

lege grijze donkere donder wolken

Falen? Schuldgevoel? Slechte mama? Van alles spookt door me hoofd behalve de "roze' wolk

oke daar gaan we! Let's face it.. Ik heb een postnatale depressie. Zo dat is er alvast uit. En nu? Hoe nu verder? Ik weet het niet.. ik voel me leeg, alleen, gefaald en doodmoe. 

Beginnen bij het begin dan maar? In een eerdere blog heb ik geschreven over mijn buitenbaarmoedelijk zwangerschap dat blijkt de traumatische ervaring te zijn. Kort daarop weer in verwachting, een zwangerschap die niet zorgeloos verliep en voor de nodige spanning en stress heeft gezorgd. 

Een bevalling van 2.5 uur waarvan 2 uur en 29 minuten een weeenstorm was zonder enig moment van rust/opvangen/herpakken. Die 1ne minuut? Dat was mijn pers(VLOEDGOLF) wee! Iedereen rondom mijn bed was doorweekt! Inclusief de kamer. Hoe cliche was het weer eenmaal op mijn borst voel alles van me af. Want een mooi intens moment, wat een mooi meisje!

Toen de dag erna weer een ziekenhuis opname omdat de kleine meid niet op tempratuur bleef en niet dronk omdat er vocht in haar longentjes zat.

Oke en dan, dan eindelijk kan het genieten beginnen! Maar het gevoel kwam maar niet en nog steeds niet.. alle zorg gaat op de automatische piloot maar zonder gevoel. Ik voel mij leeg, ik voel niets eigenlijk. Dit baart me zoveel zorgen, zou ze het voelen? Hoe kun je nu niet blij zijn nadat je weer een mooi meisje op de wereld hebt gezet? Ik voel me schuldig richting de kleine meid, zij heeft hier niet om gevraagd. Ik voel me rot naar  mezelf want ik wil zo graag wel blij zijn en genieten! We wilden zoooo graag nog een kindje!

Ik durf mensen niet te vertrouwen, ik schaam me zo! Hoe kan ik nu niet blij zijn? Niet gelukkig zijn? Geen gemaakte glimlach maar echt blijdschap.. 

7 jaar geleden

Bedankt voor jullie reacties, zo raar ik heb geen melding gehad dat er reacties waren vandaar dat ik ze nu pas lees. Inmiddels enige tijd verder en een aantal gesprekken bij een psycholoog. Ik kan nog niet zeggen van ik voel mij stukken beter maar ik heb wel dagen dat het beter gaat:) zoveel opgekropte emoties, welke ik nooit heb toe gelaten omdat er altijd wel iets was of iemand waarvoor ik sterker moest zijn. Ik vind het moeilijk omdat ze inmiddels alweer 4.5 maand is en ik zo bang ben dat dit onze band voor de rest van het leven zal veranderen. Ook durf ik er niet naar iedereen openlijk voor uit te komen, anderzijds kost het me zoveel energie om dat masker weer op te zetten. Zo'n gevecht..

8 jaar geleden

Helaas voor mij ook herkenbaar. Ik zei hardop ik hou van je, zodat ze het in ieder geval wist, maar voelen deed ik het niet. Het is heel eenzaam, maar praten helpt echt. Mijn man heeft het voor mij verteld aan onze omgeving en ik kreeg vooral praktische hulp, met bijvoorbeeld koken of huishouden. Dit gaf mij tijd om echt met onze dochter te zijn. Daarnaast heb ik ook een psycholoog bezocht. Maar er open over kunnen zijn heeft me enorm geholpen. Hulp vragen is lastig, aanvaarden nog veel lastiger, maar acceptatie is echt de eerste stap naar genezing, maar wel de lastigste stap in het proces. Ik wens je heel veel sterkte en ik beloof je dat het beter wordt en dat je heel eeg gaat genieten van je mooie meisje. Het komt goed, echt.

8 jaar geleden

Ik hoop dat je alles snel een plekje weet te geven zodat je kan genieten! Tips heb ik helaas niet. Wel een dikke digitale knuffel!

8 jaar geleden

als ik lees wat je allemaal hebt mee gemaakt kan ik best begrijpen dat je hier heel veel problemen mee hebt. Zelf kan ik niet uit ervaring spreken maar het lijkt me een mega hell (nog erger zelfs). Omdat je zo veel negatieve dingen hebt ervaren wat heel moeilijk is om een plaatsje te geven is het mischien verstandig om er toch eens over na te denken of je geen hulp nodig hebt van een psychiater. Heel heel heel veel sterkte