Leenke, veel geluk!!

Domincuskerk

Na jaren van twijfelen, hakte ik een jaar geleden definitief de knoop door. We vertrokken in de zomer naar de Dominicuskerk. Nog steeds met een restje twijfel natuurlijk, want je weet wat je achterlaat en het is toch afwachten hoe het in een nieuwe omgeving bevalt. Leenke, de dirigent, nodigde me uit om bij het koor te komen. Ze voegde me toe op Facebook en voor ik het wist had ik een eigen plek in het koor. Ik vond het een warm welkom, maar tegelijkertijd kost het natuurlijk tijd om ergens bij te horen. Ik ben ook iemand die moeite heeft met veranderingen, hoe leuk ze ook zijn. Het is niet zo dat ik mijn hand er niet voor omdraai. Het is ook niet zo dat ik ervoor wegloop. Een beetje ertussen in. Alle begin is moeilijk en ik kan het weten. Al zo vaak opnieuw begonnen, al zo vaak dit gevoel meegemaakt. Ik weet dat ik er doorheen moet. Het duurt inderdaad ongeveer tot kerst, maar dan voel ik dat we geland zijn. Allebei. Een fijne dirigente, die het koor goed kan leiden. Een heel ervaren pianist/organist en heel veel betrokken koorleden. Wat wil je nog meer? Ik zit wel goed. Dunya’s weerstand is verdwenen doordat ze nu ervaren heeft wat het werkelijke verschil is. Zoiets moet je voelen om te begrijpen, uitleggen is bijna niet te doen.

Wonen overal nergens thuis

Dan, als ik net opgelucht adem haal omdat ik zo blij ben dat ik nu echt geland ben, komt er een mail. De dag na mijn verjaardag laat het koorbestuur weten dat Leenke stopt bij het koor. Ik was niet op de repetitie omdat ik visite had en omdat Dunya het niet leuk vond als ik wegging op mijn verjaardag. Ik kreun. Dat heb ik weer. Zo jammer! De zondag erna klitten veel koorleden samen om te vertellen hoe jammer dit is. Ze kiest ervoor om bij haar kindje te zijn en daar heeft natuurlijk niemand iets van terug. Dat is de beste keuze die je kunt maken, maar wat een gemis voor het koor. Dan is de laatste repetitie aangebroken. We zingen op het eind een lied speciaal voor haar, met de allesomvattende titel: "Leenke, veel geluk!". De melodie is van het lied “Wonen overal nergens thuis”. Dat lied roept altijd emoties bij mij op, maar met deze tekst is dat natuurlijk helemaal een drama. Toch lukt het redelijk om mezelf in bedwang te houden. Ik veeg wat tranen weg en ga vlug naar huis. “Ik haat afscheid nemen” zeg ik tegen de nieuwe oppas. “Ik denk dat niemand dat leuk vindt” knikt ze.

Guusje Nederhorst

Dunya en ik willen een cadeautje geven, los van het koor. We hebben geld ingezameld voor bloemen en dvd’s maar ik wil ook iets persoonlijks geven. En ik kies voor een boekje van Woezel en Pip, voor haar zoontje. Hij is tenslotte de reden dat ze vertrekt. Als moeder moet je soms dingen doen, offers brengen, in het belang van je kind. Dat doe je met liefde, vertel mij wat, maar soms ook wel met een beetje pijn. Woezel en Pip is natuurlijk meer dan gewoon een voorleesboekje. Het hele idee erachter van Guusje Nederhorst en de stichting Het Vergeten Kind, is prachtig. De stichting, waar een deel van de opbrengst naartoe gaat, zet zich in voor kwetsbare kinderen en dat is natuurlijk prachtig. Dus een cadeautje voor een kind, waarmee we ook nog een ander kwetsbaar kind blij kunnen maken. Het past dan ook weer bij waar we als kerk voor staan en wat we uitdragen. Al met al ben ik erg tevreden over deze plotselinge ingeving.

Staande ovatie

“Wil jij Leenke het cadeautje geven?” vraag ik op zondagochtend aan Dunya voordat we vertrekken. “Dat moet je zelf doen!” zegt ze gedecideerd. “Het is jouw dirigent!” Ook daar heb ik niet van terug. “Oké, prima. Ik dacht dat jij het misschien leuk zou vinden” leg ik uit. Ze reageert niet. Als we de kerk binnenkomen en onze jassen ophangen, vraagt Dunya: “Mag ik het cadeautje geven?”. Ik lach inwendig, maar laat niks blijken. “Ja, dat mag. Na de dienst. Nu gaan we repeteren en heeft ze daar ook geen tijd voor!” Het wordt een mooie dienst met na het slotlied een staande ovatie voor de dirigente. Ik kan er niks aandoen dat ik alweer vol schiet. Het is wel veel afscheid nemen de laatste tijd. Hierna moet het maar eens afgelopen zijn. Ik ben wel klaar met elke keer afscheid nemen van mensen waar ik aan gehecht ben geraakt. En ik ben er ook helemaal niet goed in. Na afloop van de dienst volgt er een mooi en warm afscheidswoord van het liturgisch team en natuurlijk nog meer bloemen.

Cadeautje geven

Dan staat Dunya voor me, terwijl ik mijn tranen weer droog. Ik denk heel even, echt heel even, dat ze me wil troosten, maar ze steekt haar handen uit en ik weet wat ze bedoelt. Ik duik in mijn tas en haal het cadeautje eruit. Dan snel achter haar aan als ze het aan Leenke overhandigt. Ze gaat het thuis openmaken zegt ze nog voordat ze bedolven wordt onder de chocola. Ik bedank haar voor de leuke tijd en ga thee halen. “Ik haat afscheid nemen! Ik haat het! Ik haat het!” zeg ik nog maar eens. Dunya slaat een arm om me heen. “Ja mama, dat kan ik wel begrijpen. Maar je zult er toch mee moeten leven!” Daar heeft mijn wijze dochter natuurlijk ook gelijk in. Ik drink voorzichtig mijn hete thee. Even later komt ze weer naar me toe: “Ik heb Leenke een knuffel gegeven!”

Nog klein

“Hoe vind je het dat Leenke weggaat?” vraagt Dunya als we onderweg naar huis zijn. “Heel jammer. Maar ze heeft wel heel erg gelijk dat ze voor haar kindje kiest. Dat begrijp ik natuurlijk heel goed!” reageer ik. Dunya is het met me eens. “Hij is ook nog heel klein!” zegt ze. “Precies! En het is heel fijn om bij je kind te zijn. Voor je het weet is ie groot!” antwoord ik. “Zoals ik!” zegt ze dan. “Inderdaad, zoals jij!” lach ik. Ik heb gelukkig heel veel bij Dunya kunnen zijn, zowel toen ze klein was, als nu. Het was niet helemaal zo gepland, ik was niet van plan om werkloos te worden, maar toch heeft dat ook een gunstig effect gehad. Dus begrijpen doe ik het zeker en waarderen ook. Maar toch.... Afscheid nemen went nooit. Gelukkig zijn er altijd mooie herinneringen om op terug te vallen. Ik heb veel geleerd die eerste periode in het koor. Nu maar hopen dat er net zo’n fijne dirigent voor haar in de plaats komt. Wij blijven in de Dominicus, omdat we merken dat we ons thuis voelen. We horen hier. “Leven en laten leven” zei iemand vanmorgen tegen me, over de sfeer in de Dominicus. Dat is het precies. En dat is ook precies waar ik behoefte aan had. Dunya heeft ook haar plek gevonden, met kaarsen aansteken, met brood en wijn delen, met voorbeden bij een kinderdienst, met zingen op kerstavond, met de sponsorloop van volgende week. "Ik steek een kaarsje voor haar aan" zegt Dunya voordat we weggaan. We gaan Leenke missen, maar gaan ook vol goede moed door.