3 jaar geleden
Leed dat loslaten heet
Degene die mij kennen zullen mij naar alle waarschijnlijkheid omschrijven als een control freak. Uiteraard naast alle andere karaktereigenschappen die mij definiëren. Maar ik geef het toe. Ik heb graag de touwtjes in handen. Zo werk ik graag met lijstjes, heb ik een strak dagritme als het op de kinderen aankomt en is onze familieplanner heilig.
Onlosmakelijk aan het krijgen van kinderen is echter ook loslaten verbonden. Het begint heel klein. Na negen maanden in mijn buik gaf ik de kinderen voor het eerst uit handen aan de verloskundige voor de controles. Zo gammel als ik soms nog was stond ik naast de kraamverzorgende voor het eerste badje en de eerste keer naar de kinderopvang hebben de tranen rijkelijk gevloeid. Loslaten dus.
Deze donderdag ochtend is het weer zover. Naast Max gaat ook Luuk vanaf vandaag dagelijks naar de basisschool. De planner in mij is weken geleden al begonnen met voorbereiden voor deze bijzondere dag. De rugzak werd onder streng toezicht van Luuk uitgekozen en ik zocht daar bijpassende bakjes en bekers bij. Afgewassen, voorzien van naamsticker en gevuld gaan ze deze ochtend, naast de nieuwe gymschoenen, in zijn tas. Leuk detail is dat er over die gymschoenen ook is nagedacht. Naast zijn naam pronkt namelijk aan beide kanten een hondenpoot. Matchend bij de rest van zijn Paw Patrol schoolcollectie dus (hoezo dwangmatig in control).
Om kwart over acht is het zover. Met een brok in mijn keel trek ik de voordeur achter mij dicht. Max en Luuk spotten het overbuurmeisje en delen luidkeels mede dat het vandaag Luuk zijn eerste schooldag is.
Na een bevestigende knik steken ze de weg over en zoeven met het meisje naar het einde van de straat. Als de school in beeld komt remt Luuk plotseling af. Hij pakt mijn hand stevig vast en bevestigd mijn vermoeden. “Ik vind het een beetje spannend” zegt hij zacht. Ik geef Luuk een kus op zijn bol en vertel hem dat dit mag, maar dat spannend ook heel leuk kan zijn. Er vormt zich stiekem een brok in mijn keel.
Samen met Max betreden we het plein. De juffen en meesters hebben zich nog niet verzameld dus de mannen kunnen hun energie nog even kwijt met een potje tikkertje. Zodra de schooldeur open gaat zoekt Luuk zijn plekje weer naast mij. Voor Max is het inmiddels routine en na een kus weet hij zijn eigen klas te vinden.
Ik neem Luuk bij de hand en ga slalommend tussen de ouders en kinderen op ons doel af. Op anderhalve meter afstand overhandig ik Luuk aan zijn nieuwe juffrouw. Er vindt geen overdracht plaats gelijk de kinderopvang. De juf hoeft niet te weten hoe het Luuk momenteel vergaat en/of hij vannacht goed geslapen heeft, zijn boterhammen door zijn zenuwachtige keelgat kreeg of dat ik nog iets anders belangrijks te melden heb. “Tot vanmiddag” en een knik is al dat ik in dit voor mij bijzondere afscheid terug krijg.
De brok in mijn keel groeit als ik met een laatste wuivend gebaar het schoolplein verlaat. Daar gaat hij dan. Dat mannetje dat tussen al die andere kindjes overduidelijk de kleinste is. Voor mij, door zijn medische voorgeschiedenis, nu weer zo kwetsbaar toont.
Luuk en ik hebben in de afgelopen vier jaar samen veel meegemaakt. Uiteraard leuke, mooie en fijne momenten, maar in zijn geval helaas ook een hoop ellende. De beschermingsdrang naar Luuk is hierdoor enorm en vandaag moet ik ook hem weer voor een stukje loslaten.
In de auto naar de kinderopvang van Fenne gaan mijn gedachten nog diverse keren naar mijn nieuwe kleuter. Op de terugweg met een lege auto passeer ik voor de laatste keer zijn oude opvanglocatie. Het hek is van de dam en daar in mijn eentje kan ik het niet laten even heel hard te brullen. Dag Luuk. Ik laat je los. Tot twee uur uiteraard, want dan ben ik er eigenlijk al weer.
De eerste keer naar de basisschool is niet alleen voor de ouders, maar ook voor de kindjes vaak reuze spannend. Met deze tips maak je het voor beide partijen wellicht gemakkelijker:
1. Lees in de periode voorafgaand aan de eerste schooldag met je kindje boeken over dit onderwerp. Er zijn veel leuke prentenboeken geschreven met betrekking tot dit genre, zoals Nijntje op school (Dick Bruna) / De eerste schooldag van Milan (Kathleen Amant) / Saar gaat naar school (Pauline Oud) / Hoi, naar school! (Vivian den Hollander en Dagmar Stam) / Bobbi gaat naar school (Monica Maas)
2. Oefen samen de basisvaardigheden die een schoolgaand kind onder de knie zou moeten hebben. Denk hierbij aan zelfstandig naar het toilet gaan, zelf aan- en uitkleden, binnen aanzienbare tijd zijn/haar lunch eten en uiteraard het afscheid nemen.
3. Zoek samen met je kindje zijn/haar schoolspullen uit. Het uitkiezen van een nieuwe rugzak is niet alleen hartstikke leuk, maar maakt de gebeurtenis tastbaar en iets om naar uit te kijken.
4. Bespreek met de school, indien gewenst, wenmomenten. Deze dagdelen zijn bedoeld om je kindje alvast kennis te laten maken met de school, de klas en de routine die daarbij komt kijken. Wendagen zijn vanuit beide kanten niet verplicht, maar geven soms wel de ruimte een rustige eerste indruk te krijgen voor je kindje van hetgeen hem/haar te wachten staat.
5. En tot slot; maak de gebeurtenis niet te groots (al is dit het uiteraard wel!). Je kindje voelt ontzettend veel aan. Zo kan je jouw spanning helaas ook overbrengen op je kindje en wordt enthousiasme helaas ook wel eens omgezet in angst voor die grote school.