Last van schuldgevoel

Pfff....wat een vakantie. Twee weken zou ik vrij hebben en wat zou ik ervan gaan genieten. Eindelijk een beetje tijd voor mezelf, het huishouden en mijn twee kindjes. Maar dat had ik toch niet helemaal goed ingeschat!

Papa moest tijdens mijn vakantie gewoon werken, dus daar moest ik wel rekening mee houden. En het vermaken van een jochie van 3,5 jaar en een pittig meisje van 2 jaar is al een hele dagtaak. De eerste week hadden we gelukkig wel wat leuke activiteiten ingepland, zoals een bezoekje aan de Efteling. Helemaal geweldig vonden ze dat. Ik genoot zelf ook, want mijn moeder en mijn zusje waren meegegaan en daardoor had ik vaker mijn handen vrij. De andere dagen van de vakantie waren echter ook heel snel gevuld. De boodschappen moesten worden gedaan, de was, de vloer, de hond en de cavia's, een doktersbezoek hier, een tandartsbezoek daar en oh ja we moesten nog steeds op kraambezoek!

In de tweede week kwamen daar nog een aantal dingen bij. Zo zouden we in het laatste weekend van de vakantie een druk programma hebben. Op zaterdag waren mijn man en ik namelijk daggasten bij een bruiloft en op zondag (Moederdag notabene) moest ik een wedstrijd spelen en in de middag een concert geven. Voor de bruiloft moest er nog een fotoboek in elkaar gezet worden, een taak die ik met veel enthousiasme op me had genomen. Dat enthousiasme was wel enigzins getemperd toen ik er op donderdagavond nog tot half twee 's nachts aan had gewerkt, zodat het op vrijdag nog met mijn man mee naar zijn werk kon waar ze de boel gingen inbinden. Een andere bruiloft was ook op handen zijnde, dus daar moest nog een vrijgezellenfeest voor georganiseerd worden. En wie zou dat wel even regelen....???? Juist, ik!

Omdat ik nog niet genoeg te doen had, besloot ik ook nog een stuk tekst te moeten schrijven voor eerdergenoemd concert. Dus mijn tweede vakantieweek was naast slecht weer, ook nog gevuld met teksten schrijven, foto's knippen en plakken, verplichtingen in het huishouden en natuurlijk de zorg voor de kinderen. Tegen het einde van die week was ik behoorlijk chagrijnig en dat merkte mijn man en de kinderen natuurlijk ook.

Waarom doe ik dat toch iedere keer weer? Alles volplannen en mezelf verplichtingen stellen...pfff ik vind mezelf soms zo vermoeiend! En het ergste is nog dat je het nooit goed genoeg doet (volgens eigen zeggen). Je had toch meer aan het huishouden moeten doen, je had de kinderen meer (positieve) aandacht moeten geven en niet te vergeten: mijn man. Ik voel me na zo'n vakantie altijd schuldig! En vooral omdat ik dan gewoon blij ben dat ik mag gaan werken....eindelijk rust....