Lang leve klittenband

Lang Leve Klittenband

De kinderen hadden van hun moeder voor de Grote vakantie beide een opdracht gekregen.
Zij zou leren goed te fietsen zonder zijwieltjes en hij zou leren veters strikken.
Beide hebben hun diploma hiervoor behaald, mét bijbehorend kadootje!

Na de vakantie weer tijd voor school. Gympen bleken helemaal uitgelopen te zijn, maar wat een geluk, we hadden nog een paar hele goede stoere jongensschoenen liggen, precies de goede maat. Met veters, dat wel.
Hun vader waarschuwde me nog: 'Met veters, dat is niet zo handig.' Een opmerking die ik ter harte had moeten nemen. In plaats daarvan wuifde ik de opmerking achteloos weg 'Ach hij heeft zijn veterstrikdiploma gehaald. En van oefenen leert hij juist.'
Ik vond het zeer opvoedkundig van mezelf eigenlijk. Nou dan zouden we wat meer moeten doen om zijn schoenen aan te krijgen? Dat doe je voor je kind!
En ik ergerde me toch al zo in de schoenwinkel. Haast geen schoen te vinden zonder sluiting van klittenband. Wat natuurlijk na twee maanden los laat en dan heb je schoenen die niet meer dicht kunnen.

Maar wat wist ik er eigenlijk van?
He-le-maal niets!
Soms kun je als bonusmoeder een frisse kijk op zaken geven. Soms kun je gewoon beter luisteren naar wat een ervaren ouder te vertellen heeft.
En uiteraard: van te voren staat er niet bij of jij nou die frisse kijk hebt, of dat het vooral een naïeve kijk op de betreffende zaak betreft.

Vol goede moed laat ik de schoenen zien. 'Mooi he!'
Antwoord: 'Ze zijn met veters en ik vind ze stom.'
Uiteraard liet ik mij niet ontmoedigen.
'Stom? Het zijn schoenen die mensen in het leger ook dragen. Heel stoer dus. En je kan nu veters strikken, je hebt je diploma gehaald!'
Dat hele leger verhaal, dat was best stoer. Maar dat veters strikken...
'Ik heb nog helemaal mijn diploma niet gehad hoor, alleen het kadootje van mama.'
Ik moest even nadenken. 'Maarre.. als jij het kadootje hebt gekregen, dan kan je veters strikken. Zo niet, dan moet je het kadootje eigenlijk weer teruggeven tot je wel je veters kan strikken.'
Boze blik en het kadootje stond bij mama en alleen als hij óók het diploma had, dan moest hij kunnen veters strikken. Met andere woorden: veters ga ik niet strikken en zie jij dat kadootje maar eens terug te krijgen, want het staat bij mama.

En dan maak ik ook nog een superblunder.

De manier waarop hij zijn veters strikte kende ik nog niet. Hij maakt eerst twee lusjes en doet daar dan een knoop in. Dus ik zei 'wat doe je nou? dat is een rare manier van veters strikken.' Ik had moeten zeggen 'aparte' of 'andere', maar net nu was ik niet zo diplomatiek.
Hartverscheurend gehuil. 'Zhoho heb ik het vahan maahhmhhhaaa geleerheeeheeerd.'
Woeps.
Ik en mijn grote mond.
Ik bied mijn excuus aan, zeg dat ik het niet zo bedoelde en dat dit natuurlijk ook een heel handige manier is om veters te strikken.

Het heeft middagen, uren geduld, 1653 keer voordoen, 1878 keer na laten doen en precies 1 blunder gekost. Dan komt papa thuis. We zijn nog aan het oefenen.
En met 1 opmerking, leert papa even hoe het moet.
Hij staat even te kijken en zegt dan: 'Nou, let eens op, je maakt dus met 1 veter een konijnenoor, daar haal je de andere veter omheen, dan maak je het andere konijnenoor door die veter en onderdoor te halen en dan trek je aan. Zie je, zo.'
Zoonlief kijkt er eens naar, pakt de veters en zegt: 'Bedoel je zo, een oor en dan eromheen met deze, en dan het andere oor door die eronderdoor. En dan trekken. Zo?'
Ja dus.
We zijn helemaal trots!

Tot de volgende ochtend, de middag, als we de hond gaan uitlaten, als hij naar basketbal moet en er weer vandaan en alle ochtenden, middagen en avonden daarna.
Zijn veters zijn te kort, of te lang, ze zitten scheef, hij krijgt ze niet los of vast, ze breken af, ze gaan te snel los, blijven te lang vast en strikken niet lekker.
Iedere keer als de schoenen aanmoeten kost het tien minuten. Tien minuten met gezeur wel te verstaan. 'Wil je me helpen?' 'Niet zo strak!' 'Niet zo los!' 'Het lukt ook noooooit' en 'Ik haat deze schoenen' zijn veelgehoorde uitspraken. Met gym is hij als laatste klaar door zijn schoenen. Wij komen te laat op school, door zijn schoenen.

Vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb andere schoenen gekocht. Met klittenband.
Ik voel opluchting, bevrijding, een last die van mijn schouders afvalt.
Zijn vader en ik hebben besloten de oude schoenen ritueel te verbranden.
Hij bezit de vaardigheid om veters te kunnen strikken, alleen de uitvoering laat nog wat te wensen over. Maar met de jaren krijgt hij vast meer geduld.
En anders kan zijn vriendin misschien helpen?
Misschien is het opvoedkundig totaal niet verantwoord en leert hij zo nooit goed zelf zijn veters strikken. Maar nou en?
Dan loopt hij maar fijn de rest van zijn leven op schoenen met klittenband.
Er zijn ergere dingen!