Landelijke dag van ouders van Wiegendood kinderen

Vandaag was het een regenachtige maar toch ook prachtige dag. Met een ik-weet-het-niet gevoel brachten we Wout naar mijn ouders en vertrokken we naar Den Dolder, het was de landelijke dag van ouders van wiegendood kinderen. 

2013
Het is twee jaar geleden dat ik even een middag wat voor mezelf ging doen dat ik het ergste telefoontje kreeg uit mijn leven. Snikkend en jammerend hoor ik mijn vriend de woorden "Anne is dood" stotteren. Mijn wereld stortte in. Van af het moment van het telefoontje tot eigenlijk de ochtend van haar crematie heb ik beleefd als een roes. Ik was in een trant van verdoving maar voelde de pijn. Die tijd heb ik nauwelijks gegeten, heb ik geleefd op de het idee dat ik een mooi afscheid voor mijn dochter moest regelen terwijl ik een week er voor nog opzoek was naar een geschikte gastouder. Een week voor haar crematie maakte ik nog blije selfies, danste ik met haar door de kamer en vertelde ik haar over "later". Later kwam nooit, het was een verhaaltje voor het slapen gaan, het was niet echt.
De boze realiteit schopte ons van de mooiste roze wolk die je als ouders kon voorstellen. Anne was niet makkelijk, ze was pittig en had een eigen willetje, ze was eigenwijs en had ondeugende ogen en als ze lachte had ze gewoon kuiltjes in haar wangen. Ze was een uitdaging en een trots voor elke ouder, en wij waren haar papa en mama. En nog altijd ben ik trots op haar, ik heb acht weken haar mama mogen zijn toen ze op aarde was en tot op de dag van vandaag en tot aan mijn sterfbed blijf ik haar mama.

2015
Wat is de tijd voorbij gevlogen. Twee jaar geleden kwamen wij als "Verse" ouders naar een landelijke dag voor ouders van wiegendood kinderen. Als moeder die vers in het verdriet zat, en nu was ik trotse moeder van twee. Ik heb een sterrendochter en een aardezoon. Over twee weken wordt Wout alweer 1 jaar. Ik kan met alles wat ik in mijn hart heb zeggen dat ik gelukkig ben. Ik ben trots op beide kinderen, en ik weet dat Anne hier was om een reden. Die komen we nog een keer achter, ga ik ook niet naar opzoek. Die reden komt vanzelf op ons pad. Ze is een rode draad geworden in ons leven. Ze heeft van mij de vrouw en mama gemaakt die ik nu ben. Ik heb een nieuwe kijk naar de wereld en ik geniet voor 2! Anne kan niet de dingen doen die ik. mijn vriend of Wout momenteel doen en daarom doen we het voor haar. Als Wout iets nieuws leert, leert Anne mee. Als Jeroen een grap verteld lacht ze mee en als ik de mama ben, dan ontvangt ze het hele mama pakket mee. Ze is er blijft bij ons gezin.
Maar dan kom je op de plek aan waar de ontmoetingsdag is. Met een licht gewicht in je schoenen loop je naar binnen omdat je weet dat het oud zeer weer even wordt los gemaakt. Maar achteraf is het fijn omdat wonden moeten luchten, dan helen ze beter.
En dan zie je nieuwe gezichten. Jonge mensen met een getekend gezicht. Ze zijn ons maar dan 2 jaar geleden. Verdriet en machteloosheid staan nog als nummer 1 in hun agenda`s. Je ziet pijn die je maar al te goed kent. Je luistert naar hun verhaal, en je gaat mee terug. Je herkend, bevestigd en troost. Maar halverwege komt er een knop, en zonder hem aan te raken gaat die om. Je bent twee jaar verder, hebt een zoontje om voor te zorgen. De zin die ik twee jaar geleden hoorde en nooit geloofde gleden van mijn lippen: "Rouw en geluk kunnen samen hand in hand gaan. Het is een soort nieuwe ying en yang". Toen was dat klapklare onzin voor me en nu is het werkelijkheid. Ik voel me gegroeid als persoon, en ik hoop dat ik de mensen die er nieuw waren een soort van hoop heb kunnen geven.