Snap
  • Mama
  • Gezond
  • stress
  • moeder
  • druk
  • verzuim

Laat mij dat maar doen!

Als je hoort dat 65% van het ziekteverzuim binnen organisaties, psychisch verzuim betreft, schrik je toch even. Bij organisaties waar vrijwel alleen vrouwen werken, ligt dit percentage zelfs op 80%. Onder hen veel moeders met problemen die vaak aan de combinatie werk/privé gerelateerd zijn. Voor je het weet heb je veel te veel op je bordje en meld je je ziek door een burn-out.

Maar ja, wat had je anders verwacht? Het zit nu eenmaal in ons vrouwen, dat wij graag alle ballen hoog houden. Dat we daardoor van tijd tot tijd op onze tenen moeten lopen, is helemaal geen probleem. Totdat het fout gaat. De boog kan niet altijd gespannen zijn.

Gaat het vaak bij het weer aan het werk gaan, na de geboorte van een eerste kindje, nog redelijk goed. Althans, zo oogt het aan de buitenkant. We zijn er tenslotte mee opgevoed dat een vrouw alles moet kunnen, ook tegelijk. Als de tweede of de derde er is, krijgen we toch een wat korter lontje en worden we wat minder flexibel. Als er op je werk vervolgens ook nog eens opmerkingen gemaakt worden over dat je alweer een dag zorgverlof opneemt, omdat je kleine ziek is, dan wordt het erg lastig om je te vermannen of eigenlijk te vervrouwen.

Ik heb het zelf aan den lijve ondervonden. Maar gelukkig was ik er net op tijd bij! Mijn eerste dochter werd geboren en ik ging redelijk fluitend weer aan het werk. Omdat ik iemand ben die houdt van hectisch en van veel, had ik binnen de kortste keren voldoende werk naar me toe getrokken om met alle gemak een fulltime dienstverband te vullen. “Bijzaak”, dacht ik, “ik kan dat echt wel in drie dagen.” Het was een geweldig project! Het vrat enorm veel energie, maar die kreeg ik er ook dubbel en dwars voor terug, want ik gedij goed in een stressvolle omgeving. Totdat ik op een dag, toch in huilen uitbarstte op het werk. Directe aanleiding? Dat ben ik alweer vergeten, dus dat zal volstrekt irrelevant zijn geweest.

Naar aanleiding van die reactie, wist ik dat ik mijn grens bereikt had. Ik heb contact gezocht met een ontzettend leuk mens die ook al een vriendin van me gecoacht had. Met een paar gesprekken, leerde ik hoe ik om moest gaan met mezelf en met mijn situatie als moeder en als medewerkster. Maar ook als vrouw, kokkin, huishoudster, geliefde, teamgenoot, vriendin, bazin van de hond etc. etc.

Omdat het met mij heel goed is gegaan, wil ik nu ook graag andere vrouwen helpen. Ik zie zoveel jonge moeders om me heen. De ene straalt en de andere heeft duidelijk zorgen. Maar wat er echt van binnen zit, zien we vaak niet. Als die jonge moeder maar leert het zelf te zien en er mee om leert gaan! Met onze ervaren Fylla-Flex coaches – die ook allen moeder zijn – kan ik hen daar nu bij helpen. Neem gerust eens contact met me op, dan praten we er een keer over.

11 jaar geleden

Beste Biver75, Wat fijn dat je een werkgever hebt die begrip en een luisterend oor biedt! Dat is al erg belangrijk. Zoals je je situatie momenteel beschrijft, geeft echter wel aan, dat je al een bepaalde grens over bent en dat het goed zou zijn eens met een worklife-coach een oriënterend gesprek te voeren over hoe je nu weer uit dit negatieve/huilerige gevoel kunt komen. De worklife coaches die bij Fylla-Flex zijn aangesloten zijn allemaal erkende coaches en zelf bovendien moeder. Zij weten dus heel goed waarover zij praten maar ook hoe jij je voelt! In iedere provincie hebben we een worklife-coach. Dus mocht je belangstelling hebben, laat het me even weten! Hartelijke groeten, Lisette van Eechoud welkom@fylla-flex.nl

11 jaar geleden

Ik heb het er met vrije veel mensen over, maar of ze het begrijpen is een 2e... Mijn voornaamste probleem lijkt mijn werk, maar is dat ook zo... Waar ik tot ong 2 weken geleden alleen nog huilde wanneer het over m'n werk ging, huil ik nu ook al spontaan wanneer het over m'n dochter gaat... soms ook wel van blijdschap aangezien zij me positieve energie geeft, maar soms ook niet... vooral als ik erg moe ben stoppen de tranen bijna niet... Mijn werkgever is op de hoogte. Wat dat betreft heb ik het ontzettend getroffen met mijn teamleider. Hij wil me graag helpen in mijn werk en pushed me gelukkig ook niet om terug te komen. The main question is: waarom blijf ik toch huilen???

11 jaar geleden

Heb je hulp Bianca? Als je het gevoel hebt "het niet te trekken", weet dan dat je er niet alleen voor hoeft te staan. Praat erover, meld je gevoelens bij je werkgever, maar blijf er niet mee rondlopen. Het is belangrijk dat je aan je omgeving kenbaar maakt waar je mee zit.Bedenk dat dat direct ook een begin is om je weer beter te gaan voelen!

11 jaar geleden

Ik zit momenteel ziek thuis aangezien ik het niet trek....