Kritiek? Huh? Waar? Van wie?

Ik lever graag kritiek. Meestal in mijn hoofd, dat is het meest veilig. Vaak genoeg moet ik echt op mijn handen gaan zitten want anders komt er weinig goeds van.

Dagelijks lees ik blogs, verhalen, artikelen en nieuwsberichten. Vaak via Facebook want ik kan soms zo genieten van het commentaar op die berichten. Ik lig in een deuk als 'het volk' hersenloos losgaat op een nieuwsbericht dat een BN'er vreemd gaat. Verbazingwekkend lees ik de kritiek als iemand zoals jij en ik vreemdgaat en zijn/haar verhaal durft te doen. Ik heb plaatsvervangende schaamte als ik stuit op een pagina die is getiteld; "Uitzwaaidag Sylvana Simons", vaak met hetzelfde voornoemde hersenloze volk dat daar commentaar achterlaat. Ik pink een traantje weg als ik een aandoenlijk verhaal lees over Job, de verstandelijk gehandicapte jongen die niet discrimineert.

Bij al deze voorbeelden zou ik ook best een reactie kunnen achterlaten. Ik kan ook best kritiek leveren en mijn mening willen ventileren. Ik doe het niet. Ja, ik zou al die hersenloze sukkels een veeg uit de pan kunnen geven, ik kan de moeder van Job een hart onder de riem steken en ik zou mijn mening kunnen geven over vreemdgaan. Ik ken mijzelf beter dan ieder ander. Ik ben namelijk vaak niet zo lief. Ik heb vaak een heel sterke mening en heb geleerd dat niet iedereen zit te wachten op mijn kritiek. Daar tegenover staat dat ik soms wel gebaat ben bij kritiek van een ander. Ook al is deze soms niet leuk.

Onlangs nog in een discussie met een vriendin. Het onderwerp was de moeder die haar kind achterliet omdat ze in de kroeg zat. Ik vond dat ze het niet waard was om kinderen te mogen hebben. Vriendin vond dat wel heel hard. We discussieerden er even op los, maar wij weken geen van beide van ons standpunt. Ik vond haar te soft, zij mij te hard. De conclusie was dat wij er allebei een eigen mening over hadden en dat dat oke is.

Een ander voorbeeld is dat er wel eens iets als kritiek wordt opgevat terwijl dat niet zo is. Iemand vond mij kritisch over iets dat ik had geschreven terwijl dat niet zo was bedoeld. Ik vond dat heel moeilijk om mee om te gaan en merkte dat ik mij daaraan ergerde. Ik vond ook niet dat ik mijn excuus moest aanbieden. Geïrriteerd reageerde ik op haar kritiek en dat heeft mij vervolgens wel even beziggehouden. Mijn eerste gedachte was direct dat ik haar gewoon niet meer aardig vond. Zij heeft kritiek op mij? Prima, dan verban ik haar uit mijn 'aardige mensen lijst'. Dat is natuurlijk te kort door de bocht en zo werkt het niet. Ik wilde haar de definitie van een blog onder de neus wrijven, ik wilde zeggen dat ze niet zo moest zeuren en ik wilde zeggen dat ze het niet goed heeft gelezen. Dat laatste heb ik daadwerkelijk gezegd. Ik herlas mijn schrijfsel keer op keer en bleef bij mijn standpunt.

Ik snap wel dat kritiek leveren op een ander leuker is dan kritiek krijgen. Iemand wijst je toch op een zwak punt en dat is nooit leuk. Allemaal willen we sterke mensen zijn. Psychisch dan. Ik wil een sterk persoon zijn. Ik wil niet worden gewezen op mijn zwaktes en gaten in mijn psychische gestel. Regelmatig word ik toch gewezen op mijn gebrek aan huishoudelijke vaardigheden, dat heb ik geaccepteerd. Nu de rest nog. Kritiek krijg ik ook wel eens op de onderwerpen in mijn blog, of rechtstreekse kritiek. Soms doet dat pijn. Soms lach ik erom. Indien ik er niet meer tegen kan dan stop ik met schrijven. Die kritiek durf ik wel te leveren op anderen: kan je niet tegen slechte reacties op je blog/artikel/column? Schrijf dan niet.

Ah, de zon schijnt! Daar durf ik geen kritiek op te hebben.