Krioelende mensenmassa

Wij, het fenomeen 'mens' is toch iets bijzonders. Al die verschillende soorten types, culturen, gezichten, kleuren, stemmen, meningen, visies en veel meer. En dat allemaal verdeeld in vrouwen en mannen. Ik hou van mensen. In mijn vak heb ik er ook dagelijks mee te maken. Wie niet eigenlijk. We hebben elkaar, zonder dat we het door hebben, allemaal iets bij te dragen. Soms ten goede en soms ten slechte.

Mijn hormonen echter vinden sinds twee weken totaal iets anders: mensen zijn irritant, zeker in grote hoeveelheden. Het zijn krioelende massa's, een grote mierenhoop dat achter en langs elkaar loopt. Om nu te zeggen dat ik tot het einde van mijn zwangerschap binnen blijf gaat behoorlijk ver, dus ik zal de strijd aan gaan elke keer opnieuw. Me versus mijn hormonen! 

Als ik mij onder een grote groep mensen begeef, denk aan winkels, supermarkten, garages, feestjes, etc., dan stijgt de irritatie langzaam naar mijn hoofd. Wat doen al die mensen hier? Waarom zijn ze hier tegelijk met mij? Waar gaan ze naar toe? Volslagen absurde vragen want de mens is vrij om te gaan en staan waar ze willen. Bovendien kunnen ze zich hetzelfde van mij afvragen. Rationeel begrijp ik geen barst van mijzelf. Maar emotioneel ben ik helemaal één. 

Neem nou uit eten gaan in een klein sfeervol restaurantje. Met voortreffelijk eten en leuk gezelschap van een lieve vriendin. Maar die mensen... Elke tafel en stoel is bezet. De ruimte in combinatie met al die kakelende mensen wordt mij al snel teveel. Ik red het om van mijn voor- en hoofdgerecht te genieten en voel dan de kookwekker in mijn bovenkamer af gaan. Het is de hoogste tijd om de rekening te vragen en naar buiten te gaan. Frisse lucht, niet meer dan op één hand te tellen mensen om me heen en rust. Als ik buiten sta weet ik rationeel dat ik waanzinnig overdrijf maar emotioneel kan ik wel 'hou allemaal je kop' schreeuwen en begrijp ik niet waarom juist vanavond iedereen dat ene restaurantje heeft uitgekozen. Mijn lieve vriendin zegt mij volkomen te begrijpen, zelf afgelopen november bevallen, en stelt voor om bij mij thuis nog een theetje met zoetigheid te nemen. Lekker rustig voor mij. 

Afgelopen zondag waren we op uitnodiging op de This Art Fair in de Beurs van Berlage in Amsterdam. Even twijfelde ik of ik moest gaan maar al snel hees ik mij in mijn getailleerde zwangerschapsjurkje, was kortstondig in gevecht met mijn over-the-knee laarzen en legde een subtiel maar verfijnd laagje make-up op mijn snoet. In de auto ben ik als bijrijder nog helemaal zen en klets wat af. Bij het naderen van het centrum van Amsterdam en het zien van zoveel auto's, denk ik direct 'what the f*** doe ik hier ook alweer en voor wie'. Bij de garage volgt een aai over mijn gezicht en een kus op mijn voorhoofd, gevolgd door 'we gaan maar even lief en dan weer naar huis'. Binnen valt het absoluut mee, dit komt waarschijnlijk doordat de grote groep mensen zich laat op gaan in de tentoongestelde kunst en verder niet veel communiceert. Het aantal decibellen en woorden zijn dus minimaal en dit komt mijn hormonen ten goede. Na enige tijd begint het toch te borrelen in de bovenkamer want deze stilzwijgende groep mensen krioelt dwars door elkaar heen. Van voor naar achter en van links naar rechts. En die rondrennende schreeuwende vallende koters, waarvan ma en pa het wel even best vinden want ze hebben weekend, trek ik nu ook niet bepaald. Eenmaal buiten grap ik 'de volgende keer neem ik een bord mee: PAS OP HOOGZWANGERE MET IRRITATIE FACTOR 100, KAN BIJTEN'. 
Aangekomen bij de garage staat er een immens lange rij mensen voor de betaalautomaat. Er zijn twee betaalautomaten maar wie kent het fenomeen 'als er één schaap over de dam gaat, dan volgen er meer' niet. Dus iedereen gaat achter de eerst betalende persoon staan waardoor er een extra lange rij ontstaat wat het zien van de tweede betaalautomaat belemmert. Hier heb ik maar weinig geduld voor, heel weinig! Ik ruk het kaartje uit de handen van manlief, roep 'pardon mag ik even passeren' en sta met een grote pas bij de andere betaalautomaat. Mensen kijken me verbaasd aan. 'Ja deze doet het ook en scheelt een rij lang wachten' antwoord ik netjes. Na betaald te hebben lopen we richting de auto, in de auto voel ik een stukje rust en vrije adem opkomen. Eenmaal ook de file in de garage te hebben overleefd (ook veel mensen én veel auto's) en de stad weer te hebben verlaten, kan ik weer vrij ademen. Eindelijk!!!

Ook vandaag moest ik de mensenmassa weer trotseren het is me gelukt. Met een strikte missie voor wat ik hebben moet, vlieg ik de winkels in en weer uit. De vele buitenlopende mensen probeer ik mijn hormonen niet te laten bereiken. Adem in. Adem uit. 

Thuis gekomen ruik ik aan de vers gezette bloemen en ga naar de babykamer. Daar kom ik weer helemaal tot rust en tel de dagen denkbeeldig af (25... 24... 23... 22...). Nog even en ik heb mijn hormonen weer volledig onder controle. Toch ;-)?!