Krentenbaard in de kraamperiode

Toen er dus na nog geen week bleek dat hij krentenbaard had, werd er geadviseerd Semm uit de buurt van Jolie te houden. Dit ging me aan m’n hart, maar we hebben hier samen een goede oplossing voor gevonden.

We hebben uitgelegd dat hij rode stipjes heeft waar Jolie erg ziek van kon worden omdat ze nog zo klein was en hij hierom haar dus even niet mocht knuffelen. Wel mocht hij naar haar net zo veel handkusjes blazen als hij wilde, en ook naar haar zwaaien.

Dit deed hij dan ook echt geregeld. Even uit het niks een handkusje en “Hoi zusje, ik hou van jou.” Mijn hart! Hij hield zich hier echt heel goed zelf aan zonder dat wij daar eigenlijk heel erg op moesten letten.

Toen Jolie 10 dagen oud was, ontdekte ik een blaasje bij haar oog. Het was natuurlijk buiten de reguliere huisartsen tijd dat ik dit ontdekte, dus ik besloot toch maar even de HAP te bellen.Toen ik vertelde dat Semm krentenbaard had gehad, wilde ze eigenlijk toch wel dat ik gelijk kwam, omdat Jolie nog maar een paar dagen oud was en ze geen enkele risico’s wilde lopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Richting de HAP dus.

Eenmaal bij de dienstdoende arts, vond ze het wel nodig dat er een oog arts naar keek om dingen zoals schade aan het netvlies etc uit te sluiten, dus ze verwees me door naar het ziekenhuis.

Daar ging ik weer. Ondertussen was het al tegen 21:30 toen ik in het ziekenhuis aan kwam. De tijd tikte voorbij en om 22:30 was er nog geen arts. Pff. Ik weer naar de balie, bleek dat de beste man nog thuis was. Hij moest namelijk gebeld worden als ik er was, en dat was natuurlijk niet gedaan.

Dan kunnen we lang wachten hè?

Afijn. Meneer was er rond 22:45 en we gingen met hem mee. Wederom het verhaal verteld van Semm zijn krentenbaard, en hij besloot hierop een kweek te nemen van het plekje. Ze kreeg druppels in haar oogje, en hij probeerde te kijken of het niet haar oog in ging en of er al eventuele schade te zien zou zijn.Hij probeerde haar oogje open te doen, maar ze werkte natuurlijk niet mee. Ze begon te huilen en schreeuwen, en daar ging het al aan mijn moederhart.

- Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik met sommige dingen nogal voorzichtig ben. Waaronder koortslippen. Ik heb bij Semm de eerste 8 weken preventief met een koortslip sticker gelopen, en m’n eigen baby niet durven kussen. Want, ik ben gevoelig voor een koortslip uitbraak als m’n weerstand laag is. En dat is je weerstand hoor, kan ik je vertellen, na zo’n bevalling en de slapeloze nachten.- 

Anyway, de oogarts. Terwijl hij zo aan het onderzoeken was zei hij “Ik wil ook graag even uitsluiten dat dit geen Herpes ..nogiets.. is en we moeten er zorg voor dragen dat dit niet uitbreid naar haar mondje.”

Ok. Dit ging helemaal fout in mijn hoofd. Al het bloed trok weg uit m’n hoofd, ik hoorde m’n oren suizen en werd gewoon echt even niet goed. “Herpes? Niet uitbreiden?”

Hoe dan! Hoe kan ze herpes hebben? Dr is niemand met een koortslip geweest? Heb ik het zelf? Over het hoofd gezien mssn? En hoe moet ik bij een baby van net 10 dagen oud ervoor zorgen dat ze niet in haar ogen wrijft om uitbreiding te voorkomen. 

Ik barste in huilen uit. “Meneer ze gaat toch niet dood hè?” Bracht ik er compleet hortend en stotend in paniek en hyperventilerend uit.

-Mocht je er nog niet bekend mee zijn, baby’s kunnen overlijden aan een besmetting van een koortslip. Herpes dus. En dat is dus precies de reden waarom ik daar zo vreselijk bang voor ben.-

Hij stelde me gerust, en ging er niet vanuit dat het zo af zou lopen. Wel wilde hij dat we iedere dag kwamen tot het volledig genezen was, en uit voorzorg al zouden beginnen met een antibiotica zalf tot we de uitslag van de kweek hadden.

Compleet uitgeput van alle zenuwen en best een beetje overstuur, gingen we met z’n 2tjes weer naar huis.

M’n emoties en hormonen gingen alle kanten op. Jaja, ik had daar (ook van mezelf) flink last van. En kon dus thuis alleen maar huilen en Jolie in de gaten houden. Dr handjes uit dr gezicht proberen te houden, en continue kijken of ze het nergens anders kreeg. Wiegje naast mijn bed, en stand op focus. 

“Gelukkig” bleek het krentenbaard te zijn en kon ik m’n grootste zorgen los laten. Wel was het belangrijk een goede hygiëne te hebben om ervoor te zorgen dat het evengoed niet uit zou breiden. Want als ze het toch in haar mondje zou krijgen, kon ze niet eten, en bij een baby van 10 dagen oud is dat natuurlijk niet heel handig. En ook dat we Semm niet weer zouden besmetten. Die mocht nu nog steeds niet in haar buurt komen. Wat een verdriet had ik daarvan!

We hebben 10 dagen lang controle in het ziekenhuis gehad. Daar waren we echt super blij mee. Ze heeft er niks aan over gehouden want het was gelukkig enkel oppervlakkig.En je kunt je voorstellen dat als je oudste kindje zijn pas geboren zusje, na bijna 3 weken eindelijk weer kon knuffelen, dat dat een heul emotioneel moment was en ik niet kon stoppen met huilen! 

De foto spreekt meer dan 1000 woorden! Deze foto is van dat moment <3