Kraamvrouwenkoorts.. Ik kroop door het oog van de naald

Na mijn eerste bevalling in januari 2010, mochten we na een dag naar huis. Lekker thuis genieten van je pasgeboren baby en je heerlijk in de watten laten leggen door partner, kraamzorg en familie. Zo hoort het te gaan, en daar moet jij als kersverse mama toch heerlijk van genieten. Mij lukte het toch echt niet. Al vanaf dat ik uit het ziekenhuis kwam, had ik rugpijn. De kraamzorg bleef het erop houden dat het door de bevalling kwam. Ik lag de hele dag door in bed of op de bank, kon van niks genieten en had zelfs Scarlett amper vast of zelfs maar een flesje gegeven. Ik kreeg ook hoofdpijn erbij en koorts. Op de derde dag thuis, dag 4 na de bevalling, had de kraamzorg nog niks in de gaten. Haar dienst (3 uurtjes) zat er op en ze legde me in bed met een kruik. Op dat moment had ik 39 graden koorts en zij vertelde dat dit kwam door stuwing. Er was naar haar zeggen geen reden tot paniek. Dat mijn hartslag 90 was, was blijkbaar ook heel normaal. Ze was de deur nog niet uit, of mijn partner belde naar de vk. Deze zat midden in een bevalling en ze gaf mij het advies om 2 paracetamol te nemen en even te gaan rusten. Dit was 2 uur 's middags. Om 6 uur 's avonds was het niet veel beter. Ik kon amper op mijn benen staan en het licht deed pijn aan mijn ogen. Weer de vk gebeld en deze kwam toch even kijken. Ondertussen belde ik mijn schoonmoeder dat ze moest komen en tegelijk met de vk kwam ze binnen. Ik bleek 41 graden koorts te hebben en de vk belde naar het ziekenhuis waar ik vervolgens met spoed heen moest. Mijn partner bleef met Scarlett thuis, terwijl ik naar het ziekenhuis gebracht werd waar een arts al klaar stond om mij op te vangen. Ik moest plassen, maar dit lukte niet. Ik kreeg een echo om te kijken of mijn baarmoeder ontstoken was, maar zodra de inwendige echo erin ging, gilde ik het uit van de pijn. Er werd een knijper op mijn vinger gezet voor mijn hartslag en de arts ging even naar een ander kamertje. Binnen no time was ze weer terug met een heel team want de toren naast mij sloeg op hol met mijn hartregistratie, 182!!! Alsof ik een marathon aan het lopen was. Met spoed werd ik op mijn bedje vervoerd naar een aparte kamer op de kraamafdeling. Op de wandelgangen hoorde mijn schoonvader de artsen zeggen dat ik 42,6 graden koorts had. Ik werd geinstalleerd in een ander bed met allerlei toeters en bellen, een infuus met vocht en later kreeg ik ook antibiotica toegediend die de koorts en hartslag moest laten zakken. Dit duurde echter te lang volgens de artsen en dus werd er besloten om mij op de hartbewaking te leggen van de IC. Per ambulance werd ik daarheen vervoerd en werd ik weer aan allerlei toeters en bellen gelegd. Ik kreeg ook een zuurstofbrilletje op en er werd elk kwartier over mij gewaakt door het personeel die nacht. Ondanks dat ik hele hoge koorts had, had ik het steenkoud. Ik wilde mijn kindje bij me hebben. Wat was dit erg zeg! Zo zonder je kleintje.

De volgende ochtend was de koorts gezakt naar 39 en mijn hartslag gezakt naar 120 en er werd besloten dat ik terugmocht naar de afdeling zodat Scarlett bij mij kon zijn. De opvolgende dagen knapte ik steeds meer op en na 5 dagen ziekenhuis mocht ik koortsvrij naar huis toe met zware antibiotica. 

En dan ben je thuis. Van je roze wolk geschopt. Geen kraamweek zoals je het voorgesteld had. Maar wel in leven. Met een prachtige dochter in mijn armen. Ik ben die week door het oog van de naald gekropen... Maar ik ben er nog. De kraamzorg heeft een dikke klacht gekregen, waar we helaas nooit meer wat van hebben gehoord. Schandalig, vooral omdat ze een grote bekendheid zijn in de regio. Maar goed, ik leef nog en kan genieten van mijn kids. En dat is het allerbelangrijkste!