Kraamtijd in lockdown

Ik ben een gevoelig type. Zo een die de emoties van een ander mee naar huis neemt en zich daar vervolgens druk om maakt. Iemand die het altijd aanvoelt bij een ander dat het even niet zo lekker gaat. Of die iemand een berichtje stuurt als ze weet dat diegene het moeilijk heeft. Gewoon, omdat ik het belangrijk vind dat gevoelens er mogen zijn en dat daar ook altijd over gepraat mag worden. Alleen denk ik dat ik mijn eigen gevoelens daarbij de laatste tijd een beetje ben vergeten.Ik had mij de kraamtijd iets anders voorgesteld. We hadden van tevoren al bedacht dat we wel zouden zien hoe we het zouden gaan doen met bezoek in die eerste week. Misschien wilden we helemaal geen mensen om ons heen en misschien wilden we juist ons kindje aan zoveel mogelijk mensen laten zien. Onze moeders zouden veel langs kunnen komen om ons te helpen, maar iedereen gaf ook aan dat ze van ons wel zouden horen wat er van hen 'verwacht' werd.  We hadden in ieder geval opties en we zouden het wel zien zodra het kindje er was. Helaas werden een hoop van die opties al gauw na de geboorte de grond ingeboord.

Vlak voordat ik beviel, sloeg het coronavirus toe in Nederland. Ik beviel in de week voordat het hele land op slot ging. Door de keizersnede die ik gehad heb, moest ik een aantal dagen in het ziekenhuis blijven waar de maatregelen al snel strenger werden. Alleen onze naaste familie en mijn beste vriendin hebben in de eerste dagen ons kindje in real life gezien. Op de dag dat besloten werd dat alle scholen dicht gingen, ging ook bij ons thuis de deur op slot en besloten wij, omdat we nog geen idee hadden wat het coronavirus precies inhield, niemand meer op bezoek te laten komen. Op dat moment was dit de beste optie: er werd aangeraden om met zo min mogelijk mensen in contact te komen en er was nog weinig bekend over COVID bij baby's waardoor wij geen enkel risico wilden nemen. Mijn grootste angst was dat ik zelf het coronavirus zou krijgen en daardoor niet goed voor ons zoontje zou kunnen zorgen, dus de keuze was snel gemaakt. Deze keuze had niet alleen op ons een behoorlijke impact: de kersverse grootouders konden hun kleinkind niet vasthouden. Iets waarvan ik weet dat dat hen erg veel verdriet heeft gedaan.  

Waar ik van tevoren had verwacht dat ik emmers vol zou brullen tijdens de kraamtijd, heb ik maximaal drie kraamtranen gelaten. Ik was emotieloos, alleen maar bezig met het zorgen voor ons kindje en met de vele besmettingen die er elke dag bijkwamen. Daarbij was er niemand (naast mijn partner, laten we die absoluut niet vergeten) die een arm om mij heen kon slaan en kon vragen hoe het met mij ging.

Wat heb ik dat gemist. Om mensen om mij heen te hebben, zoals mijn moeder, zussen, vriendinnen of andere familie. Mensen die de zorg voor ons kindje even over konden nemen, zodat ik rustig kon gaan douchen. Mensen die bij ons langs kwamen en die ons vertelden hoe mooi en lief ons kindje was. Mensen die me een dikke knuffel gaven en vroegen hoe het met me ging. Mensen die naar mijn bevalling vroegen. Of mensen die er gewoon waren. Zelfs nu ik dit weer schrijf, kan ik alleen maar denken: ach, er zijn ergere dingen. Dat is natuurlijk ook zo. Ik heb een gezond kindje gekregen; mijn vriend kon na de bevalling wekenlang thuisblijven omdat hij vanwege het coronavirus niet mocht werken; mijn vrienden en familie waren super betrokken en hebben zoveel als ze konden gebeld en berichtjes gestuurd, maar toch... Dit was niet wat ik verwacht had. Dit is niet wat ik mij voorstelde bij het krijgen van mijn eerste kind. En zo heel af en toe, zoals nu ook wanneer ik dit schrijf, kan mij dat ontzettend verdrietig maken. Omdat ik mijzelf meer had gegund. Omdat mijn vrienden en familie niet direct een gevoel hebben kunnen krijgen bij ons kindje.

En ach, ook deze gevoelens mogen er zijn.