Koortsstuipen...

Het begon 's nachts om 02:15 uur toen ik onze kleine man hoorde huilen. Mijn eerste gedachte was: die slaapt zo wel weer verder, maar nadat hij 10 minuten non-stop aan het huilen was, ben ik toch maar gaan kijken wat er aan de hand was. Meneer was helemaal klam, koud en voelde zich duidelijk niet lekker. Omdat Kiam wel vaker koorts had, keek ik hier niet raar van op. Even een zetpilletje geven beneden, wat drinken en weer lekker naar bed. Eenmaal beneden tegen me aan gelegd, ging ik kijken of hij weer wilde slapen. Dit was helaas niet het geval hij bleef trillen en kon de slaap niet meer te pakken krijgen. 

Toen was het 5:00 uur en papa kwam naar beneden om te gaan werken. Kiam reageerde niet eens op papa, maar omdat hij ook dit vaker heeft door de koorts keken we hier ook niet raar van op. Vijf minuten later kwam hij met zijn hoofdje omhoog en keek me een beetje glazig aan. Dit vond ik toch wel eng en ik riep papa erbij. Toen papa er eenmaal  bij was, stopte Kiam ineens met ademen en werd helemaal blauw. Ik heb toen in paniek 112 gebeld en die stuurde gelijk een ambulance. Deze was er binnen 5 minuten en Kiam was ook weer helemaal bijgekomen. Wel was hij helemaal uitgeput, dus sliep hij weer verder. 

Na wat onderzoeken, die de ambulancebroeder gedaan had, bleek het een koortsstuip te zijn geweest. Gelukkig mocht hij thuisblijven en heeft hij nog een aantal uurtjes geslapen tussen mama en papa in. 's Middags zijn we toch voor de zekerheid nog even langs onze eigen huisarts geweest, maar die zag niks geks. Kiam was ook weer helemaal de oude. 

Na zijn middag slaapje had hij toch weer lichte verhoging en dus heb ik hem maar weer een zetpil gegeven. Dit werkte helaas niet zoals moest, dus heb ik om 18:00 uur uit voorzorg de huisartsenpost gebeld. Eenmaal door de lange wachtrij heen, kreeg ik een meneer aan de telefoon die ons (geloof ik) niet echt begreep. Terwijl ik deze man aan het uitleggen was wat ik nu precies bedoelde, riep mijn partner in paniek dat Kiam was gestopt met ademen. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven en vroeg aan de man aan de telefoon of hij een ambulance wilde sturen. Hij zou me doorverbinden met de spoedlijn, zodat ik een ambulance kon regelen. In de tussentijd begon ons zoontje steeds blauwer te worden en was ik aan het wachten op de ambulance. 

Nadat ik na 4 minuten nog steeds het doorverbind deuntje hoorde, heb ik opgehangen en zelf 112 gebeld. Zij hebben gelijk een ambulance gestuurd en deze was er gelukkig heel snel. Er kwamen er 3 ambulancebroeders uit ambulance, die voor mijn gevoel tergend langzaam liepen en eerst nog even iedereen een hand gaven voordat ze naar mijn zoontje liepen die inmiddels gelukkig weer was gaan ademhalen...

Benieuwd naar hoe dit afloopt? Hou dan mijn pagina in de gaten!