Koorts: de stuipen op het lijf gejaagd

Gister begon als alle andere dagen; op tijd opstaan, aankleden en ontbijten want het is peuterspeelzaaldag. Ze heeft er weer zin in en als we voor de verandering ruim op tijd op de fiets zitten kletst ze mij de oren van het hoofd, tellen we bomen, eenden en auto's en zingen we een liedje. 

Ergens tussen 11.15 uur en 11.30 uur haal ik haar op en ze verteld wat ze allemaal heeft gedaan. Nadat ze haar broodje op heeft wil ze graag lopen. Ze plukt bloemen, zoekt stokken en stenen en met een goedgevulde kinderwagen lopen we naar huis. Eenmaal thuis aangekomen wil ze in 'het grote bed' en na ongeveer een uurtje valt ze in slaap. Dat is voor mij het teken dat ze zich niet helemaal in orde voelt. Ik neem mij voor om na het slaapje te temperaturen. 

Rond 15.15 uur maak ik beide dames wakker, genoeg geslapen. Sara heeft 38,7. Niet schrikbarend hoog, maar echt veel energie heeft ze niet. Ze wil het bed inruilen voor de grote stoel. En ze eist een dekentje. En Mickey Mouse Clubhouse. Mijn regel is dat (bijna) alles mag als ze ziek is dus ik stem overal mee in. Eenmaal in de grote stoel kijkt ze heerlijk een paar afleveringen en na een poosje heeft ze zin in een banaan. Die we niet hebben. Maar omdat ik allang had gezien dat zij 's avonds geen wortels met gehakt gaat eten besluit ik om nog even een rondje Appie te doen. Sara loopt wederom vrolijk mee, luisteren doet ze ook en zelfs in de Appie is het geen wervelwind. Wel wil ze halverwege in de kinderwagen zitten. 

Eenmaal weer thuis moet ik nodig plassen en doe alleen even snel de jassen uit en leg Iris op het bed. Als ik op de wc zit hoor ik Sara vallen en ik luister. Normaal gesproken begint ze te huilen en komt ze binnen een paar seconden vragen om een kus op het zere lichaamsdeel. Het blijft stil. 

Met mijn broek op half zeven ga ik kijken en ik zie haar in de keuken liggen; schokkend met armen en benen, ogen weggedraaid, blauwe lippen en veel slijm. Ik val op mijn knieën naast haar neer en de eerste gedacht is dat ze dood gaat. Maar in een fractie van een seconde raap ik mijzelf bij elkaar en bel 112. De vriendelijk meneer die ik vervolgens aan de lijn krijg meldt mij eerst dat de ambulance onderweg is en begint daarna vragen te stellen. Ondertussen schokt dat kleine fragiele lijfje nog steeds en ik leg haar in de stabiele zijligging zodat ze niet kan stikken. Zo van het ene op het andere moment ligt ze stil. Doodstil. De rust heeft mij helemaal overgenomen en ik vertel dat ze niet meer aanspreekbaar is. De meneer aan de lijn blijft vriendelijk en geeft aan dat alle signalen duiden op een koortsstuip. En dat ze zo stil ligt komt doordat ze in slaap is gevallen. 

De ambulance komt gelukkig zonder toeters en bellen aanrijden en de (wederom) vriendelijke ambulancebroeders onderzoeken Sara. Ze schokt nog wat na en is heel suf. Omdat de broeders het niet vertrouwen bellen ze de kinderarts en geven aan dat ze toch even mee moet naar het ziekenhuis. Ook om hersenvliesontsteking uit te sluiten. 

Jurre heb ik natuurlijk al gebeld en samen coördineren we het vertrek naar het ziekenhuis en oppas voor Iris. Hij gaat rechtstreeks naar het ziekenhuis en ik rij met Iris achter de ambulance aan. Hoe fijn is het dan dat je beide aan een half woord genoeg hebt en weet wat je aan elkaar hebt. Ook mijn schoonouders zijn gebeld zodat zij zich even over Iris kunnen ontfermen. Mijn hart breekt een klein beetje als ze heel zielig 'mama' roept en ik niet met haar mee kan. 

Na een paar verkeersovertredingen kom ik in het ziekenhuis aan. Jurre is er al en Sara wordt onderzocht. Ondertussen zijn ook mijn schoonouders er en nemen Iris over zodat wij onze volle aandacht bij Sara kunnen houden. Hersenvliesontsteking wordt al snel uitgesloten en na bloedafname moeten we wachten op de uitslag. Wellicht moet Sara een nachtje blijven, maar dan zou ze naar een ander ziekenhuis moeten, deze was vol. Ik had mij al voorgenomen om haar mee naar huis te nemen als ze verder niets vinden. Tijdens het wachten valt Sara in een diepe slaap. 

Na een uur komt de arts-assistent melden dat Sara mee naar huis mag. Het blijkt een 'gewone koortsstuip'. Noem dat maar 'gewoon'. Ik heb me nog nooit zo machteloos en verdrietig gevoeld. Een koortsstuip ziet er erger uit dan het is en ze houdt er niets aan over. Gelukkig. Complimenten van Jurre over mijn handelwijze, hij geeft toe dat hij dat waarschijnlijk niet zo had kunnen doen. Ik wuif het een beetje weg met: "Ach, aan blinde paniek heeft ook niemand iets". 

Sara slaapt de komende nachten bij ons. Voor de zekerheid. Niet voor de gezelligheid, want een gezellige slaper is ze niet met haar gewoel, zwaaiende armen en benen, gesnurk en wakkere momenten. Maar ik wil haar niet boven hebben terwijl ik beneden slaap. De kans is klein dat het vandaag, morgen of overmorgen nog een keer kan gebeuren, maar ik neem geen enkel risico. Daar is ze mij veel te dierbaar voor.