Komt een mama bij de dokter

Ik had me nog zo voorgenomen om niet te huilen. En toch gebeurt het. Weer... Ik wil zo graag sterk zijn, maar het gaat me niet al te goed af, besef ik nu. Moet dat? Nee, ook niet. Ik zit tenslotte bij mijn huisarts om hulp te vragen. Hulp voor iets wat ik nooit verwacht had. Want..., ik ben toch zo sterk? Ik kan toch de wereld aan? Nu even niet, het is tijd om aan mezelf te werken, zodat ik straks de wereld weer aan kan. Zoals eerst...

'Vertel eens, waarom ben je hier?'
....... Met veel moeite krijg ik het uit mijn mond: 'Ik denk dat ik een postnatale depressie heb'

Na een intens gesprek met veel vragen en snikkende antwoorden van mijn kant, loop ik met een rood behuild gezicht naar buiten. Met een doorverwijzing. En met een dubbel gevoel. Fijn dat ik hulp ga krijgen, maar moeilijk omdat ik het zelf niet op kan lossen en hulp nodig heb.

Eenmaal thuis gekomen moet ik het ook tegen mijn ouders vertellen, die op de kindjes aan het passen waren toen ik naar de huisarts was. Gelukkig liggen ze allebei te slapen zodat ze mij zo niet hoeven te zien. Van mijn moeder krijg ik meteen een knuffel nog voordat ik mijn verhaal heb gedaan en ik leg haar de situatie uit. Zoals verwacht krijg ik van haar alle begrip. Mijn vader weet op dat moment niet zo goed wat te doen en laat het praten aan mijn moeder en mij over. 

Als mijn vriend thuis komt van zijn werk ziet hij aan mijn gezicht al wat er aan de hand is. Ik heb hem mijn vermoeden twee weken geleden al verteld. Hij doet zijn best het te begrijpen, maar ik merk aan hem dat hij dat moeilijk vindt. Wel weet hij ook dat ik hulp nodig heb, Onze relatie is er de afgelopen maanden ook niet leuker op geworden en dat ligt aan mij....

Twee dagen lang twijfel ik. In die twee dagen ben ik verschillende keren met mijn neus op de feiten gedrukt. Het gaat niet goed met me en ik denk dat het beter is om me even ziek te melden. Even... Rust in mijn hoofd krijgen. Niets moeten. Even.
Mijn leidinggevende schrikt ervan en weet even niets te zeggen. Komende week blijf ik thuis.
Een paar dagen later belt hij op: 'Maar je zoontje is toch al 9 maanden?'
'Ja, maar je kan er tot een jaar na de geboorte nog last van krijgen'
'Blijkbaar', zegt hij. Niet wetende dat zijn woorden mij pijn doen.

Ok, hier ga ik dus meer mee geconfronteerd worden. Er leek al die maanden niets aan de hand. Toch?
Ja, dat klopt. Ik heb iedereen de afgelopen maanden voor de gek gehouden. 

Inclusief mezelf....