I feel u girl! Je schrijft mijn verhaal. Alleen onze 2e heeft 5 MAANDEN gehuild.. zelf denk ik daar ook iets aan over gehouden te hebben.. ze is nu 17 maanden en nog steeds een slechte slaper.. ons leven staat ook op standje overleven. En ik vind het ook echt heel pittig zo.. je mag me een berichtje sturen als je dat fijn vind. Dikke knuffel en ps: ze zeggen dat het beter word!
Mijn eerste was ook veel makkelijker dan de tweede. En eigenlijk was ik alweer vergeten hoe pittig een baby is, omdat het verschil ruim 4 jaar is. Maar daardoor weet ik ook dat er andere fases komen. Het wordt echt beter, lieve mama.
Ik hoop dat alle reacties “komt wel goed” het bij het rechte eind hebben, want ik voel me exact hetzelfde. Dochter 1 is/was fantastisch: goed eten, goed slapen, flink luisteren, beleefd,... het ideale kind. Dochter 2 is nu 17maanden en het tegenovergestelde... ik heb al vaak gedacht: “waarom moest ik er ook alweer eentje bij?”. Komt daar nog bij dat Dochter 2 ook gewoon ALTIJD ziek is (behalve juli en augustus) en nooit of te nimmer doorslaapt. We noemen haar al wel eens ‘het varken’ om ermee te lachen, maar mensen snappen niet dat ik er eigenlijk al lang niet meer mee kan lachen. Veel moed, we moeten er allemaal door. En ik denk echt: “OOIT betert het wel”... (als ze het huis uit is ?)
Ik denk dat iedereen wel eens heeft, dat ze het niet meer ziet zitten met twee kids. Natuurlijk is eentje makkelijker. Maar op het moment dat dit gevoel niet meer weg gaat, zou je misschien met iemand moeten praten. Dat kan je man zijn, je huisarts of een therapeut. En als je daarin geen heil ziet, helpt het misschien al wel om eens een paar dagen samen weg te gaan, of regelmatig een dagje zonder de kids. Bij ons kijken de kids daar echt naar uit (althans, de oudste, de jongst is net een half jaar). Ze mogen een dagje/nachtje naar opa, oma, ooms of tantes en vinden dat fantastisch. En wij kunnen even een gesprek hebben zonder gejengel of gedoe, en we kunnen eten zonder naderhand de pastasaus van de vloer te hoeven schrobben. Genieten van de kleine dingetjes :). Het zal ongetwijfeld ook vanzelf wel beter worden, maar straks gaat het beter en dan kom je misschien wel tot de ontdekking dat je zoveel moois hebt gemist! Want uiteindelijk heb je wat moois, twee prachtige kids die van jou en van elkaar houden.
xxSookie
I feel u girl! Je schrijft mijn verhaal. Alleen onze 2e heeft 5 MAANDEN gehuild.. zelf denk ik daar ook iets aan over gehouden te hebben.. ze is nu 17 maanden en nog steeds een slechte slaper.. ons leven staat ook op standje overleven. En ik vind het ook echt heel pittig zo.. je mag me een berichtje sturen als je dat fijn vind. Dikke knuffel en ps: ze zeggen dat het beter word!
Melia
Mijn eerste was ook veel makkelijker dan de tweede. En eigenlijk was ik alweer vergeten hoe pittig een baby is, omdat het verschil ruim 4 jaar is. Maar daardoor weet ik ook dat er andere fases komen. Het wordt echt beter, lieve mama.
Mama Fien
Ik hoop dat alle reacties “komt wel goed” het bij het rechte eind hebben, want ik voel me exact hetzelfde. Dochter 1 is/was fantastisch: goed eten, goed slapen, flink luisteren, beleefd,... het ideale kind. Dochter 2 is nu 17maanden en het tegenovergestelde... ik heb al vaak gedacht: “waarom moest ik er ook alweer eentje bij?”. Komt daar nog bij dat Dochter 2 ook gewoon ALTIJD ziek is (behalve juli en augustus) en nooit of te nimmer doorslaapt. We noemen haar al wel eens ‘het varken’ om ermee te lachen, maar mensen snappen niet dat ik er eigenlijk al lang niet meer mee kan lachen. Veel moed, we moeten er allemaal door. En ik denk echt: “OOIT betert het wel”... (als ze het huis uit is ?)
MommyDear
Ik denk dat iedereen wel eens heeft, dat ze het niet meer ziet zitten met twee kids. Natuurlijk is eentje makkelijker. Maar op het moment dat dit gevoel niet meer weg gaat, zou je misschien met iemand moeten praten. Dat kan je man zijn, je huisarts of een therapeut. En als je daarin geen heil ziet, helpt het misschien al wel om eens een paar dagen samen weg te gaan, of regelmatig een dagje zonder de kids. Bij ons kijken de kids daar echt naar uit (althans, de oudste, de jongst is net een half jaar). Ze mogen een dagje/nachtje naar opa, oma, ooms of tantes en vinden dat fantastisch. En wij kunnen even een gesprek hebben zonder gejengel of gedoe, en we kunnen eten zonder naderhand de pastasaus van de vloer te hoeven schrobben. Genieten van de kleine dingetjes :). Het zal ongetwijfeld ook vanzelf wel beter worden, maar straks gaat het beter en dan kom je misschien wel tot de ontdekking dat je zoveel moois hebt gemist! Want uiteindelijk heb je wat moois, twee prachtige kids die van jou en van elkaar houden.