Komt dit goed? Ga ik van hem houden?

Na de bevalling voelde ik nog weinig voor ons kind, maar goed, ik ging aan het voeden, van te voren had ik bedacht dat ik borstvoeding ging geven. Dat moest het mooiste zijn wat er was. Het leek me ook heel bijzonder, eerst werd er een kind gevormd in mijn moederschoot en vervolgens kon mijn lijf dat kind levend op de wereld zetten en dan kon ook mijn lijf dit kind nog in leven houden. Nou dat is toch geweldig!

In de werkelijkheid bleek dit wat minder romantisch te zijn dan ik van te voren had bedacht. B. wilde niet goed aan happen en mijn borsten wilden ook niet echt meewerken. Maar na veel oefenen in het ziekenhuis en later heel veel oefenen thuis met behulp van onze geweldige kraamhulp kregen we de borstvoeding op gang. Maar dat romantische voelde ik totaal niet! Ik zei het wel tegen iedereen dat ik zo genoot en dat ik het zo wonderlijk vond onze kleine B..... Nou ja wonderlijk vond ik het ook, want ik had echt niet verwacht dat ik dat kleine wezentje waar iedereen vol liefde en bewondering naar keek vooral irritant zou vinden. Hij huilde heel veel en als hij wakker was moest hij aan mijn borsten drinken wat zeer deed en dan viel hij weer in slaap of hij huilde gewoon verder. 

De eerste beste nacht thuis heeft hij bijna de hele nacht gehuild en we wisten werkelijk niet wat we met hem moesten. Ik wilde gewoon slapen en had helemaal geen zin om hem vast te houden of te troosten, ik deed het wel, maar dat moedergevoel.....dat ze bezingen in al die superzoete liedjes...dat had ik totaal niet!

Ik weet nog dat ik in de eerste week heb gedacht, als B. nu dood zou gaan dan zal ik netjes huilen en zeggen dat ik het verschrikkelijk vind, maar dan kan ik tenminste weer verder met mijn eigen leven. En ik weet ook nog dat ik dat dacht, en direct daar achteraan dacht, wat is dit?! Waarom voel ik dit zo?! Ik wilde zo graag een kind en nu voel ik dit?! Ik wilde hier natuurlijk met niemand over praten, want straks dachten ze dat ik gek was....

B. was een huilbaby bleek na verloop van tijd. Hij huilde gemiddeld 8 uur op een dag en slapen deed hij dus nauwelijks. Wij ook niet trouwens ;). We zijn op zoek gegaan naar hulp, de fysio zei dat hij een verschoven nekwervel had en de osteopaat ontdekte een hoop lucht in zijn darmen, maar de oplossing was vooral tijd, geef het tijd het wordt echt wel beter....en ik dacht alleen maar: "wanneer dan?!"

De borstvoeding wilde ook helemaal niet meer, ik kreeg tepelkloven en later borstontsteking en ook B. leek het niet goed te doen, dus in overleg met de arts de overstap gemaakt naar kunstvoeding. Dit bracht wel enige verbetering, maar echt goed ging het nog steeds niet. Na van alles geprobeerd te hebben en weken aan het overleven te zijn geweest bleek voor ons een draagdoek rust te brengen. 

Tijdens het dragen ging ik ook eindelijk van hem houden. Ik zag hem zo stil en vredig slapen tegen mij aan en ineens dacht ik: "ja, dit is mijn kind!", "dit knappe mannetje hoort bij ons!". Ik was zo blij dat ik me eindelijk een verliefde moeder voelde, zo een die vol liefde keek naar haar slapende kind en niet kon stoppen met kijken. En met B. ging het ook steeds beter, hij ging slapen en door de slaap werd hij een vrolijker mannetje dat meer sliep, wij konden dus ook meer slapen en zo kwamen we eindelijk uit onze strijd!

Nu achteraf (inmiddels 2 jaar later) durf ik erover te praten met anderen en wat blijkt?! Er waren meer vrouwen om mij heen die niet direct van hun kind hielden. Had ik dat toen geweten! Ik had natuurlijk wel gehoord dat niet alle vrouwen op een roze wolk zaten na de bevalling. Maar ik had nog nooit van vrouwen om me heen gehoord, dat het dus ook kon dat je je eigen kind eigenlijk maar een irritante jankbaby vond. 

Maar nu, nu houd ik zoveel van B. dat ik er soms spontaan tranen van in mijn ogen krijg. Hij is echt het beste wat me ooit is overkomen en nu mogen we in februari ons tweede wonder verwelkomen...ik moet zeggen dat ik wel een beetje opzie tegen de bevalling en ik dat onze eerste periode nu anders mag verlopen!