Komt daar de depressie??

Mijn verstand zegt dat het goed moet gaan. Mijn kindertjes zijn allebei gezond en wel bij mij. Maar blijkbaar vinden mijn emoties iets anders.... Vanochtend weer een inmiddels welbekende jank-ochtend gehad. Heb ik sinds het ongeluk ongeveer om de dag. Ik ben geen huiler, ik hou er niet van en voor dit gebeurde huilde ik eigenlijk nooit. Mijn man heeft mij in de afgelopen 11 jaar ook maar 1 keer zien huilen en dat was nadat ik hoorde dat mijn meisje op de bodem van het zwembad was gevonden. Dus die huilbuien voelen voor mij onnatuurlijk, maar ik laat ze er gewoon zijn. Ook is mijn meisje er inmiddels aan gewend, ze komt me dan meestal een knuffel geven, vraagt niks, komt alleen maar even bij mij en houdt mij vast. Zo fijn!!

Maar de nachtmerries zijn een ander verhaal, ze zijn echt verschrikkelijk! Iedere nacht weer, tenminste 1 nachtmerrie. Maar meestal blijf ik in de nachtmerrie hangen, dus als ik verder wil slapen nadat ik badend in het zweet wakker werd, gaat de nachtmerrie vaak gewoon door. In het begin ging het alleen maar over mijn meisje, maar inmiddels gaan ze willekeurig over iemand uit mijn gezinnetje. Maar altijd met hetzelfde resultaat: ik raak ze kwijt. Iedere keer gaan zij dood. Dan blijf ik achter in een groot, intens verdriet en dan word ik vaak wakker. Als het me dan lukt weer in slaap te vallen, droom ik verder en raak ik mijn moeder en stiefvader kwijt, of een goede vriendin. Het is echt om gek van te worden! Het prettigste zijn de keren dat ik zelf doodga, dan word ik alleen maar wakker met de angst voor het doodgaan. Want de dromen voelen zó echt, dat ik ook echt met de gevoelens in de droom wakker word. Als ik dan wakker word na het verlies van iemand, voel ik me ook echt in- en in verdrietig...
Ik weet niet meer wat ik er tegen moet doen, ik kan er niet meer tegen, dat is wel duidelijk
We zijn vandaag precies 2 maanden verder, het voelt voor mij of het al wel een half jaar geleden is. Ik voel me gewoon belabberd, ik kom vermoeider uit bed dan ik erin ging. Ik voel mezelf leeglopen, nergens meer energie voor. 
Uit alle macht probeer ik de vrolijke mama te blijven, de vriendelijke echtgenote voor mijn man. Zij verdienen het niet dat ik kort-aangebonden reageer of triest in een hoekje wil zitten.... Maar damn, wat is het moeilijk deze schijn op te houden zeg! Als ik had gekund, bleef ik lekker in bed! Even niks doen, alleen maar overgeven aan mijn emoties, niet meer de sterke steunpilaar zijn.

Ik wacht op bericht van de huisarts(of van de assistente), over medicatie om de dromen te onderdrukken. De POH-GGZ stelde dat voor, vorige week maandag tijdens ons eerste gesprek. Maar omdat ik niks hoorde, gisteren maar eens gebeld. Mijn casus zou besproken worden met de psychiater, maar is blijkbaar niet gebeurd. De assistente belde gisteren aan het einde van de dag terug, dat de huisarts zijn uiterste best aan het doen was informatie in te winnen over de betreffende medicatie. Het wordt ook gebruikt bij militairen die uit een uitzending komen en ook last hebben van dromen. 
Ook had ik gisterochtend aangegeven dat de betreffende dame niet past bij mij. Het gesprek voelde niet prettig, hoewel ze me heus wel kundig lijkt, past haar techniek gewoon niet bij mij. Dat moet ook door de huisarts bekeken worden, wat ze daarmee kunnen. Misschien maatschappelijk werk?
Hopelijk word ik vandaag teruggebeld met bericht over hoe en wat. Ik weet niet hoe lang ik het nog kan volhouden op deze manier...