"Kom op mama, je kan het!"

Vandaag begon ik de dag goed. Ik had mijzelf een presidentieel-waardige motivatie speech gegeven toen ik aan het douchen was, we waren voor de wekker opgestaan en ik kon zonder te haasten met JD gezellig ontbijten aan tafel. Het werk ging mij vandaag ook goed af. Ik sloot case na case, een heel fijn gevoel!

“Ping”, mijn leidinggevende appte. “Waarom was jij als enige niet aanwezig bij de weekstart”? Ik kijk op de klok en zie dat het iets voor 10 uur in de ochtend is. Om 3 voor half 9 had ik klaar gezeten voor de weekstart maar las ik in de mail dat deze verplaatst was naar 10:00. Ik zoek razend snel desbetreffende mail op. Het staat er toch echt. “Weekstart verplaatst van half 9 naar 10 uur”. Ik maak een printscreen en stuur deze door naar mijn leidinggevende. Na een halfuur nog geen reactie op mijn berichtje. Nog een keer de mail lezen dan maar. “Het staat er toch of ben ik nou gek?”

Helaas moet ik je vertellen dat ik dus inderdaad gek ben want linksboven in de mail staat met 3x zo grote letters als de rest van de mail; MA 22 juni. Pff, ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan. Waarom nou weer!? Het begon zo goed.

Een negatief, demotiverend, schuldgevoel neemt mijn lichaam over. Mijn vingertoppen voelen weer zwaarder, ik verzet minder werk.. .door zo’n klein iets? MommyCool KOM OP! Denk aan waar je het voor doet..

Ik doe werk dat ik niet meer leuk of uitdagend vind. Ik kan mijn creativiteit, communicatieve en organiserende kwaliteiten 0,0 kwijt of ontwikkelen. Daarnaast loop ik al maanden op mijn tandvlees. En lijdt mijn gesteldheid hier buiten werk te veel onder. Al met al, ik ben aan het eind van mijn latijn als het gaat om deze functie. Dit had ik eigenlijk al voorspeld 3 maanden nadat ik hier in december 2018 was begonnen. Maar een vast inkomen voor het onderhoud van mijn zoon en mij en daarbij een stabiele basis was een immens grote motivatie om door te gaan waar ik voorheen al 20 keer was gestopt.

Hoe mooi is dat? Hoe veel sterker kunnen onze kinderen ons maken? I mean, have you ever messed with a woman’s kid..

Het is de kunst om dat negatieve gevoel geen baas over jezelf te laten worden. Bij mij helpt het om te bedenken dat ik mijzelf niet weg wil zien lopen bij een bedrijf waar ik eerst geprezen werd voor mijn werk en later gezien werd als iemand die lui, ongeïnteresseerd en nonchalant te werk gaat. Dus zet ik mijzelf er toe tot het einde zo hard en goed te werken als ik maar kan en hopen dat ik snel met geheven hoofd deze functie achter mij kan laten.

Terwijl ik de laatste zinnen van dit artikel schrijf zit mijn lunch pauze er weer op. Ik spreek mezelf nog even wat moed toe; ‘Kom op! Je kan het!’ en ga weer aan de slag..