Kom maar... of nee toch nog maar niet...

In de verte hoor ik de verloskundige praten. Ze zegt wel iets heel belangrijks! “Als hij nu toch zou komen, dan komt het goed. Maak je geen zorgen! Op deze termijn overleven baby’s het!” Ik hoor het heel goed en probeer het op te slaan. Rustig worden… er is niets aan de hand…

De gehele dag had ik al last van mijn kleding. Het zat veel te strak en niet lekker, dus ik had manlief al een bericht gedaan. We moeten blijkbaar echt even shoppen, want zo ga ik het niet nog zes weken redden. Zo gevraagd en zo gedaan. Hormonen geven natuurlijk altijd de doorslag! Dus met een goede tas vol kleding gingen we dezelfde avond weer naar huis. In de auto kreeg ik buikpijn en werd ik misselijk. De kleine was weer lekker bezig.

Toch werd de buikpijn die avond heviger. Tot het rond een uur of twee uur s’ nachts niet meer te houden was. Manlief schoot in de waakstand. Dit lijkt toch echt op… Ik was zelf een stuk rustiger, want ik vond dat eigenlijk niet. En ergens wilde ik het ook niet. Of toch wel? De verloskundige wilde me toch even zien, want als het wel weeën zouden zijn dan moeten we naar het ziekenhuis. We zijn namelijk 34 weken… dus thuis bevallen zou dan geen optie zijn.

Sinds de spanning weer terug is, blijk ik zeer resultaat gericht. Ik wil een levend en gezond kind in mijn armen. Het mag van mij sneller gaan allemaal. Overtijd, voelt niet als een optie. Het heeft allemaal al lang genoeg geduurd. Hij mag komen.

Of nee toch niet. Hij moet wachten tot 37 weken en dan vooral komen! Gewoon fijn thuis, in een bevalbad. Maar hij hoeft zeker niet te wachten tot 40 of in een heel erg geval zelfs 42 weken. Wij zijn er klaar voor. Of toch niet?

Thuis is het door de spanningen echt niet altijd gezellig meer. We zijn beiden snel geïrriteerd en niet meer flexibel. De spanning richting het einde van deze zwangerschap, het resultaat, neemt toe. We zijn ons beiden daar heel erg bewust van! Ons kleine meisje krijgt er hopelijk niet veel van mee. Al zal ze de spanning best voelen. Als ze niet in de buurt is, vliegen de dakpannen nog wel eens van het dak. Om niets natuurlijk. Om een vergeten paar laarzen, om het kiezen van de verkeerde route of de zenderkeuze. We kunnen het beiden bij elkaar niet goed doen. Het scheelt dat we om elk conflict uiteindelijk kunnen lachen en ons dan afvragen waarom we hier nou ruzie over maakten. We weten beiden dat er veel ergere dingen zijn waar je een conflict over zou kunnen hebben.

Maar goed daardoor merken we beiden wel dat we ons ventje graag letterlijk in onze armen willen sluiten. Het resultaat bewonderen en blij willen zijn met een goede afloop.

Maar natuurlijk niet met 34 weken zwangerschap. Wat kan er allemaal wel niet misgaan als hij nu toch al komt? Of wil hij ons niet langer in spanning laten en zichzelf tonen? Er schiet van alles door mijn hoofd! De hele autorit, die eigenlijk niet zo heel lang duurde, voelde ik de angst. Wat nou als dit misgaat? Laat hem nog even blijven zitten! Veilig in zijn huisje!

De verloskundige kent ons en checkt meteen hartje, bloedruk en baarmoedermond. Niets aan de hand. Een dikke vette buikgriep die bij hoogzwangere vrouwen gepaard kan gaan met behoorlijke krampen. Na twee uur observatie en medicatie mogen we weer naar huis. Een dag bedrust is nu wel verstandig.

In de auto terug voel ik toch opluchting dat hij nog niet komt en veilig in zijn huisje zit. Ik hoor de verloskundige nog zeggen dat het geen ramp zou zijn als… En ergens wil ik hem zo graag zien, voelen en vooral horen! En ergens is dat nog veel te spannend en mag dat moment nog wachten tot over een week of drie. Eigenlijk weet ik het allemaal ook niet!