Kleine kinderen en therapie

In mijn verleden heb ik al heel erg veel meegemaakt voor iemand van mijn leeftijd. En doordat ik zoveel erge dingen meemaakte als kind heb ik een verkeerd beeld van mezelf gekregen en ben ik in een overlevingsstand gekomen. Als kind leer je je die dingen onbewust aan maar nu als 27 jarige vrouw ben ik er helaas nog niet vanaf en ipv dat het me nu helpt zit het me heel erg in de weg. 

Al vanaf groep 8 van de basisschool ben ik bezig bij het GGZ. Ik heb al van alles gedaan aan therapie. Toen het eindelijk goed ging met me en ik ook zonder medicijnen al een poos stabiel was wilde mijn man en ik graag kinderen. Ik wilde een gezin zoals ik altijd heb gehoopt en gevonden heb hoe een gezin zou moeten zijn. Dit is ook altijd mijn droom geweest waardoor ik ben waar ik nu ben. Helaas mocht het niet baten en kwamen we er na een jaar achter dat ik PCOS heb. Dus dat werd een ziekenhuistraject. Wat er pittig was. Waar we ook maar heel heel weinig steun bij hebben gekregen, Daar kreeg ik al een soort terugval. Waarom is dit me ook niet gegund ik heb al zn (piep) verleden en dan mag dit ook niet. Dat was wat ik dacht. Na veel behandelingen zijn we eindelijk zwanger geraakt van Guus. Hij word 3 aug 2 jaar. We dachten we zien wel waar het schip strand. We hebben zo vaak meerdere eitjes gehad en nooit lukte het. We besloten dus niets te gaan gebruiken. Totdat ik erachter kwam dat ik al bij de eerste keer weer zwanger was. Wauw dat was even schrikken maar zeker gewenst. Daar was Veerle. Ons gezinnetje compleet.Veerle word 23 juni 1 jaar. 10,5 maand zit er tussen Guus en Veerle. 

Ik kreeg helaas na de geboorte van Veerle nog een grotere terug val. Nu ik moeder ben ga je onbewust toch weer meer met je eigen verleden bezig zijn. Het gaat precies hoe ik het nooit heb gewild. Ik gun mijn kinderen een stabiele moeder. Ik kreeg een therapie aan geboden in de 3de lijns psychologie. Wat heb ik hier over na gedacht zeg. Ik dacht ik moet dit niet willen, want dan komt heel mijn verleden boven. En dan krijgen de kinderen mee dat ik verdrietig bang of boos ben. Maar toch moet ik er ook aan. Mijn moeder heeft ook veel meegemaakt en die heeft er toen der tijd voor gekozen om er niets mee te doen en nu heb ik ook last van haar verleden.

Dat is dus ook de omslag geweest. Ik wil die cirkel doorbreken. Ik wil een stabiele moeder zijn voor mijn kinderen en een sterke moeder zijn voor mijn kinderen. En als ik er voor kies om het niet te doen zal ik nooit voor altijd stabiel zijn, ik zal niet mee kunnen draaien in de maatschappij zoals ik dat wel wil. Ik ga de sterke moeder zijn die heel hard met zichzelf aan de slag gaat. Wat ik al jaren heb gedaan, maar nu nog veel harder. Het gaat heel intensief worden. Ik moet 3 dagen in de week naar therapie, maar ik hoop echt dat ik na deze behandeling sterker ben dan ooit. Mijn kinderen mogen mijn emoties zien, maar ik hoop ook dat ik ze zoveel mogelijk kan besparen. En dat ik uiteindelijk toch de nog meer de moeder kan zijn die ik altijd heb gewild. 

Dat mijn kinderen later zullen zeggen, wauw ik heb zn fijne jeugd gehad. 

Wel vind ik het heel lastig dat ik tot nu toe altijd bij mijn kinderen ben geweest en dat ze nu voor 3 dagen naar het kinderdagverblijf moeten, pfff voel me hier nog niet helemaal prettig bij. Ik hoop dat het snel wend.

Ik weet niet of ik het kan, maar ik ga proberen zo af en toe een blog te plaatsen over hoe het allemaal loopt, de combinatie tussen het moederschap en de therapie. En als er iemand is die even van zich af wil praten of iets wil vragen ik sta over het algemeen vaak wel open voor dingen. 

Liefs Astrid