Snap
  • Mama

Klagen mag dat nog?

Je hebt twee soorten ouders. Ouders die klagen en ouders die hun kinderrijke leven verheerlijken. Is er ook een middenweg?

Volgens mij ben ik namelijk redelijk gemiddeld als het gaat om klagen en euforisch speechen over het ouderschap. De ene dag is het ruk en de andere dag kan niet meer stuk. Als je hormoonspiegel duidelijk stijgt, stijgt ook de irritatie. Maar als je nachtrust daalt dan stijgt de irritatie ook. Logisch dus dat we af en toe even stoom af moeten blazen toch?

Blijkbaar schijnt dit van sommige mensen, en dan heb ik het in dit geval even over moeders, niet meer te mogen. Bij een blog over de dingen die je mist van voor je zwangerschap lees ik reacties dat de moeder in kwestie haar kind blijkbaar niet leuk vind. Als ik lees over een moeder die verteld over haar postpartum lichaam mag ze alleen maar trots zijn omdat haar lichaam haar het mooiste heeft gebracht wat ze kan wensen.

Maar even realistisch mede-moeders, soms is het gewoon heerlijk om te klagen! Iedereen, nou ja bijna iedereen, is trots op zijn kind(eren), verliefd, wordt geïnspireerd door ze en kan uren naar ze kijken en van ze genieten. Maar af en toe denk je toch: waar is die rol behang?

Als mijn peuter een "mama, mama, mama" dagje heeft denk ik vaak aan de cup-a-soup reclame van een aantal decennia geleden. De manager die op een gegeven moment op de tafel klimt en schreeuwt: "kunnen jullie dan helemaal niks alleenn?!" Die neiging heb ik namelijk, af en toe. En volgens mij ben ik niet de enige, nee wacht, dat weet ik wel zeker.

Toen ik laatst het onderstaande filmpje deelde met een aantal moeders werd er hard om gelachen, van herkenning. Ik denk ook dat dit de sleutel is om het gezellig te houden thuis. Lachen om je eigen onkunde, je dreinende peuter, je opstandige puber of je plakkende baby. Als de humor verdwijnt blijft de klaagzang over. Dan leef je volgens mij in misère.

Ik snap dus wel dat sommige moeders vallen over de klaagzang, ze lezen over de humor heen, de zelfspot en de ironie. Af en toe mag je toch echt wel constateren dat je leven minder makkelijk is met kinderen. Let op: ik zeg minder makkelijk, niet minder leuk. Ook is het niet te ontkennen dat je lichaam is veranderd. Waarom zou je dit niet mogen constateren? Waarom zou je daar niet een beetje zelfspot bij mogen gebruiken? Zo houden wij ouders het leven leuk en luchtig toch?

Moeders die claimen 100% te genieten hebben vast één of ander medicijn in het gootsteen kastje, oor- en oogkleppen op en een onuitputtelijke energiebron. Genieten ze van die intense wallen, de gebroken nachten, de geur van poep, de overvolle wasmanden, gehuil, gedrein, gestamp, eten op de muren, eten in haren, snot op hun net schone outfit? Wauw! Respect! En dat allemaal zonder humor! Respect heb ik voor ze, maar ik benijd ze niet, want leven zonder humor en hier en daar een klaagzang is namelijk zo veel leuker en het lucht ook nog eens zo héérlijk op!

Af en toe klagen mag maar blijf vooral de humor zien, dan komt alles goed...

7 jaar geleden

Waar zit de vind ik leuk knop??;-) Groetjes moeder van 3 engeltjes die altijd lief luisteren en bloemetjes poepen

7 jaar geleden

Ohhhhh, herkenbaar!!! Als ik in de gelukkigste tijd van de maand kom, gaat dit gepaard met ongeduld en irritaties. Als alleenstaande ouder kan ik moeilijk ontsnappen. Dit voelt mij zoon van 2.5 jaar perfect aan en speelt hier heerlijk op in. Wat kan een werkdag dan heerlijk aanvoelen.

7 jaar geleden

Hahaha geweldig! En je slaat de hamer op zijn kop., het is heerlijk maar soms puff. Geniet onwijs van mijn kleine man en alles erom heen maar geniet ook van het even weer ik zijn ipv mama. En ja de mooie dingen overroelen en de zware dingen! En ja er bestaat niks mooiers maar soms even klagen is zo fijn! En sorry lijkt mij toch normaal dat je je eigen lichaam terug wil.. Of zijn dat dan de sputterde moeders, die inderdaad na hun zwangerschap dik blijven, Make Up in de vuilnisbak gooien, niet meer kijken wat ze aantrekken, makkelijk kort kapsel en een bril.. ( of ben ik nou bevooroordeeld :-P

7 jaar geleden

Ik zie het inderdaad ook niet als klagen. Ik zie het als een hart onder de riem voor andere moeders: herkenning in de minder fijne dingen is zó fijn! Het feit dat je niet de enige bent!! En soms ook een tikkeltje leedvermaak, als ik me (thank god) niet herken in het geschrevene en denk: oh gelukkig, het kan altijd nóg erger! ;-)