Kippenvel en plaatsvervangende schaamte

Gisteren op mijn werk kreeg ik 's avonds een telefoontje van mijn man dat mijn dochter bijna 40 graden koorts had. Of ik haar wilde ophalen bij de opvang. Direct gaan alle raderen draaien en voel spontaan mijn ogen prikken. Even mijn leidinggevende zoeken en de situatie uitleggen. 

Ik merk dat ik even moet slikken als ik zeg dat ze ziek is. Daarna denk ik, kom op Kir, ze heeft maar koorts. Ze is gewoon ziek. Maar je wilt je kindje beschermen. Alles om haar pijn te besparen en dan zijn alle kleine pijntjes teveel. Als ik haar ophaal gaat ze direct kletsen en leeft ze wat op. Ze vraagt direct of ze op de glijbaan mag. Ja dag, je bent ziek, je gaat lekker naar bed. Waar ze normaal nog jammert tot we ver bij de opvang vandaan zijn is ze snel stil en hoor ik haar de hele terugweg niet meer. Als ik haar in bed leg vallen haar oogjes meteen dicht. De babyfoon die we al maanden ongebruikt in de kast hebben liggen haal ik weer onder het stof vandaan en ga op de bank zitten. Even ontspannen terwijl mijn zielige meisje ligt beter te worden. 

Op uitzending gemist zie ik een documentaire staan, Bully. Het begint met een vader die verteld over zijn zoon in de verledentijd. Dan weet je dus al genoeg. Vooral als er dan nog homevideo's van een jonge jongen worden vertoond. Auw, ik kan de pijn nu al voelen. En inderdaad, aan het einde van zijn verhaal blijkt dat de jongen zelfmoord heeft gepleegd. Het pesten kon hij niet langer verdragen. 

Daarna gaat de documentaire verder over de tegenwoordige tijd. En jongen van een jaar of twaalf met een brilletje komt in beeld. Ook hij wordt gepest. Hij ziet er inderdaad wat anders uit, maar vooral heel lief en onschuldig. Ik wil hem het liefst meteen knuffelen. Ondertussen is hij zo gewend aan het pesten dat hij denkt dat het normaal is om geslagen te worden. Hij denkt zelfs dat het zijn vrienden zijn. Want hij is niet anders gewend. Als zijn moeder hem zegt dat vriendschap is gebaseerd op vertrouwen en er voor elkaar zijn realiseert hij zich dat hij dus helemaal geen vrienden heeft. Hartverscheurend. 

En dan de schoolleiding, die zodra ze op hun verantwoordelijkheid worden aangesproken in de verdediging gaan of in de ontkenning. Plaatsvervangende schaamte voel ik. 

Als de jongen vraagt waarom ze niets deden toen zijn hoofd tussen een bankje werd gestopt en een ander jongetje erop ging zitten komt de begeleiding terug met de vraag: "hoe weet je dat? Heeft hij daarna nog op je hoofd gezeten? Ik heb hem erop aangesproken en hij is niet meer op de hoofd gaan zitten". De jongen kan alleen nog wat bedremmeld uitbrengen dat het pesten daarna wel doorging. 

Mijn moederhart brak en voelde zo mee met de ouders. Een kind wat letterlijk murw is geslagen en geen kracht heeft om er tegenin te gaan. Als ouder sta je machteloos en de school neemt geen verantwoordelijkheid. De enige die iets kunnen veranderen zijn de kinderen zelf. 

Je wilt je kindje beschermen maar soms sta je machteloos. Ik houd mijn kleine meisje vandaag lekker dicht tegen me aan. Mijn lieve, kleine, weerloze meisje. Ooit zal ze haar eigen boontjes moeten doppen en dan hoop je dat de buitenwereld niet zo boos is als hij er soms uitziet.