Kinderwens en het verlies van Aiden

Hier is mijn verhaal over onze kinderwens en het verlies van onze zoon Aiden...

Eind 2015 besloten we dat het tijd was om aan kindjes te beginnen. Geen ondoordachte beslissing, we hebben hier lang over nagedacht en veel gesprekken over gehad. Waren we er klaar voor? Gingen we dat goed doen? Allemaal vragen waar je niet echt meteen een antwoord op kan krijgen, dus namen we gewoon de sprong en gooide ik mijn pil de vuilbak in. Spannend dit nieuwe avontuur!

Het duurde wel even, maar rond augustus had ik een positieve test in handen. Zo ontzettend blij, maar ook best wel bang, want ja, over 8 maand ging er een mini versie van ons zijn en dat is toch een heel apart gevoel.

We vertrokken een paar dagen later op reis en toen we terugkwamen, merkte ik al snel dat er iets niet ok was. Ik kreeg bloedingen en na controle in het ziekenhuis bleek dat ik het vruchtje zou verliezen... na een nacht vol hevige pijnen, kwam het vruchtje af en bleven we met lege handen achter.

We twijfelden echter niet en besloten vrij snel om er terug voor te gaan. We hoorden natuurlijk van iedereen dat ‘de natuur dit beslist heeft’, ‘er was waarschijnlijk iets mis met het babytje’, ‘het is erg, maar velen maken het mee’. Ikzelf had er allessinds nog nooit mee te maken gehad, dus mentaal was dit een zware klap, maar je wil een kindje dus je hebt geen andere keuze dan opnieuw te proberen...

Drie maand later was het terug al prijs. Weer een positieve test en na controle bij de gynaecoloog zag het er allemaal heel goed uit. In september zouden wij mama en papa worden. We durfden het nieuws nog niet van de daken schreeuwen, dus besloten we om enkel onze dichte familie en vrienden te verwittigen. We zouden nog 1 controle afwachten en dan mocht iedereen het weten, want wat kon er dan nog misgaan?!

Toen ik 14 weken zwanger was, was het zover en ging ik langs bij de gynaecoloog. Mijn schoonmama ging voor de eerste keer mee en we keken allebei zo uit om de kleine pruts te kunnen bewonderen. Terwijl ik daar lag en ze alles aan het overlopen was, kreeg ik ineens zo een raar gevoel over me heen en dan die woorden:’oei dat is vreemd.’

Iets wat je natuurlijk nooit wil horen tijdens een controle... we kregen snel al meer duidelijkheid, er bleek namelijk een cyste in mijn navelstreng te zitten. Dit is meestal geen goed teken en als ze verder aan het onderzoeken was, zag ze dat er ook iets mis was met de ruggengraat, een vreemde kronkel, maar de mini was helaas nog veel te klein, dus het ging allemaal verder onderzocht worden en daar zit je dan, de tijd staat precies stil, je staart gewoon voor je uit en de roze wolk waar je op zat werd plots gitzwart...

Eerst moesten we naar het ziekenhuis, daar werd besloten om een vruchtwaterpunctie te doen. Dit viel gelukkig goed mee, want je leest natuurlijk alle horrorverhalen... en een cyste wijst blijkbaar in veel gevallen op een chromosoomafwijking... en dit was het dus niet. We kregen hier na een week resultaat van en wonder boven wonder bleek dus dat alles goed was. Ik zal die woorden aan de telefoon nooit vergeten: ‘proficiat, jullie krijgen een zoontje!’ Tranen rolden over mijn wangen, dit moest toch betekenen dat alles goed zou komen, we geloofden er weer in!

Maar dat rugje, wat was daar aan de hand mee?

We hadden dus nogmaals controle in het ziekenhuis, nu een maand verder al en bij dezelfde arts als de punctie. Een uur heeft hij alles nagezien en buiten zijn ruggengraat was ons zoontje dus helemaal perfect. We haaden eerst nog een sprankeltje hoop, maar nu werd duidelijk dat er een stuk ruggenwervel ontbrak en daaronder zat ook een open rug of spina bifida genoemd. Dit komt echter niet veel voor, kansen zijn blijkbaar ontzettend klein. Daarom dat er dus ook foliumzuur moet genomen worden vanaf je een kinderwens hebt en wat ik dus ook gedaan had... dit zou het risico normaal verkleinen, maar toch hadden wij dus die brute pech, want dat was het gewoon, brute brute pech...

De arts adviseerde ons om de zwangerschap te beeindigen, want hoe beweeglijk onze mini een maand terug was, lag hij nu zo ontzettend stil. Hoe groter hij werd, hoe meer druk op de ruggengraat en zenuwen en hoe minder hij kon bewegen. Wat dat zou betekenen later heeft niemand ons echt kunnen zeggen, wel zouden er heel veel operaties moeten gebeuren en dan nog wisten ze niet hoe hij zou evolueren en wat hij zou kunnen... ik heb altijd gezegd dat als we de keuze zouden moeten maken, we niet verder gaan met de zwangerschap. Ook al spreekt elke vezel van je lichaam dit tegen, en wil je dit gewoon niet. Zo maakten wij dus de moeilijkste beslissing uit ons leven en begonnen wij met afscheid te nemen...

Ondertussen was ik al 18 weken zwanger en dan kan je niet anders dan een ‘echte’ bevalling doorstaan. Een curettage kan dan niet meer...

Zondagavond gingen we binnen in het ziekenhuis, de inleiding werd in gang gestoken en maandagochtend werd onze zoon Aiden geboren. Vanaf het eerste pilletje tot de geboorte zat zo een 11 uur tussen. Vanaf de ochtend ging het eigenlijk heel snel en wat was hij mooi. Ik had daar zoveel bang voor, maar dat was echt niet nodig. Zo een ontzettend klein mannetje, ons mannetje, maar wel heel prachtig. Niemand neemt ons dat nog af.

Een epidurale werd ook standaard aangeboden, want de pijn is al erg genoeg dat je die fysieke ongemakken er niet nog moet bijnemen... helaas stak de epidurale niet echt perfect en heb ik veel gevoeld. Maar hij was zo klein dat het gelukkig allemaal redelijk snel gegaan is.

Ik heb hem in mijn armen gehad, elk detail van hem in me kunnen opnemen en in dat moment werden wij mama en papa. Heel anders dan iedereen voor ogen had, maar Aiden maakte ons trotse ouders.

En dan denk je, nu hebben we wel genoeg meegemaakt.... de maanden erop kreeg ik nog bloedingen, onderging ik nog een curretage en allerlei onderzoeken om toch maar uit te sluiten dat er iets was dat dit allemaal veroorzaakt, maar ze hebben niks gevonden. We mochten dus gewoon blijven proberen en in december dat jaar weer een positieve test en ook deze draaide uit op een miskraam. Heel pril maar doordat ik zo snel getest had wist ik dat ik zwanger was.

En toen zag ik het niet meer zitten, hoe kon dat nu dat het steeds weer mis ging. Duizenden vragen bleven door mijn hoofd gaan, zwanger geraken lukte dus wel, maar het blijven was een groot probleem.

Je ziet ook overal gelukkige gezinnetjes en echt overal (tv, op straat, op het werk) zie je baby’s en dat maakt het heel zwaar, maar geeft ergens ook wel de moed om verder te blijven gaan. Want bij zovelen is het dus gelukten, dus we gaven niet op.

Maanden gingen weer voorbij en in mei waren daar weer die twee lijntjes. Hoe blij ik de eerste keer was, hoe weinig ik nu durfde voelen. Je durft die gevoelens niet toelaten, omdat je zo bang bent voor het verlies

De eerste echo kwam en was goed, de tweede ook, de derde nogmaals goed, nipt test ook goed. We begonnen stilaan meer hoop te krijgen. Extra echo’s rond de 20 weken, en daar werd ze (ja een dochter!) helemaal goedgekeurd. De dagen gingen sneller en sneller en we telden de maanden af. Tot de 41 weken, dan was ik echt op van de stress en werd er besloten om in te leiden en na een spoedkeizersnede werd ze dan uiteindelijk geboren, onze prachtige dochter Manou. Na veel pijn en verdriet, na momenten van wanhoop en verlies, was ze daar dan toch, onze regenboog!