Kinderdromen en een voetbalteam aan kids.

Dit speelde we dan ook gegarandeerd na in de poppenhoek. Al kibbelend wie er deze keer papa, mama of een van de kinderen spelen zou. Natuurlijk alleen de leuke delen. De slapeloze nachten, puber escapades en de zorgen kwamen nog niet in ons woordenboek voor. 

Voordat mijn man en ik een kind kregen zeiden we dan ook gekscherend dat we een voetbal team aan kinderen wilden. Tegen iedereen die dat aan ons vroeg. 

Nu we er één mogen koesteren komen we daar toch een beetje van terug, er komt toch wel echt even wat meer bij kijken dan wij toen wisten, maar toch.  Droom ik nog steeds van foto's van een enorm gezin in ons plakboek. Drukte met kerst. Met nieuw jaar, of gewoon elke avond. later vergezeld door aanhang of alleen en tientallen kleinkinderen met onze oude dag. Die we hopelijk samen mogen spenderen. 

Als je ouder wordt ga je met een realistischer beeld naar je leven kijken.  Kinderen krijgen gaat dan ook niet door middel van een ooievaar met een baby in haar bek. Of een krop sla planten waar dan na een natte zomer een kind uit kwam zetten. Soms duurt het wat langer, kan je geen kinderen krijgen, verlies je jouw kind of wil je ze toch niet. Alles kan. Het leven is helaas niet altijd zoals in de sprookjes. Soms, moet je of je wil of niet. Het doen met wat je hebt. En ik ben dan ook zo dankbaar voor onze dochter. En hopen dat er in de toekomst misschien een tweede wonder in het verschiet voor ons ligt. En ik weet uberhaupt eigenlijk nog niet of ik een groot gezin zou willen of dat we compleet zijn. Dat is iets wat we gaandeweg wel zullen zien. En soms heb jw daar niet altijd wat over te zeggen.

Als volwassene weet je dat er bij een groot gezin wel wat meer praktische zaken komen kijken.

- Grotere auto

- Groter huis

- De buitenschoolse activiteiten/opvang

- Blijf je werken of blijf je thuis

- Kan je het betalen?

Vooral het laatste.

In alle eerlijkheid kan je het zo duur maken als je wilt. En nu realiseer ik me dat er een heel veel dingen gewoon echt niet aangeschaft  hoeven te worden. Je kind niet perse alles nieuw hoeft, 3 kasten vol of merken. Kinderen hebben echt niet perse een eigen kamer nodig  in het begin. Wat ze echt nodig hebben is liefde, eten, warmte en een fatsoenlijk bed.

Ik volg mamma van zeven en ik geniet gewoon van haar volle tafel als ze weer foto's deelt van al de glazen limonade flesjes en haar meiden die met hun regenlaarsjes rond banjeren en haar zoons die lekker een biertje drinken. En dan vooral hoe ze nog heerlijk met haar man een rondje op de motor doet, maar vooral van de liefde. En ja ik weet écht wel dat dit in mijn hoofd een geïdealiseerd plaatje is. En dat elk huis zijn kruis heeft, maar het oogt zó gezellig.

Vaak hoor je mensen zeggen dat het niet meer van deze tijd is, maar is dat omdat het bijna niet te betalen is. Of omdat mensen niet meer op zoveel kinderen zitten te wachten? De tijd is veranderd. ja, we hebben tegenwoordig andere prioriteiten. We hoeven in de meeste gevallen niet meer uren velden te bezaaien, bewateren en te oogsten. Als we willen eten of geld willen verdienen. Om maar een voorbeeld te noemen. En de cijfers van de kindersterfte is in deze landen veel minder hoog dan voorheen. 

Al gaan we met hoe de pensioenen eruit zien tegenwoordig (lees, kneiter oud pas met pensioen) redelijk weer die kant op.. Niet dat ik daar een dozijn aan kinderen voor zou willen...

EN al zal je het in deze tijd willen is het bijna niet meer te betalen. Huisvesting is waar wij wonen al een behoorlijk dingetje. In mijn vorige blogs hebben jullie kunnen lezen dat wij het eerste jaar bij onze ouders ingewoond hebben met Marley. 

Dit is zo gegaan en we zijn dol blij met de woning die we in december gaan betrekken, maar we hebben straks maar één slaapkamer. In de huidige economie kunnen wij in de randstad (Noord en Zuid Holland) bijna geen huis kopen. Geen sociale huurwoning krijgen, omdat we teveel verdienen. En voor 50 vierkante meter betaal je hier al gauw 1300 euro.. verhuizen naar het zuiden van Nederland zou dan nog een optie zijn, maar daar hebben we geen baan, geen familie noem maar op.

Dus waar ga ik in hemels naam al die koters laten? Wij verdienen bij lange na niet genoeg om zoveel kinderen alles te kunnen geven wat we ze graag willen geven. Liefde zat, maar ruimte, geld en vervoer.. Nee, dat helaas niet.

Maar toch, het is maar een hersenspinsel. Misschien win ik ooit de loterij... Of vinden we een manier en wordt ik koningin budgetteren. Nu geniet ik van Marley, want ik ben al zo dankbaar voor haar . En zien we wel waar deze reis ons naar toe leidt. of we nu 1 kind, twee of dat voetbalteam vol krijgen. Liefde is er in overvloed.  Je weet nooit wat de toekomst brengt.