8 jaar geleden
Kinder depressie of gewoon een verwend nest ?
Is het nou gewoon verwend zijn en geen nee willen horen of moet ik er meer achter zoeken.
Als ik zo naar mijn dochtertje kijk dan zie ik veel van mij zelf in haar. Ik mag niet klagen, als kind had ik het goed maar ik leed wel onder de ruzies van mijn ouders. Wat zie je dan, veel van jezelf terug in je eigen volwassen situatie. Maar nu, ik merk dat ik haar haast nergens meer mee tevreden krijg, dat zij zich snel verveelt en dat ze eigenlijk altijd een somber gezichtje heeft. Het doet me pijn haar zo te zien, maar het maakt mij ook zo boos. Ik merk dat sinds ik bij mijn schoonouder tijdelijk ben gaan wonen het alleen maar is toegenomen, gelukkig gaan wij dan ook van het weekend weer terug naar huis.
Gister was haar vriendinnetje bij haar om te spelen, dan zegt dat kreng dat ze pas weer wil komen wanneer ze veel speelgoed heeft. Vervolgens betrap ik mijn dochtertje met rode tranende ogen want ze is gekwetst en hiermee ben ik dus ook gekwetst. Ze heeft genoeg speelgoed, ze heeft zelfs haar glitterstiften met haar vriendinnetje gedeeld. Ik aai haar over haar hoofd en vertel haar dat een echte vriendin zoiets nooit zou zeggen en dat ze meer dan genoeg speelgoed heeft en zich niets moet aantrekken van wat haar vriendinnetje roept. Want note bene heb ik het huis uit een executieverkoop gekocht van haar ouders omdat ze het niet meer konden betalen, dus wat kletst dat stomme kind. Ik weet dat het nog maar een kind is, maar wie mijn dochter kwetst komt ook aan mij.
Dan nog zo'n voorbeeld: zodra ik madame iets vraag gaan die ogen rollen en hoor ik een zucht van hier tot aan Tokyo. En wat kan ik dan toch boos worden. Dan blijft ze vaak nog staan of gaat dan gestrekt op de poef hangen en wacht tot ik het een tweede keer met stemverheffing vraag. Soms denk ik haast dat ze het erom doet, puur om mij boos te maken. Onze band is van kleins af aan al verstoord omdat oma altijd de moederrol wilde overnemen en wij letterlijk een keer aan haar hebben staan trekken.
Nee het is niet altijd van een leien dakje gegaan en ik vraag mijzelf dan ook af, heb ik stiekem een afkeer voor mijn eigen dochter gekregen. Bekritiseer ik haar teveel omdat ze niet is hoe ik wil dat ze is, dat ze zich niet gedraagt hoe ik wil dat zij zich gedraagt. Mama is altijd de boosdoener geweest in haar ogen want mama was altijd de gene met de regels en mama gaf aan wanneer ze te ver ging en corrigeerde haar. Maar nu moet ik hier de vruchten van plukken, want iedereen is goed behalve mama. Dat zegt ze nooit maar dat gevoel geeft ze mij wel.
Al koop ik iets voor haar dan komt ze het volgende moment met iets wat ze weer wil hebben. Een nieuwe fiets een ipad of weet ik veel wat. Tegenwoordig zegt ze nog dank je wel mama, maar vroeger was het de normaalste zaak van de wereld. Na menig keer herhalen dat niet alles vanzelfsprekend is en dat ze best wel eens dank je wel mag zeggen heeft ze het nu eindelijk door.
Ik zal proberen meer aandacht aan haar te geven tot tien te tellen als ze weer met die amandel ogen van haar rolt. Op mijn lip bijten wanneer ik weer eens iets voor de tiende keer moet herhalen. En maar hopen dat deze peuterpuberteit een keer voorbij gaat en snel ook, het liefst voordat de echte puberteit op bezoek komt. Binnenkort ben ik weer even thuis misschien dat ik dan de zaak weer op orde krijg.
Wie van jullie herkent zijn/haar kind in dit verhaal, en hoe is het bij jullie uiteindelijk afgelopen.
JufFeline
Het is voor kinderen heel moeilijk om te beseffen dat wat ze hebben niet vanzelfsprekend is. Dank je wel is dan ook echt iets wat je ze moet aanleren en wat er vaak niet vanzelf in zit. Dat is waarschijnlijk dus geen verwend gedrag. Net als het altijd maar meer willen, ook dat is best kind eigen. Jij als ouder moet dan keer op keer weer duidelijk maken dat je niet altijd alles maar kunt krijgen en inderdaad dat je gewoon dankbaar mag zijn voor wat je wel al hebt. Maar verwacht niet dat kinderen dit heel snel begrijpen, het hoort er nou eenmaal bij. Succes met je kindjes, volgens mij komt het wel goed met ze.
anoniem2017
Niet dezelfde ervaring. Maar bekijk je kind als een eigen persoon. Niet als mama of papa 2.0 als je begrijpt wat ik bedoel. Ze zijn geen copie van ons, ze doen niet dezelfde dingen en maken niet dezelfde fouten, maar gewoon andere. Verwend vind ik dat vriendinnetje, niet je dochter. Die was enkel gekwetst omdat er met hoeveelheid speelgoed gedreigd word om wel of niet af te spreken. Ik persoonlijk zou dit dan ook even aan de moeder doorgegeven hebben. Dat dat gezegt is en dat je dochter daar erg verdrietig van is. Zou dat exicutieverkoop dan niet melden. Daarbij, rollen met de ogen, op wijzen dat je dat jiet wilt hebben. Consequent je regels toepassen en aanhouden. Heb je later echt meer aan, ookal ben je nu even de boeman omdat bij een ander misschien nu meer mag. Hopelijk gaat het weer beter als je in je eigen huis zit, dan heeft ze geen 2 opvoeders met verschillende regels boven zich. Want ook dit is verwarrend voor je kind. Succes