7 jaar geleden
Kind vermist: angstige momenten
Opeens is ze verdwenen. Ik weet even niet wat ik moet doen als ik merk dat Dunya niet is waar ik haar verwacht.
Boodschappen
“Mag ik naar Asli?” vraagt Dunya als ik zeg dat we boodschappen gaan doen. “O ja, natuurlijk!” zeg ik. Ze belt aan en ik wacht tot de deur opengaat. Die is voorlopig onder de pannen. Leuk. Ik kruip eenmaal terug thuis even op de bank om een filmpje te kijken. Dan gaat eind van de middag mijn telefoon. Het is de buurvrouw. Asli is thuis, maar Dunya wilde niet mee en is achtergebleven in de speeltuin bij het buurthuis. Wat?? Wat deden ze daar? Ze mag daar helemaal niet naar toe zonder toezicht. Het is te ver weg om even naar huis te lopen als er iets is.
Buurvrouw
Ik pak mijn sleutels en stap op de fiets. Onderweg zit ik te bedenken dat ik heel boos ben dat ze dit heeft gedaan. Dit is niks voor haar. Ze luistert regelmatig niet, maar dan gaat het om uitkleden of tandenpoetsen of door eten. Maar het is niet zo dat ze zonder toestemming heel ver weg gaat. Ik snap er helemaal niks van. Op het plein waar ze volgens de buurvrouw aan het spelen waren, zijn veel bekende kinderen, maar Dunya is er niet. Ik zie een jongetje uit groep drie, het broertje van Dunya’s vriendin. “Heb je Dunya gezien?” vraag ik hem. Hij knikt. Ze was er wel, maar is nu al een tijdje weg.
Vermist
Rustig blijven besluit ik. Dit kost wel wat moeite. Vooral als ik klasgenootjes vraag of ze weten waar Dunya is. Ja, ze heeft hier gespeeld met een ander meisje. Ja, klopt ze speelde met Asli, maar ook met een meisje met een zwarte hoofddoek. Ze kennen haar wel, maar weten niet hoe ze heet. “Ik denk wel dat ik weet waar ze woont!” zegt een vriendinnetje. “Naast mijn oma”. Dat schiet lekker op. “Ik weet het wel, maar kan het niet uitleggen. Zal ik even gaan kijken?” vraagt ze. “Alsjeblieft niet!”schrik ik. “Dan is jouw moeder je straks ook kwijt. Eén vermist kind is meer dan genoeg!” Vermist is een groot woord. Ze komt vast wel weer terug en is gewoon in de buurt. Maar wat is dit voor actie? Als ik haar terugvind, dan.... Ik kan niet goed bedenken wat dan. Ik bel de moeder van haar vriendin op en leg de situatie uit. “Ik kom eraan!” zegt ze. Ik haal opgelucht adem. Een volwassene die met je meedenkt is wel heel fijn. Dan zie ik opeens een meisje met een zwarte hoofddoek aan komen fietsen. Achterop zie ik een blond koppie afsteken en ik haal opgelucht adem.
Streng
“Ben ik te laat?“ vraagt Dunya verbaasd als ze van de fiets springt. “Ik heb eigenlijk een vraag aan jou” zeg ik. “Wat doe jij hier?” Ik spreek haar streng toe en vertel hoe ongerust ik was. Ze zegt dat ze de moeder van Asli hadden gevraagd of ze hier naar toe mochten en die vond het goed. “En hoezo had je mijn toestemming niet nodig? Ik moet toch weten waar je bent?!” zeg ik boos. Ze knikt schuldbewust. Dat is zo. Ik raas nog even door. “Waar was je nu? Je was niet eens hier op het plein!” Ze waren naar de winkel geweest om lekkere dingen te kopen. Dat meisje waar ze mee speelde had drie euro en dat hebben ze uitgegeven aan koekjes en drinken. “Mag ik nog even blijven, anders hebben we het voor niks gekocht!” smeekt ze. “Niks daarvan!” zeg ik. “Jij bent zonder toestemming en zonder dat ik het wist zelfs, helemaal hier naar toe gegaan en daarna ook nog eens van het plein af gegaan en ik was doodongerust! We gaan nu naar huis en ik zou maar goed luisteren als ik jou was.” De moeder die aan komt lopen zegt dat ze woest zou zijn als haar kinderen zoiets zouden doen. Ik weet het wel, ik ben te lief. Voor mijn doen was ik nu heel erg streng en ik denk dat Dunya goed begrepen heeft dat ze zoiets niet meer mag doen.
Engels
De volgende keer komt ze er niet zo genadig vanaf. Nu ben ik vooral opgelucht dat ze terug is. Een andere moeder van school kijkt me aan. Ik maak een praatje met haar in het Engels. Leg uit wat er aan de hand was. Dat ik niet eens wist dat ze hier naar toe was gegaan en dat ze hier nooit speelt zonder dat ik erbij ben of dat er toezicht is of iemand stand-by. “Maar vroeger met Dolly.....” sputtert Dunya. “Toen Dolly hier op het plein woonde in de opvang, maakte ik afspraken met de leiding van haar huis. In noodgevallen kon je altijd daar terecht, omdat Dolly ook altijd bij ons terecht kon. Haar ouders waren er niet, dus speelde ik een beetje voor moeder. Dus wilde de leiding altijd wel een oogje in het zeil houden. Maar Dolly woont hier niet meer, dus dan houdt dat op!” zeg ik. “Maar dan kan ik toch.....” begint ze opnieuw. “Nee! Dat kan alleen als je van te voren afspraken maakt en als ik ervan af weet.” Ze legt zich erbij neer. “Ben je nu heel erg boos op me?” vraagt ze met een klein stemmetje. “Zie ik er zo uit?” vraag ik. Voorzichtig schudt Dunya haar hoofd. “Ik ben vooral blij dat ik je gevonden heb, maar deze actie was één keer en nooit weer!”
Softe moeder
Als ik haar naar bed breng zegt ze schuldbewust: “Het spijt me mama, dat ik je vandaag zo ongerust heb gemaakt!”. Ik aai over haar hoofd. “Als je maar zorgt dat het niet meer gebeurt. Je weet dat je niet zover weg mag, dus dat wil ik nooit meer!” En dan knuffelen we nog eens extra. Softe moeder? Te lief? Absoluut. Maar de boodschap is toch aangekomen. En zo niet? Dan ben ik de volgende keer een stuk minder lief! Het waren een paar angstige momenten, maar gelukkig dook Dunya snel weer op. Voorlopig wordt er alleen in het plantsoen gespeeld als ik zicht op haar heb. Even de touwtjes wat aantrekken. Goeie afspraken maken over wat wel en niet mag en over wat als.... Samen uit, samen thuis bijvoorbeeld. En altijd melden als je ergens naar toe gaat waar ik je niet kan zien. Zelf is ze ook geschrokken, maar zo zie je maar dat ze toch nog best klein is soms. Te jong in elk geval om te voorzien wat bepaalde keuzes kunnen aanrichten. Daar ga ik haar dan de komende tijd wat meer bewust van maken. Een leerzame gebeurtenis voor ons allebei. Maar we moeten realistisch blijven. Ik dacht niet echt dat er iets gebeurd was.Ik had gewoon geen idee waar ze was en wat ik moest doen. Ze zou wel weer opduiken, maar wanneer? En waar moest ik gaan zoeken? De kans dat er wel echt iets gebeurt, is vrij klein. Gelukkig maar. Ik wil alleen wel echt weten waar ze uithangt, maar dat heeft ze nu wel goed begrepen. En ik ben dus ook boven alles gewoon opgelucht en blij dat ze weer veilig thuis is.
Henrike Laning
Tja op een drukke markt zou ik denk ik erg veel peentjes zweten. :) Wij maken dan altijd goede afspraken waar we elkaar kunnen vinden. Dat gaat alleen niet als ze zonder mijn mede weten naar een speeltuin gaat. Dus de afspraak is nu duidelijk: je gaat nergens heen zonder mijn toestemming! En daar houdt ze zich nu keurig aan.
Henrike Laning
Uiteindelijk stond ik toch nog even te kletsen met een moeder en heeft ze nog snel wat gegeten en gedronken. Dunya is wel gewend dat ze overal mee wegkomt bij mij, maar dit keer vond ik dat ik echt een grens moest stellen. Het was niet bewust van haar, maar ze moet wel weten dat het niet kan en mag. Dus die boodschap is overgekomen. Het kan geen kwaad dat ik een keer echt streng ben, terwijl ik dat de rest van het jaar niet ben. Hahaha, dan komt ze er nog goed mee weg denk ik! :) Gelukkig hoef ik haar niet op te sluiten. Pfff.... Dat lukt niet eens. Ze breekt letterlijk uit!
Lindsy83
Ik vind het een top reactie! In eerste instantie vond ik het zelfs wat streng dat ze het lekkers niet meer op mochten eten... Maar achteraf begrijp ik het wel hoor! Ik denk wel dat als je mijn moeder was geweest je op een gegeven moment wel veel strenger zou worden... Bij mij had het denk ik alleeen gewerkt als je me letterlijk zou op sluiten ;)
Henrike Laning
Ik was wel geschrokken, maar dacht niet dat ze echt weg was. Ik had alleen geen idee waar ze was en hoe ik haar kon vinden. Het is een beweeglijk en onderzoekend kind, dus ik raak haar wel vaker kwijt. Maar dan spreken we een plek af, of ik leg van te voren uit wat ze moet doen als ze mij kwijtraakt. Dit was een ander verhaal. Een nieuwe actie. Het was niet bewust de regels overtreden, maar ze moet ook nadenken voor ze iets doet. Dat had ze duidelijk niet gedaan en hopelijk doet ze dat de volgende keer wel..... ;)