Snap
  • Mama
  • Gezond

Kijk uit!!! ontploffingsgevaar!

Het is weer zover. Mijn hormonen zijn weer zo van slag dat ik het liefst in mijn bed kruip en er volgende week pas weer uit kom.

Maar ja dat kan natuurlijk niet. Wil niet steeds klagen over gezeur met mijn hormonen maar mijn buien zijn gewoon soms nog ontzettend heftig. En het lucht op om er over te schrijven. 

Ik slik op dit moment nog steeds hormoontabletten.  Duphaston om precies te zijn. Deze hormoontabletten lijken het meest op ons natuurlijk progesteron in ons lichaam. Ik slik ze al vanaf de geboorte van Sara. Deze medicijnen brengen mijn disbalans weer in balans. Maar dat gebeurt niet snel. Hormonen werken nou eemaal niet per dag maar per cyclus. (Jaja ondertussen ben ik expert op dit gebied). Dus per cyclus ga ik me ook beter voelen. En natuurlijk heb ik periodes dat ik me super voel en energiek en overal zin in heb maar de periodes dat ik me depressief voel en somber en lusteloos zijn er helaas ook nog. En dat zijn vooral de periodes vlak voor mijn menstruaties. Een gevalletje zware pms zeg maar! 

Het lastigst vind ik dan ook om gewoon door te gaan maar ik moet wel. Maar alles valt me zwaar. Het voelt alsof ik steeds onder spanning sta en er hoeft maar iets te gebeuren of ik ontplof.  Dus ook als mijn kinderen gillen of iets laten vallen of ze luisteren niet, een hard geluid wat ik hoor, ik ontplof. Ik kan de prikkels niet aan. Ook mijn man moet het ontgelden.  Hij kan weinig goed doen en alles wat hij zegt zie ik als negatief of intrepeteer ik verkeerd zodat het natuurlijk altijd uitloopt op ruzie . Ik snauw en ik kat af. Ja ik weet het, ik ben degene die onredelijk is, maar soms is het net alsof er een ander in mij zit en de dingen die ik zeg niet uit mijn mond komen.  Ik word overgenomen door mijn pms monster. Het monster dat mij dingen laat zeggen die ik niet wil. Het is niet rustig in mijn lichaam, ik voel me opgejaagd en onrustig en het liefst ren ik weg van alles. Achteraf heb ik spijt en word ik overmand door schuldgevoel. Ik wil niet zo zijn ik wil de leuke vrolijke vrouw en mama zijn. Maar ik moet het accepteren en vind ik soms verdomde moeilijk.

Gelukkig weet ik in mijn achterhoofd dat ik me weer goed ga voelen en bij elk toiletbezoek kijk ik hoopvol in mijn onderbroek en in de wc of ik enig spoortje rood vind.

Eindelijk vanochtend was het zover en kon ik een gat in de lucht springen en er ontsnapte een "Yes" uit mijn mond. Ik riep naar mijn man dat het zover was. "Echt? Dat had ik nou niet verwacht". Zei hij sarcastisch. Nu wist ik tenminste dat ik weer snel in mijn goede doen zou zijn. 

Ik heb nu eenmaal pms en zal er mee moeten leren leven tot aan de overgang. Soms kan ik er goed mee omgaan soms minder goed. Misschien dat jullie vaker een blogje lezen over mijn pms en de buien die daar bij horen. Want van me afschrijven helpt zeker ook mee.