Kerst(ge)mis

Kerstmis 2020 is sowieso een andere kerstmis als andere jaren. Ik kan hier uitgebreid over gaan schrijven maar ik denk dat niemand die dit leest de COVID 19 gemist heeft, haha.

Kerst 2019 kondigde ik aan vrienden en familie mijn zwangerschap aan, niet wetende dat behalve een kern gezond kindje er weinig positiefs zou zijn in zijn geboortejaar.

Van de eerste lockdown baalde ik, maar juist als zwangere vrouw wilde ik overal het zekere voor het onzekere nemen en ons alle 2 beschermen. Zwanger zijn tijdens COVID is raar. Je kan juist in deze bijzondere tijd eigenlijk heel weinig delen met anderen. Waar ik gek genoeg nooit had uitgekeken naar alle mensen die aan je buik gingen zitten, miste ik het toch.

5 augustus werd onze prachtige zoon Quin geboren. Inmiddels is hij dus al bijna 5!!!! maanden oud, en die tijd is echt voorbij gevlogen. Kraamvisite was ook anders dan anders geweest zou zijn, maar alles voor de veiligheid van ons kleine kwetsbare mannetje en onszelf uiteraard.

Kerst staat voor de deur en voor mij betekend dit altijd een momentje van terugkijken. Ik werk als locatie coördinator in de zorg, en probeer ook met cliënten en collega’s terug te kijken op het afgelopen jaar. Op vraag van 1 van mijn cliënten was “Corona” het verboden woord in deze evaluatie.

Terwijl we het hadden over hoe we vroeger thuis de feestdagen vierde bekroop mij een gevoel van gemis. Onze kerstdagen vroeger waren gevuld met liefde, plezier en samenzijn met mijn ouders en broer. Inmiddels is mijn broer geëmigreerd en mijn vader in 2015 overleden. Gelukkig heb ik mijn moeder nog dicht bij mij, ondanks dat zij lijdt aan de ziekte van Parkinson.

Mijn vader mis ik dit jaar eigenlijk meer dan andere jaren. Het moeder worden van een zoon zonder mijn vader was voor mij gewoon een gegeven. Maar nu in de stilte rond kerst voel ik kerst(ge)mis en had ik gewild dat hij bij ons rond de kerstboom kon zitten en zijn kleinzoon op schoot kon nemen.