Ken je het gevoel van......

Wauw....... Hoeveel clichés zijn er over je gevoel die je hebt/krijgt na de bevalling van je kindje. Te veel om op te noemen. 

Laat ik beginnen met m'n bevalling. Gelukkig valt daar weinig over te melden, want ik had gewoon een hele fijne bevalling, in hoeverre een bevalling fijn kan zijn. Ik werd ingeleid vanwege langdurige gebroken vliezen. Rond half 12 in de ochtend lag ik aan alle toeters en bellen en tegen de tijd dat ik dacht het niet meer aan te kunnen en toch iets van pijnstilling wilde (wat ik van te voren echt niet wilde) had ik al volledige ontsluiting en kon het echte werk beginnen. Uiteindelijk is onze kleine man om 15:14 uur geboren.

En daar ligt hij dan op mijn borst, heel hard te huilen en ik kan alleen maar naar hem kijken en ik zeg elke keer hetzelfde; hey mannetje, hey mooie man!

Na een paar dagen vraag ik mij af wat ik nou eigenlijk voel en ik kom tot de conclusie dat ik het eigenlijk niet precies weet. En begin een beetje aan mijzelf te twijfelen of dat wel normaal is. Maar dat gevoel dat ik dacht te moeten hebben heeft mij dubbel en dwars ingehaald! Elke keer als ik onze kleine man z'n flesje geef, z'n luier verschoon of dat hij gewoon lekker bij mij ligt te slapen en ik hem aankijk rolt er een traantje over mijn wang. Zelfs nu ik dit schrijf rolt er een traantje over mijn wang. Een traan van geluk. Wat is dit een overweldigend gevoel! Nooit gedacht dat ik dit kon voelen voor iemand! Mijn conclusie nu? Ja! Alle clichés zijn waar, maar wat een heerlijk gevoel om een trotse mama te zijn!