8 jaar geleden
keep on going en dan ingestort..
Wie kent het niet, het gevoel dat je op je tenen loopt, dat je wankelt als een kaartenspel en dan stort alles in.
Terwijl ik gebogen aandachtig naar een urine-stickje sta te kijken om te bepalen of dit nou wel of geen blaasontsteking is gaat er van alles door mij heen.
KLOTE leven, KLOTE BAAN.. Alles is op dit moment gewoon klote. Vraag mij wat er is gebeurd en ik kan hier geen antwoord op geven. Ik voel mij gewoon zo leeg van binnen, doelloos terwijl ik genoeg doelen in mijn leven heb. Ik zou aan mijzelf gaan werken maar ik merk dat ik mijzelf kwijt ben geraakt in de jaren lange strijd om iedereen te plezieren. Om een goede dochter te zijn, een goede schoondochter/moeder / werkneemster/vrouw en een goede slaaf te zijn. Een slaaf van het wereldse leven wat mij vermoeid en in laat zien dat dit alles gewoon een verhaal is en de schrijver ben ik zelf.
Een slechte schrijver ben ik, want ik heb alles in mijn leven ontzettend verpest voor mijzelf. Altijd alles maar met een korreltje zout genomen en gedacht dat ik te min was en ik niet beter verdiende. Altijd gehoord dat ik nooit goed genoeg was, ik werd altijd vergeleken met anderen, niet met gelijken maar betere versies van wat men wilde hebben.
Het liefst zou ik een korte briefje maken met veel plezier met de betere mij vinden, mijn koffers pakken en alles wat ik ken achterlaten. Elke persoon die mij gekwetst heeft en gemaakt heeft tot het hoopje ellende wat ik nu ben vergeten en opzoek gaan naar een beter leven. Maar dan vraag ik mij af " een beter leven". Wat houdt dat dan in ? Gerespecteerd worden om wie je bent en niet ondergewaardeerd worden om wat ik niet ben of niet bezit.
Men beseft niet dat woorden die al gezegd zijn niet teruggenomen kunnen worden en dit als een zwarte inktvlek in een wit tafelkleed nooit meer uitgewassen kunnen worden. En daarom krop ik het allemaal maar op, lach ik alles weg, al hoewel ik al heel lang geen echte lach op mijn gezicht heb kunnen toveren. Dat men zegt dat ze net als mij moeten zijn, bijna nooit lachen want alleen dan blijf je zo rimpel vrij, kijk maar naar haar gezicht, nog geen enkel kraaien pootje. En zelfs dat is een inktvlek op mijn witte tafelkleed, het doet me pijn dat men denkt dat mijn karakter zo is en niet beseft dat ik verdrink terwijl de strandwachter van een zijlijn toekijkt en aftelt hoelang het nog gaat duren voor dat ellendige mens nou eindelijk verdrinkt zodat hij verder kan met sjansen op het strand.
Er zitten touwtjes aan mij vast en iedereen trekt eraan zonder te vragen welke kant ik op wil, ze trekken mij uit elkaar om wille van wat hen beter uitkomt. Zelfs als ik iets goeds doe voor de een, dan is dit weer slecht voor de ander. Ik wil niet eens meer praten en geef alleen antwoord als er iets aan mij gevraagd word, want nee ik heb geen zin meer om overal tegen in te gaan of om sociale gesprekken te voeren. Ik wil gaan liggen mijn ogen sluiten en nooit meer wakker worden ........
MAMAONDEMAND
Ik geloof ook dat het goed komt, maar die dagen dat je opstaat en je gewoon zo leeg voelt voelen zo zwaar. bedankt voor jullie lieve berichtjes, doet mij goed te lezen dat we elkaar toch op deze manier kunnen steunen...
Anoniem
ik herken je gevoelens, het willen pleasen van anderen en jezelf er in kwijt raken. Uiteindelijk gaande weg ben ik aan mezelf gaan denken en weer uit het zoveelste diepe dal in mijn leven gekropen. Ik hoop dat ook jij gaande weg ergens uit je dal kan kruipen. Ik ben erook nog niet helemaal maar desondanks wil ik je zeggen het komt ergens weer goed, echt waar
Annemiek2
Ik vroeg me al af waar je bleef, ik miste je.... Nee nu niet gelijk dat als verwijt zien maar dat het opvalt dat je er even niet kunt zijn. Het is niet mogelijk om iedereen een plezier te doen. Dat kan niet. Laat ik je eens een compliment geven wat dat verdien je wel een keer als ik zo je blogs gelezen heb. Je bent een kanjer, je hebt het heel veel jaar vol gehouden om te zorgen voor je kinderen en O. Je bent heel hard bezig om alles goed te krijgen, wie doet je dat na? Je schoonouders mogen in hun handen knijpen met jou, jij hebt hun zoon niet laten vallen. Jij hebt ze geholpen toen ze heel moeilijk zaten hoewel dat niet normaal is. Dat was van jou, je spaarpotje voor later of de studie van de kinderen. Wat je er ook mee had willen doen. Vlekken op dat tafelkleed kunnen niet meer verwijderd worden, wel kan het met de tijd verbleken en misschien ooit geef je dat tafelkleed een mooie kleur waardoor die vlek minder zichtbaar wordt. Echt geloof me hoewel je nu in zak en as zit komt het ooit goed. O enne dat slechte schrijven heb ik nog niet gemerkt hoor.