Snap
  • Mama
  • reflux
  • sterkzijn
  • keepgoingstrong?

Keep going strong?

Ik was moeder geworden van een prachtige dochter, zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen was Eva dysmatuur en prematuur. Eva heeft de eerste 8 dagen een infuus gehad om haar suikergehalte op peil te houden en kreeg ze sondevoeding omdat ze niet zelf kon drinken. (zuigreflex was nog niet goed ontwikkeld).De dag na de bevalling ben ik begonnen met kolven, juist omdat ze zo klein en kwetsbaar was vond ik dat ik ze mijn melk moest hebben met de juiste stoffen erin. Het was rustig op de verloskunde afdeling waardoor ik de eerste paar dagen de ‘’luxe’’ had om het kolfapparaat op de kamer te hebben en hierdoor makkelijk om de paar uur rustig kon kolven. Mijn melk bewaarde ik dan in de flesjes en bracht ze naar de neonatologie afdeling. De dag na de keizersnede stond ik al zelf onder de douche, het enige wat me niet lukte was mijn voeten en benen afdrogen en mijn broek en dergelijke aandoen. (niezen/lachen en/of hoesten was ook echt not done bij een keizersnede). Dagelijks werd ik in een rolstoel naar de neonatologie afdeling gereden waar ik, ook bijna dagelijks met Eva mocht kangoereen.

2 dagen na de bevalling kwamen de kraamtranen, het begon ermee dat ik op die dag Eva aan de borst mocht leggen. De dag daarvoor nog een tijdstip afgesproken voor het voedingsmoment, echter op de afdeling aangekomen bleek ze al gedronken te hebben omdat ze trek had en lag ze heerlijk te slapen waardoor ik haar ook niet mocht oppakken van de verpleegkundige. Ik was boos en ontzettend verdrietig, de kleine momenten die ik had wou ik zo graag hebben, en was ook boos om het feit dat ze niet even naar de afdeling had gebeld met de vraag of ik misschien al naar beneden kon komen. Op dat moment kwam dit zo hard binnen, dat ik van verdriet en boosheid niet meer kon stoppen met huilen, heeft zeker tot halverwege de middag geduurd tot ik weer normaal kon praten zonder te huilen. (en ik snap enerzijds ook de keuze van verpleegkundige hoor 😉). Ik kan me niet alles meer herinneren maar wel dat ik meerdere keren per dag en dagelijks naar haar toe ging. Ik had de luxe dat ik tot dag 7 in het ziekenhuis mocht blijven, het was rustig, echter op dag 7 moest ik naar huis, ze hadden mijn bed nodig. Wat vond ik het onwijs moeilijk om zonder kind naar huis te gaan, thuis te komen zonder kind, thuis te zijn terwijl zij daar is. Dag 7/8/9 ben ik op en neer gereisd naar het ziekenhuis. Op dag 8 ging volgens mij de sonde eruit, ze had de afgelopen dagen steeds meer geoefend met drinken uit de fles en/of uit de borst. Op de 8e dag ging dit zo goed dat de sonde eruit mocht. Op dag 9 hebben ze het infuus uit gezet met de suiker, en ook op deze dag kon ze haar suikergehalte goed op peil houden. Dag 10: ze weegt nu 2 kg, kan haar suiker goed op peil houden. Ze mag daarom naar huis!!

We hadden gelukkig nog recht op kraamzorg thuis, omdat ze een couveuse kindje was, en daar ben ik ook erg blij mee geweest. De kraamverzorgster die we hadden hielp me goed met het aanleggen en mijn rustmoment te pakken. (want dat vergat ik nog wel eens). Het eerste half jaar was zwaar, Eva had veel last van reflux, en dan niet golfjes spugen maar hele watervallen! Op een gegeven moment wel een ritme kunnen vinden, melk verdikken, zeker een half uur tot ’n uur rechtop houden na iedere voeding. Legde je haar te vroeg neer dan kwam alles eruit. En omdat ze verdikte melk kreeg en last van reflux begon ook hiermee de zoektocht naar de beste flesjes, we hebben van bijna alle merken geprobeerd en Avent was hier toch het beste voor en ze dronk hier ook het rustigst uit. Borstvoeding was geen optie meer omdat ze niet goed hapte, nadat ze mijn tepel tot bloedens toe had gebeten ben ik gaan kolven. Na 10 weken kolven trok ik het niet meer, omdat het voeden lang duurde en om de 3 uur voeden was ik op een gegeven moment een race tegen de klok aan het werken om ook nog tussen door te kolven. Ik werd moe, snel prikkelbaar en snel emotioneel. Op dat moment besloten om te stoppen met kolven met de geruststelling dat ik het geprobeerd heb en dat ik zeker de eerste weken voor mijn gevoel de beste voedingstoffen heb gegeven. Wat zijn wij blij geweest met de komst van Netflix, aangezien Eva nog om de 3 uur gevoed moest worden hebben we de ene serie na de andere verslonden op netflix. Om het voor ons dragelijk te houden hadden we ook afgesproken om de nachtvoedingen om en om te doen.

Het eerste jaar vond ik, achteraf, enorm heftig. Waarom achteraf? Omdat ik pas bij haar 1e verjaardag terug keek hoe het jaar verlopen was, en erachter kwam dat die persoon die moeder was geworden niet de persoon was die ik daadwerkelijk ben. Gaande weg in dat jaar ben ik mezelf ergens verloren. In dit jaar deed ik mezelf voor als een sterk persoon, nee ik had geen hulp nodig, nee hoor ik redt het prima, zwaar? Valt wel mee, gaat het goed met je? Ja hoor het gaat prima! Ik moest en zou laten zien dat ik een geboren moeder was, dat ik geen hulp nodig had, ik redt het allemaal wel.

En toen, in november 2016 overleed er een heel dierbaar persoon, en ik heb toen bijna geen traan gelaten terwijl mijn hart huilde en toch kon dié emotie niet laten zien, ik moest sterk zijn! En na de 1e verjaardag van Eva, ik weet niet meer precies welk moment het was, toen besefte ik dat als ik zo door zou gaan dat dit wel eens psychisch de verkeerde kant op kan gaan. Ik ben toen in overleg met mijn huisarts hulp gaan zoeken en ben toen onder behandeling geweest van een psycholoog om te leren dat je emoties uiten geen teken van zwakte is, en dat je best aan de buitenwereld mag laten zien dat je niet altijd de touwtjes in je handen hoeft te hebben.