Kattenmens of hondenliefhebber?

Voor mij is het heel duidelijk, ik ben een hondenmens. Laat ik voorop stellen dat ik katten best wel leuke dieren vind. Zolang ze maar niet te dicht bij mij in de buurt komen en vooral niet in mijn tuin komen. Geen idee waarom, maar katten voelen aan dat ik geen kattenmens ben. Ze komen juist altijd bij me zitten en weigeren dan van mijn schoot te gaan. Ze kijken me met een half open oog aan, alsof ze willen zeggen: “Ik ben de baas”. Ze blijven ook altijd met hun nagels achter mijn kleren hangen. Of maken van die halen in mijn net nieuwe panty. En als ik ze niet aai, dan kijken ze me zo dwingend aan en met een vreselijk lachje, dat ik het toch maar doe. Om ze tevreden te houden.

Om nog maar te zwijgen over krolse katten. Vre-se-lijk! Ooit heb ik mijn moeder midden in de nacht wakker gemaakt. Ik was er van overtuigd dat ik buiten een klein kindje hoorde huilen. Wie liet zijn kind nu midden in de nacht buiten huilen? Ik was in paniek. Dit kon niet. Mijn moeder stelde me gerust. Het was geen huilende baby. Het was een krolse kat. Zowel mijn moeder als ik konden daarna niet meer slapen van het vreselijke geluid en dronken midden in de nacht samen een kopje thee aan de keukentafel. Niet alleen krolse katten vind ik afschuwelijk, ook katten die altijd buiten zijn. Die alleen bij hun baasje binnenkomen voor hun droogje. Want hun natje doen ze wel in een tuin. Bij voorkeur mijn tuin, zo lijkt het. Het liefst in de zandbak van de kinderen (die ik inmiddels heb afdekt met een zeil) of in de speeltuin achter ons huis. Ik vind het prima dat mensen katten hebben en ik snap ook heus wel dat die beestjes ook naar buiten moeten/willen. Maar alsjeblieft... waarom moeten ze altijd in een (onze) tuin hun behoefte doen? Ik ben echt geen kattenhater hoor. Er zitten heus wel lieve exemplaren tussen. En als ik een kitten zie, dan smelt ik. Bij het zien van zo'n inieminie klein poezenbeest gaat mijn hart wel sneller kloppen. Maar ach, dat heb ik (bijna) bij elk babydiertje. En ik weet dat dat poezenbeestje niet voor altijd klein blijft...

Honden vind ik daarentegen wel leuk. Knuffelen, wandelen, rennen en spelen. Ik zie daar een echt maatje in. Vroeger wilde ik altijd een hond, maar dat mocht niet van mijn ouders. Hoe hard ik, samen met mijn broers en zusje, ook zeurde, er kwam geen hond in huis. Omdat mijn ouders het een hele verantwoording vonden. Want wie moest de hond uitlaten, vier keer per dag? In theorie zou ik dat doen, samen met mijn broers en zusje. In praktijk zou het er op neer komen dat mijn ouders de klos waren. Ik vond het stom van mijn ouders. Later zou ik het helemaal anders doen.

En nu is het later. En is er geen hond in huis. Mijn kinderen willen het wel. Die vragen soms ook of we een hondje nemen. Vooral als ze ergens een lief klein hondje zien lopen. Dan smelt mijn hart ook en zou ik het liefst meteen naar dichtstbijzijnde fokker of dierenasiel gaan om een leuk exemplaar uit te zoeken. We hebben genoeg ruimte in en om huis en financieel is het ook goed te doen. We wonen in een groene omgeving, wandelen gaat hier uitstekend. Maar dan, dan hoor ik opeens mijn ouders. Uit mijn mond. “Nee schatjes, er komt geen hond in huis. Het is een hele verantwoordelijkheid hoor”. Hoe leuk en lief ik hondjes ook vind, die verantwoordelijkheid wil ik op dit moment mezelf niet opleggen.

Om de kindjes af en toe tegemoet te komen, komt geregeld het hondje van opa en oma logeren. Dat is dikke pret. Lekker wandelen en spelen. De kinderen genieten er van. En ik ook. Maar ik ben stiekem ook altijd blij als het beestje weer fijn naar zijn baasje mag. Omdat ik het gewoon heel veel werk vindt. Vier keer per dag wandelen met het beestje is echt leuk en ik geniet er enorm van. Zeker met mooi weer. Maar als het regent of koud is... nee dan heb ik er niet zoveel zin in. En dat is niet eerlijk voor het beestje. Als we voor een hond gaan, dan wil ik er 100% achter staan om die verantwoording op me te nemen. Een hondje neem je niet voor even, die neem voor zijn hele leven.

Ik vind dat als je een hond in huis neemt (dat geldt overigens voor elk huisdier), dat je er je verantwoordelijkheid voor moet nemen. Ook als het slecht weer is. Of als je op vakantie gaat. En die verantwoordelijkheid vind ik op dit moment te groot. Dus genieten wij af en toe van een logéhond. En alle andere hondjes die onze wijk rijk is. En de hondenpoep op de stoep.... iets wat óók tot je verantwoordelijkheid hoort als je hondenbezitter bent.

En jij? Ben je meer een honden- of kattenmens?