Kanker is klote!

'Hee! Hoe gaat het?' Is een van de vervelendste, irritantste vragen die er bestaan. Deze vraag is zelfs zó niets zeggend dat je het naar kennissen schreeuwd als je toevallig, haastig langs elkaar heen loopt op straat. Een vraag die je eigenlijk alleen maar kan beantwoorden met een positief, enthousiast antwoord en een glimlach. Niemand zal door vragen als je zegt dat het goed met je gaat. Vreemd eigenlijk.. Nog vreemder, waarom zou je deze vraag aan iemand stellen als het eerlijke antwoord je niet boeit? Vraag jezelf eerst eens af, of het antwoord wat je zult krijgen je oprecht interesseert. Of je wilt luisteren. Vraag jezelf is af of je het antwoord op de vraag 'Alles goed?' niet al weet. 

Natuurlijk zijn er lieve mensen op deze wereld. Mensen die meegaand zijn. Oprechte mensen. Mensen die je een echte helpende hand of uithuil-schouder willen bieden. Maar ook onwetende mensen.. Wat ik voel is bijna onbeschrijfelijk. Ik mis mama zo erg. Het ene moment wil ik verhalen over haar horen of vertellen, maar het volgende wil ik mezelf het liefst een week opsluiten in een donkere kamer zonder mensen of gedachten. Zonder vragen. Ik wil me omringen met haar spullen, maar als ik er dan een moment later naar kijk word ik intens verdrietig. Ik wil een levendige, genietende mama herinneren maar ik zie alleen maar horror. Pure horror. 

Ookal wisten we dat ze ooit zou bezwijken had ik mezelf nooit kunnen voorbereiden op de manier van hoe dat is gegaan. Nog steeds ben ik van mening dat de wrede details hiervan nooit in een van mijn blogs zullen verschijnen, omdat ik zeker weet dat mama niet zou willen dat iedereen weet hoe ze erbij lag. Als ik eraan terug denk, had ik gewild dat ik nóg veel meer uren per dag haar hand had kunnen vast houden. Dat ik haar nog langer door haar haar had kunnen aaien. Maar ik was zo bang. Zo bang om haar te zien zoals ze was. Aan de ene kant had ik er graag bij willen zijn wanneer ze zou gaan, maar aan de andere kant was ik elk moment dat ik bij haar was doods bang dat het zou gebeuren. Voor de wanneer waarop het zou gebeuren. Ik was bang dat ze ergens in zou stikken. Of dat ze opeens naar adem zou snakken en een paniekerige dood zou sterven. Die gedachten verteerde me als ik aan haar bed zat. Ik was dan ook opgelucht wanneer ze sliep.. Het is zo oneerlijk wat kanker doet met mensen. Met mooie, goeie mensen. Kanker is een klootzak! Een ongelooflijke eikel die geen genade kent. Als kanker een persoon was, zou ik hem zonder medelijden dood schoppen. 

Dus om even terug te komen op de vragen: 'Hoe gaat het?', 'Alles goed?' 'Gaat het alweer wat beter?'. NEE!! Het gaat niet goed met mij. Nee, ik heb het nog geen "plekje gegeven". Nee, het gaat niet al "wat beter" met Szandor (vraag hem dat trouwens lekker zelf. Of niet). Hoe denk je zelf dat het gaat? Nee, hier kom je niet overheen. En nee, ik geloof niet dat ik hier ooit mee kan leven. Nee, ik geloof (nog) niet dat dit ooit makkelijker zal worden. Dus hang geen verhalen op! Ja, ik moet elke dag vechten met mezelf om er een goede dag van te maken. Ja, ik jank om bepaalde liedjes en dingen die me aan mama doen denken. Ja, ik kan zelfs huilen om bepaalde, random mooie melodietjes of Disney films die de kinderen willen kijken. Ja, natuurlijklijk voel ik me gefrustreerd, verdrietig en boos! En ja, als ik geen kinderen had waarvoor ik nog gewoon mama moet zijn was ik zeker heel vaak gewoon de hele dag in bed blijven liggen. Ja, trots heeft een zwarte rand. Altijd vind ik het jammer dat mama er niet is om toekomstige mijlpalen met ons mee te maken. Ze zou zó trots zijn.. (beast-mode uit). 

Rouw is moeilijk. Vreselijk moeilijk. Echt. Sommige zullen dat begrijpen en sommige niet of minder goed. Ik snap in ieder geval hoe de wereld in elkaar zit en ookal wil ik elke dag tegen alles en iedereen aan trappen, kan dat niet. Het voelt echter alsof je elke dag allemaal verschillende kanten word uit getrokken, waar dan weer allemaal verschillende emoties bij horen. Het is zo vermoeiend. 

Dus kunnen jullie alsjeblieft wat minder vaak vragen hoe het met mij gaat?!