just another manic monday...

De dag begon al goed. We zetten de wekker voor mijn vriend ( om 5 uur ) altijd via de telefoon. We gebruiken hiervoor 2 telefoons. Die van mij een paar minuten voor hij echt op moet staan en daarna dievan hem. Als mijn wakker dan gaat kan ik hem snel uit zetten, zijn wekker uitzetten en mijn vriend wakker maken, zonder dat ons kleine mannetje daardoor wakker word. Zonder mijn hulp word mijn vriend ook wel wakker, maar dan is zijn alarm ook al een paar keer afgegaan. En die is zo luid, dat ik zeker weet dat onze klein man dan dus ook wakker word. Maar vanochtend liep het dus wel even anders. De batterij van mijn telefoon was vannacht leeg geraakt, waardoor mijn telefoon is uitgevallen. Om kwart over vijf schrik ik wakker van het luide alarm van de wekker van mijn vriend in combinatie met het huilen van ons mannetje. Prioriteit 1: ons arme mannetje troosten en rustig krijgen. Terwijl ik daar mee bezig ben komt mijn vriend er ook al snel aan en zet zijn wekker uit. De rust is even weder gekeerd en ons kleine mannetje en ik gaan nog even samen verder slapen.

Even later ga ik nadat ik onze kleine man eten heb gegeven, zijn luier heb verschoont en zijn speeltjes heb gegeven naar beneden. Bij de wc slaak ik al een diepe zucht. Ik heb op onze wc een plankje waar ik de toiletrollen als een piramide op stapel. Het ziet er leuk uit en je kunt zo een nieuwe rol pakken als de rol op de hanger leeg is. Toch is het voor mijn vriend nog altijd moeilijk om de rol dan ook daadwerkelijk te vervangen. Dus vandaag tref ik in de wc een lege rol op de houder en maar liefst twee aangebroken rollen, die voor mijn afgebroken piramide staan... Ok geen probleem, zo opgelost. Na mijn toiletbezoek zakt de moed voor vandaag mij een beetje in de schoenen. Op de keukentafel staat nog een leeg kopje, op het aanrecht een bord, beker en een mes en het zakje van ons afvalbakje puilt uit. Normaal gesproken vind ik dit niet zo erg. Ik weet ook wel dat dit in veel gezinnen normaal is en dat er niet eens zo heel veel staat, maar voor mij is het een bende en ik had vandaag wel even zin om ook eerst even rustig wakker te worden, voordat ik ging opruimen en afwassen. Maar goed. Ik was het af en vervang het zakje van het emmertje. Ik breng het zakje naar het hokje om in de grote afvalbak te doen en verassing! In de oud papier doos die naast de afvalemmer staat, ligt allemaal afval. Lege colablikjes en lege verpakkingen van vleeswaren. Dingen die niet in de papierbak horen dus. Dit is een probleempje waar ik al langer last van heb. Ik heb zelfs een briefje bij de doos hangen waar ik op heb geschreven dat die doos voor papier is en niet voor afval. En ondanks dat de afvalbak er gewoon naast staat, lukt het mijn vriend nog niet om deze dingen gewoon in de afvalbak te gooien. Adem in, adem uit. Ik vis het afval tussen het oudpapier weg en gooi het in de juiste bak. Eindelijk tijd voor een bakje koffie voor mijzelf.

Ik zet mijn bakje koffie naast de laptop aan de keukentafel en ga zitten om even rustig mijn mail te checken. Op de een of andere manier, draai ik mijn hand als ik een slok koffie wil nemen net even verkeerd, waardoor de koffie over de hele tafel komt... Zucht. Snel opruimen, kijken of de laptop niet beschadigd is en een nieuw bakje koffie zetten. Veel tijd voor mijn koffie heb ik niet meer, want de kleine man moet zijn broodje al weer bijna hebben. Het broodje eten gaat op zich goed. Hij kan redelijk zelfstandig eten en ik vind het heerlijk om te zien hoe hij kleine stukjes van zijn broodje af bijt. Totdat hij een slok drinken wil. Dit kan hij nog niet helemaal zelf. Dus begeleid ik de beker nog naar zijn mond. Meneer is het er niet helemaal mee eens en besluit om de beker zelf te pakken. Ik denk nog, mooi als hij dat ook zelf kan! Nou niet dus. Op het moment dat hij de beker zelf in handen heeft, begint hij het heen en weer te schudden alsof het een rammelaar is. Fijn! Doekje pakken, tafel en grond schoon maken en meneertje drogen kleren aan trekken. Ook daar is hij het niet mee eens. Hij begin te jammeren zodra ik zijn kleren los heb en wil niet afgeleid worden met speelgoed of andere veilige gebruiksvoorwerpen. Ik probeer rustig te blijven, zodat hij niet nog meer van slag raakt en ga ondertussen het gevecht aan om fatsoenlijk zijn luier te vervangen en schone kleren aan te doen. Ondertussen jammert hij nog steeds en probeert alle kanten op te rollen en te kruipen. Op dit soort momenten ben ik blij met ons besluit om hem voortaan op de grond te gaan verschonen, anders weet ik zeker dat hij op dat moment ook nog van de commode afgevallen zou zijn. Maar het is gelukt.

Tijd voor mijn eigen broodje. Ondertussen wil ik een vriendin via whats-app een berichtje terug sturen over wanneer we weer even wat afspreken. Maar wat ik ook doe, het touchscreen op mijn telefoon reageert niet op mijn vingers. Op nieuw opstarten dan maar. Maar het wil nog steeds niet. Lichte paniek slaat toe als ik besef dat alle telefoonnummers die ik in mijn telefoon heb staan, niet op de simkaart zelf staan. Het blijkt namelijk dat deze telfoon die niet kan kopieren naar de simkaart. Dit houd dus in dat als mijn telefoon echt stuk is, ik alle nummer kwijt ben. Rustig blijven, de meeste mensen heb ik wel op facebook, dus kan ik zo hun nummer weer vragen. Gelukkig heb ik al een tijdje geleden ingeschakeld dat google een backup maakt van alle fotos die ik op mijn telefoon heb, dus die zijn ook veilig. Dan maar via facebook een berichtje doen aan die vriendin. Ik zet de laptop aan en open facebook. Terwijl ik het bericht aan het typen ben krijg ik ineens een blauw scherm, met de melding memory dump. Hier heeft de laptop vaker last van de laatste tijd. Tijd om weer een goede back-up van al mijn bestanden te maken en toch maar eens om me heen kijken voor een nieuwe. Ik kan het niet laten om er even van te balen, dat ik nu een nieuwe telefoone en laptop moet hebben terwijl de feestdagen voor de deur staan... Ook ben ik stiekem een beetje bang voor het volgende appparaat dat stuk gaat, want vaak komen dit soort dingen in drieen. We zijn nog niet eens op de helft van de dag, maar ik heb wel al voor mijzelf besloten dat ik deze maandag niet leuk vind.

Terwijl ik dit heb getypt denk ik ook bij mijzelf; Is dit nu alles waar ik mij druk om maak? Er gebeuren erge dingen op deze wereld en ik laat me op mijn kop zitten door een beetje extra werk? Er zijn gezinnen die dagelijks dit soort dingen hebben en ik ga al zitten balen als ik even 1 dagje heb waarop dingen niet zo mee willen werken? Dus ik herpak mijzelf. Ik bedenk me dat ik eigenlijk heel blij mag zijn, dat het normaal gesproken allemaal wel veel soepeler verloopt. Dat ik gelukkig mag zijn, omdat ik me geen zorgen hoef te maken over onze gezondheid of geld. En dat ik eigenlijk een hele lieve vriend heb die heel erg zijn best voor ons doet en met hem ook nog eens een geweldig lief zoontje deel, die ook zijn best doet. Ik kijk mijn zoontje aan die met zijn grote lach naar mij terug kijkt en denk het is goed. Ik ben gelukkig! 

En verloopt jullie maandag wat soepeler dan die van mij? Of ben jij juist het bewijs dat het zeker nog erger kan?