6 jaar geleden
Jij! Nee jij! NEE, JIJ!
Continu ben ik in gevecht met mezelf. En op één of andere manier verlies ik elke keer weer....
Nu ik weer overduidelijk in een dal zit, vraag ik me met alles af of het aan mezelf ligt of aan de depressie. Het lijkt wel of mijn hersenen het rationele denken gedeleted hebben.
In mijn behandeling bij de psycholoog hebben we in het begin besproken wat voor mij triggers zijn. Hierin kwam duidelijk mijn toenmalige werk naar boven en, erg genoeg, mijn schoonfamilie. Ontzettend lieve mensen, maar ook al ben ik al zolang samen met hun zoon en broer, nog steeds voel ik me degene die er als laatste bij is gekomen. Een buitenstaander. Die er niet helemaal bij past. Hoe hard ik ook mijn best doe en hoe goed ik het ook bedoel, dat gevoel blijft. Nog steeds....
En nu zit ik in een enorme tweestrijd... Laat ik mijn gevoel spreken of laat ik het gaan? Mijn vriend en ik lopen al jaren tegen het feit aan dat het hele gezin dezelfde mindset hebben. Behalve wij dus... Vooral zijn ouders vinden het moeilijk te accepteren dat wij dingen anders aanpakken of op een andere manier doen dan de anderen. En dan gaat het niet over hele gekke dingen, maar wij vinden het bijvoorbeeld fijn om thuis te zijn, dingen met ons vieren te doen, zoiets. Niet zo heel vreemd, toch?
De hele clan vind het leuk om om het jaar met de hele familie een weekend weg te gaan. Wat mij dan alweer een hoop stress oplevert van tevoren. Meestal nergens voor nodig, want vaak is het erg gezellig. Afgelopen week kwam er een mail binnen met een idee om naar toe te gaan en of iemand nog andere ideeën had voor plaats of tijd. De accomodatie en plaats zag er top uit! Met mijn beste bedoelingen en voor vergelijkingsmateriaal ging ik op zoek naar iets anders en antwoordde daarmee. De volgende dag reageerden de anderen, maar niet op mij. Ik, en mijn idee, werden compleet genegeerd! En laat dat, nu ik in mijn dalletje zit, nu net even teveel zijn!
Mijn eerder beschreven gevoel van buitenstaander nam de overhand en al snel kwamen weer die tranen! Godverdomme, dacht ik, waarom krijgt die familie het weer zover dat ik hier weer zit te huilen? En dan begint de tweestrijd weer en draaien mijn hersenen overuren... Aan de ene kant betrek ik alles op mezelf en vraag me af of het niet gewoon aan mij ligt. Stel ik me nu aan? Ben ik dingen aan het zoeken? Aan de andere kant, dit is wel mijn gevoel! En bedenk me dat ik misschien open kaart moet spelen en alles moet vertellen, met alle eventuele gevolgen van dien....