Snap
  • Mama
  • prematuur
  • Momlife
  • family

Jij maakt het verschil

Hier zit ik dan... 9 augustus 00.06u.... Ik heb al een poosje in bed gelegen maar ik kan de slaap niet vatten. Volgende week is mijn meisje jarig. 3 jaar alweer en de flashbacks schieten als kanonnen door mijn hoofd.

Dus nu op de bank met een kopje thee, mijn beste maatje, Tony’s en mamaplaats. Mijn eerste blog.

Onze dochter, Carmen, is een wonder. Zoals ieder kind, maar dan anders. Samen met haar broertje van 10 en zusje van 11 wonen we samen in Gelderland. 

Carmen is geboren op een zwangerschapstermijm van 26+3. Vanaf week 18 kwamen we er helaas alleen voor te staan en liep de spanning hoog op. Verdriet, hormonen. Op 16 augustus 2016 om 0800 braken mijn vliezen. Met spoed ben ik naar het een universitair ziekenhuis gebracht. De andere twee kinderen stonden in hun pyjamaatje met de buurvrouw aan de hand te huilen. 

Ik reed de straat uit. Vol verdriet. Wat ging er komen. Rond 01.00 op de 17e stopte Carmen’s hartje met kloppen en ik werd steeds zieker. Een spoedkeizersnede. Ze huilde niet. En werd direct meegenomen naar een naast gelegen ruimte om haar te beademen. En godzijdank, dat lukte. 

Het moment dat de couveuse de operatiekamer in reed was magisch.. iedereen was muis stil en ze stopten met Carmen in haar glazenhuisje naast mijn gezicht. Zo onvoorstelbaar klein en kwetsbaar. 31 cm en 900 gram. Mijn meisje in een luxe boterhamzakje. De beademingsapparatuur was zo groot dat ik haar gezichtje niet kon zien. Ik heb een paar tellen mijn handen op haar rugje kunnen leggen en daarna werd ze naar de NICU gebracht. En ik high van de morfine naar de uitslaapkamer.. 

De weken daarna waren als een achtbaan. Tussen leven en dood... bloedtransfusies, infuusjes in haar fontanel. En een lijn van haar enkel tot haar hartje. En ze was zo sterk. Ik niet. En nog steeds niet. Ik huil nu ik dit schrijf. Wat een verdriet en angst.. zo bang om haar te verliezen, het gemis van de andere kinderen. Ik voelde me uit elkaar getrokken.. 

3 maanden na haar geboorte mocht ze naar huis. Als piep klein poppetje. We dachten dat het nu ‘goed’ zou zijn. Maar niets was minder waar. Carmen werd ziek. Opname na opname. Zuurstof, sonde voeding, alarmen, scans en foto’s. 

Sinds een aantal maanden weten we dat Carmen een aangeboren afwijking aan haar longetjes heeft. Haar linker longetje is een stuk kleiner dan de rechter. Hierdoor pikt ze alle virussen op, die voor haar ook gevaarlijk zijn. Ze is sneller moe dan andere kindjes en haar gewicht blijft te laag. 

De zomer is voor haar een fijne periode. Weinig ziek zijn. Ze heeft iedere nacht dromen over de slangetjes en ziekenhuizen. Mijn dappere, lieve meisje. En dan haar broer en zus die zich er zo doorheen slaan. 

Ik ben dankbaar en bang tegelijk. We zijn er nog lang niet. Nu is het eventjes te veel. Maar 1 ding is zeker: zij maakt het verschil ❤️ 

4 jaar geleden

❤️???

4 jaar geleden

❤️❤️

4 jaar geleden

Nou, wat toevallig <3 En bedankt voor je lieve reactie <3

4 jaar geleden

Geniet van ieder moment! Maak nieuwe herinneringen. Bedankt voor je lieve reactie <3