Jij hebt toch áltijd vakantie?

‘Ben blij dat je niet hoeft te werken.’, ‘Ik ben zo jaloers op jou.’, ‘Oh chill, je krijgt een uitkering.’, ‘Jij hebt altijd vakantie.’ en de eeuwige ‘Ik wou dat ik betaald thuis kon zitten.’ zijn uitspraken die ik vaak hoor als ik vertel dat ik momenteel niet werk. Waarschijnlijk niet wetende hoe pijnlijk en egoïstisch deze uitspraken zijn.

Ik werk vanaf mijn 16e. Ik heb er toen voor gekozen om samen te wonen met Peter en daarom werkte ik parttime naast mijn studie Communicatie. Ik ben een echt ‘mensen-mens’. Ik ben gelukkig als ik omringd word door mensen en leg gemakkelijk contacten.

Na mijn studie kreeg ik een vaste baan bij een zorgverzekeraar. De functie en de verantwoordelijkheden die ik had maakten mijn baan uitdagend en leuk. Ik zat daar écht op mijn plek. Ik had een leuke baas en enorm leuke collega’s die ik buiten werktijd regelmatig zag. Natuurlijk had ik, net zoals ieder ander, wel eens geen zin om te werken. Dat hoort erbij. Dit is trouwens iets waar ik nu helemaal niet meer tegen kan, mensen die constant tegen mij zeuren dat ze geen zin hebben om te werken. Dat is een stukje jaloezie, ik wil zó graag werken. 

Toen werd ik ziek. Ik heb twee jaar lang gestruggeld tussen ‘ik moet werken want mijn collega’s en vooral mijn baas rekenen op mij’ en ‘het lukt me niet, het is me allemaal te veel’. Mijn bedrijfsarts pushte heel erg en ik ging totaal over mijn grenzen heen. Ze hield geen rekening met mijn klachten. Hierdoor had ik heel veel last van stress en kreeg ik paniekaanvallen. Ik kwam op een gegeven moment niet eens meer uit bed. Ik kon de dagelijkse dingen niet meer aan.

Na een hele tijd ziek zijn en velen onderzoeken, behandelingen en medische verklaringen later concludeerde mijn bedrijfsarts dat er geen toekomst voor mij was binnen mijn huidige functie. Dit werk was te zwaar voor mij. Mijn ziekte werd éindelijk erkend. Op dat moment was ik enorm opgelucht en hoefde ik mij dáar in ieder geval niet meer druk om te maken. 

Het thuis zijn beviel mij de eerste weken wel. Ik had de werkdruk en prestatiedrang niet meer en kon rust nemen wanneer dit nodig was. Dit beïnvloedde mijn fysieke en mentale gezondheid. Ik had enorm veel dokters afspraken en die kon ik nu verspreid inplannen. Bram was natuurlijk ook een goede afleiding. Totdat hij naar school ging.

De ‘vakantie’, zoals mensen het wel eens noemen, is al lang niet meer leuk. Mijn sociale kring viel weg en ik had ook geen ‘doel’ meer in mijn leven. De muren kwamen op een begeven moment op mij af. Ik kan niks, maar ik wil zo veel. Elke dag dezelfde routine en niets om echt voldoening uit te halen. Er zijn vast vrouwen die het heerlijk vinden om huisvrouw/moeder te zijn, en die daar bewust voor kiezen. Maar ik heb hier niet voor gekozen. Ik hou van studeren, nieuwe dingen leren, uitdagingen aangaan en doelen behalen maar dit gaat allemaal niet. Mijn enige doel en tevens uitdaging zijn op dit moment mij beter voelen. Een vooruitzicht heb ik niet. Mijn leven is heel voorspelbaar geworden. Dezelfde was iedere dag, dezelfde omgeving, dezelfde afspraken en dezelfde mensen. Dat laatste zijn Bram, Peter, mijn familie, de schoolplein moeders en de waslijst aan dokters die ik iedere week zie. 

Het Bloggen is een heerlijke uitlaatklep voor mij. Ook dé manier om mensen te informeren hoe het met mij gaat en hopelijk herkenbaarheid te creëren voor moeders die hetzelfde meemaken. Ik vind het heerlijk om te schrijven. Ik heb ook een nieuwe hobby pagina (IG @mamameteenhobby) aangemaakt. Ik doe eindelijk dingen die ik leuk vind, wanneer ik mij daar goed genoeg voor voel. Mijn sociale netwerk is hierdoor ook gegroeid en ik vind het leuk om op die manier te socializen en nieuwe contacten te leggen. Ik ben het thuiszitten nog steeds zat, en er zijn dagen dat ik enorm teleurgesteld ben omdat ik niet zoveel kan doen als dat ik zou willen, maar ik probeer er wel het beste van te maken. Ik probeer in de ochtend wat huishoudelijke taken te doen en vooral veel te rusten, omdat ik er voor Bram wil zijn als hij uit school komt. Ook ben ik bezig met een nieuwe behandeling via het Radboud ziekenhuis en ik ga wekelijks naar de dokter, fysiotherapeut en psycholoog. Dat vergt veel energie. Ik ben trouwens helemaal niet weggelegd voor het huishouden. Vind het zo zonde, je maakt 's morgens schoon en zodra ik Bram heb opgehaald en Peter thuiskomt zie je er binnen een uur niets meer van terug.

In Juni moet ik terug naar het UWV voor een herkeuring. Ik ben nu tijdelijk volledig ziek gekeurd totdat mijn behandeling klaar is. Dan kijken we hoe het gaat. Ik ben nu al zo een lange tijd ziek en de doktoren verwachten geen wonderen.  Ik kan in ieder geval beter nadenken over mijn toekomst. Ik heb 101 ideeën maar mijn hoofd is op dit moment niet in staat om daadwerkelijk iets uit te voeren. Ik kan mij beperkt concentreren en dat maakt het erg lastig om iets te doen. Mocht je langs mijn huis rijden, bel dan vooral aan voor koffie. Ik ben toch thuis en hou wel van wat gezelschap tijdens mijn vakantie! ;)

Liefs,

Shirley