Jess, tussen fictie en non-fictie #3

'Nu? Het is half 9, ik weet niet of ik nog weg mag.'
'Wil je het alsjeblieft vragen?' vraagt Eva wanhopig.
'Ja, wacht even, ben zo terug.' Ik loop snel naar Pieter en baal er van dat hij dienst heeft. Ik weet zeker dat hij het niet goed vindt. 'Pieter? Is het goed als ik nog even naar Eva ga? Ze heeft een probleem en wil graag dat ik even kom.' Het klinkt als een of andere flauwekul smoes en ik bereid me voor op een negatief antwoord met bijbehorende preek.
'Wat voor probleem heeft ze, Jess?' Pieter kijkt mij onderzoekend aan en probeert een leugen te bespeuren.
'Dat wilde ze niet door de telefoon vertellen,' zeg ik ongeduldig. Ik tik met mijn voet op de vloer terwijl Pieter zijn blik nog altijd op mij gericht houdt. Uiteindelijk knikt hij. 'Als je maar voor 10 uur weer terug bent.' Ik ren terug naar de telefoon en zeg tegen Eva dat ik er direct aankom.
Bij het Wilhelminapark twijfel ik even, het is donker en het park ziet er lang niet zo vriendelijk uit als overdag. Impulsief als ik ben rij ik toch het park in, aan de andere kant is de Parklaan, daar woont Eva. Eromheen fietsen kost al gauw enkele minuten extra, redeneer ik.
Zoals gebruikelijk loop ik achterom en met een klopje op de deur loop ik naar binnen. 'Ik ben het, Jess!' roep ik.
'Ik ben hier,' hoor ik Eva met een klein stemmetje zeggen. Ze zit op de bank en snuit haar neus in tissue nummer zoveel.
'Vertel het maar, wat is er aan de hand?'
'Zullen we samen weglopen?' vraagt ze en kijkt mij aan met een betraand gezicht.
'Weglopen? Waarom? Wat is er gebeurd?'
Eva haalt haar schouders op en zegt verder niets. Ik weet dat ik door moet vragen maar iets houd mij tegen.
'Waar wil je dan naartoe?'
'Je had het laatst over Amsterdam, dat lijkt mij wel wat. Of misschien kunnen we ergens valse paspoorten laten maken en naar het buitenland gaan?'
'Vertel eerst eens wat er aan de hand is! We kunnen niet zomaar weglopen! Ik heb een heel gesprek gehad met Ard over mijn toekomst.' Ineens word ik enthousiast. 'Misschien is dat ook wel wat voor jou; begeleid kamerwonen. Dan kunnen we samen naar Hoogeveen!'
'Hoogeveen klinkt lang niet zo spannend als Amsterdam,' glimlacht Eva. Ze haalt diep adem. 'Ik heb chlamydia en mijn moeder is op zijn zachtst gezegd niet heel erg blij.'
'Heb je een SOA? Jij? Van wie dan?' vraag ik verbaast. 'Voor zover ik weet ben je nog maagd.' Ik wilde eraan toevoegen 'net als ik', maar slik die laatste woorden weer in.
'Weet je nog dat ik vertelde over Eddy? Van de vakantie in Frankrijk?' Ik knik. 'Ja, maar je vertelde er niet bij dat je seks met hem hebt gehad.'
'Het was allemaal nogal knullig, niet echt de moeite waard om over op te scheppen,' zegt Eva met een waterige glimlach.
'Maar lieverd, dat is toch geen reden om weg te lopen?'
'Mijn moeder vond dat ik onbezonnen was en ik heb de komende 20 jaar huisarrest. Ze brengt me vanaf morgen naar school en haalt mij weer op. Als ik een tussenuur heb, mag ik niet de stad in. Ze zegt dat ze dat zal controleren. Ze zei ook nog dat ik niet meer met jou om mag gaan, je zou een slechte invloed op mij hebben.'
'Wat?! Dat meen je niet! Ik een slechte invloed op jou? Dat is toch belachelijk!'
'Dat zei ik ook al tegen haar,' knikt Eva. 'Ze noemde jou “dat schorem uit het tehuis waar toch niets van terecht zou komen”. Toen ze dat zei flipte ik en begon tegen haar te schreeuwen. Mijn vader kwam tussenbeide en sloeg mij in mijn gezicht om mij tot bedaren te brengen. Dat heeft geholpen, ik was op slag stil.'
'Waar zijn je ouders nu dan?'
'Ze zijn naar Jasper en ze bellen elk half uur op om te kijken of ik nog thuis ben.' Alsof de duivel ermee speelt gaat de telefoon. 'Hoi mam, met Eva. Ja, ik ben nog thuis. Tot zo.'
'Komen ze eraan?' Eva knikt. 'Misschien kan je beter gaan voordat ze thuiskomen. Dankjewel lieve Jess, je bent een vriendin uit duizenden. Ik denk dat alles over een poosje wel weer wat rustiger is. Als dat niet zo is kunnen we altijd nog weglopen.'
'Denk even na over mijn aanbod om mee te gaan naar Hoogeveen, lijkt me geweldig om dat samen te doen.' Ik omhels haar even en ga dan snel weg, ik heb geen zin in een confrontatie met Eva's ouders.

'Hoe was het met Eva?' informeert Pieter belangstellend.
'Bleek achteraf mee te vallen, ze was gedumpt door haar vriendje,' lieg ik. Een preek van Pieter is niet iets waar ik nu op zit te wachten. Pieter glimlacht. 'Wat moet Eva toch zonder jou. Wat lief dat je naar haar toe bent gegaan.'
'Dankjewel dat ik mocht gaan,' zeg ik en glimlach terug. 'Welterusten.'
Pieter komt een half uur later langs om mij nogmaals welterusten te wensen. Ik ruik een mengeling van koffie en zware shag, dat stemt gerust.
'Morgenavond groepsvergadering, ik hoop niet dat je plannen hebt,' deelt hij mede en als ik mijn hoofd schud doet hij de deur weer dicht.
De geruststelling duurt niet lang, ik kan de slaap niet vatten en bedenk wat er gebeurd zou zijn als ik mij liet meeslepen door Eva. Dan hadden waren we nu onderweg naar Amsterdam en wie weet waar we zouden slapen. Ik neem mij voor om het met Ard over Eva te hebben en of we samen naar Hoogeveen kunnen gaan.

De mogelijkheid dient zich een week later pas aan. 'Jess, ik heb een plek voor je geregeld in Hoogeveen, je kan na je examens verhuizen als je wil.'
'Over Hoogeveen gesproken,' zeg ik, 'kan Eva met mij mee?'
'Eva? Waarom?'
Omdat ik Ard vertrouw vertel ik hem wat er gebeurd is. Ard kijkt nadenkend en schud dan zijn hoofd. 'Sorry Jess, maar haar ouders zouden dat voor haar moeten kunnen regelen, dat kan ik helaas niet voor haar doen. Ik zou Eva willen adviseren om eens naar het JiP te gaan, ze kunnen haar daar wel helpen. Ze kan daar in ieder geval haar verhaal kwijt zonder dat er wordt geoordeeld.'
Ik knik en voel de teleurstelling door mij heen stromen; Eva's ouders laten haar echt niet naar Hoogeveen vertrekken.
'Waar denk je nu aan?' vraagt Ard. Ik schud mijn hoofd. 'Nergens aan, behalve dat ik honger heb.'
'Volgens mij is het eten bijna klaar,' zegt Ard vrolijk en staat op. 'We zullen over 2 weken je verhuizing bespreken. Oh, en je afscheidsfeestje natuurlijk.'
Afscheidsfeestje... Dat klinkt heel definitief maar na ruim 4 jaar is het tijd voor de volgende stap in mijn leven.

4 MAANDEN LATER

'Hey, ik ben Jess!' Ik loop met uitgestoken hand op de jongen in de keuken af. Hij veegt zijn handen af aan zijn broek en geeft mij dan een hand. 'Vincent,' zegt hij nors. 'Ik slaap op zolder. Kom je straks een abrikozenflap eten?' Hij kijkt even snel naar Lex die verderop met iemand anders staat te praten. 'Bij voorkeur na 7 uur, dan is de leiding weg.' Het laatste fluistert hij op samenzweerderige toon maar kijkt nog steeds chagrijnig uit zijn ogen.
Ik moet lachen, zijn houding en de uitnodiging matchen totaal niet met elkaar. 'Graag!' zeg ik snel en loop achter Lex aan naar boven. 'Dit is jouw kamer. De badkamer delen jullie met zijn drieën, evenals de keuken. Wanneer komen je spullen?'
'Morgen geloof ik. Ik moet het nu doen met een tasje met kleren,' lach ik. Lex wijst naar een deur tegenover de mijne. 'Daar woont Coby, zij is het weekend bij haar ouders en komt zondagavond weer terug.'
Lex en ik lopen weer naar beneden en nemen plaats in het kantoor. 'De regels zijn niet heel moeilijk. Martine en ik zijn om de beurt aanwezig van maandag tot en met vrijdagochtend. In het weekend zijn jullie op jezelf aangewezen. Je krijgt elke vrijdag het weekgeld en het kleedgeld wordt elke eerste van de maand op je rekening gestort. Verder ben je vrij om te gaan en te staan waar en wanneer je wil, wel willen we graag weten waar je naartoe gaat en zouden we het fijn vinden als je jezelf even komt melden als je weer terug bent. We nemen aan dat je je eigen verantwoordelijkheden neemt als het gaat om studie of werk. Jij gaat werken en leren toch?' Ik knik en Lex maakt een aantekening. 'Dan heb je nog de hele zomer voor een vakantiebaantje,' glimlacht hij. Ik trek even een wenkbrauw op. 'Wat moet ik dan doen? Kranten bezorgen?'
'Nou, bijvoorbeeld. Of je zoekt vast werk in de richting van je studie, kijk maar even. De rest werkt ook en als ik hen mag geloven maakt dat het leven net iets makkelijker. Er was wat commentaar op het weekgeld.' Lex grinnikt even en maakt nog een paar aantekeningen.
'Succes Jess, ik zie je maandag weer. Dan evalueren we het weekend en gaan we verdere afspraken maken. Het is overigens de bedoeling dat we 1 keer per maand een evaluatie gesprek hebben.'
Met een gevulde envelop in mijn kontzak loop ik naar Vincent.
'Is Lex al weg?' gromt hij. Ik knik. Zonder nog iets te zeggen haalt Vincent een doosje onder de bank vandaan en opent deze. Een sterke geur komt mij tegemoet. 'Ik neem aan dat je ook wel een blowtje wil?'
'Een blowtje?' vraag ik en volgens mij kan de uitdrukking op mijn gezicht niet onnozeler zijn.
'Je weet wel, wiet.' Ik bespeur een vage glimlach op het gezicht van Vincent en ik knik voorzichtig. Hij bromt goedkeurend en begint een joint te draaien. 'Ik neem aan dat jij morgen de wiet haalt? Coby komt zondag pas weer terug, dus ben jij nu aan de beurt.'
'Ik eh... Ja, natuurlijk!' zeg ik vastberaden. 'Waar haal ik dat?'
'We gaan morgen wel samen, je moet je niet laten afzetten. Wil je een abrikozenflap?' Hij houdt de joint voor mijn neus en ik neem voorzichtig een trekje. Natuurlijk begin ik te hoesten en ik zie Vincent voor het eerst lachen. 'Jij bent grappig, Jess.' Hij neemt de joint van mij over en na een paar trekjes merk ik dat het spul begint te werken. 'Ik geloof dat ik wel 6 abrikozenflappen op kan,' zeg ik giechelig.
'Ik denk eerder dat je ergens anders behoefte aan hebt,' zegt Vincent en ondanks het lichte en gelukzalige gevoel voel ik mijzelf verstrakken.