Jess, tussen fictie en non-fictie #2

'Jezus! Wat doe je? Stop!' Ik voel de handen van Gerard onder mijn shirt verdwijnen en een paar tellen later scheurt hij mijn bh kapot. Met alle kracht die ik heb duw ik hem van mij af en trek een sprintje naar de deur. Als ik mijn hand op de klink leg word ik vastgegrepen en meegesleurd. 'Je denkt toch niet dat je eronder uit komt hè, stomme slet. Ik zie je altijd wel kijken, samen met die andere teef, Eva.'
'Ik wist niet eens hoe je heette, tot afgelopen zaterdag,' snik ik. Gerard gaat verwoed door en trekt mijn broek naar beneden en scheurt daarna mijn shirt aan flarden. 'Hou je bek, trut!'
Ik sluit mijn ogen en probeer aan leuke dingen te denken. Denk aan leuke dingen, denk aan leuke dingen, denk aan leuke dingen. De mantra in mijn hoofd zorgt alleen maar voor nog meer paniek en een windvlaag zorgt ervoor dat ik even ril. Ik open mijn ogen en zie dat de achterdeur wagenwijd open staat. Wanneer ik de greep van Gerard voel verslappen ruk ik mij los en zet het voor de tweede keer op een lopen. De weg wordt versperd door Eduard en ik blijf stokstijf staan. Ik moet een giechel onderdrukken want de situatie ziet er zo hachelijk uit dat het bijna hilarisch is. 'Zo Jess,' zegt Eduard met een scheve grijns, 'waar wilde jij zo snel naartoe?'
Ik klamp mij aan hem vast en schreeuw: 'Help me! Alsjeblieft, help me! Gerard wil me verkrachten!' Wanneer ik Eduard honend hoor lachen sluit ik mijn ogen en bedenk dat hij mij niet komt redden.

'Waar wil je deze sletterige maagd hebben, Gerard?' Zijn hand sluit met een ijzeren greep om mijn bovenarm en neemt mij mee naar de woonkamer.
'Doe maar boven, de slaapkamer van mijn ouders,' hoor ik Gerard achteloos zeggen. Zo goed en kwaad als het kan loop ik mee naar boven. Ik word door Eduard op het bed gesmeten en beide jongens bekijken mij van top tot teen. 'Je zal merken dat je maar goed bent voor 1 ding, Jess; mannen plezieren. Je mag met mij beginnen. Mond open!' Gerard knielt naast me en ik sluit wanhopig mijn ogen, bang voor wat komen gaat. Ik besluit om niet tegen te stribbelen, des te eerder is het voorbij. Ik huil geluidloos terwijl Gerard en Eduard als beesten tekeer gaan.

'Waar kom jij zo laat vandaan?' vraagt Erwin. Hij werpt een blik op mijn gezicht en snelt dan naar me toe. 'Jess! Wat is er gebeurd?' Hij slaat een arm om mij heen en neemt me mee naar het kantoor. Ik durf zijn arm niet weg te duwen, wie weet wat hij van plan is. Hij duwt me zachtjes in een stoel en gaat zelf op het bureau zitten. Al die tijd heb ik geen woord kunnen uitbrengen en ook al wil ik niet huilen, de tranen blijven komen. Erwin komt voor mij zitten en omhelst mij. Troostend klopt hij op mijn rug en maakt sussende geluiden.
'Ik wil douchen,' is het enige dat ik kan uitbrengen. 'Ik wil het er niet over hebben.'
'Wie is hier verantwoordelijk voor, Jess?' vraagt Erwin dwingend.
Ik maak mij los uit zijn omhelzing en kijk hem emotieloos aan, mijn tranen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. 'Ik ben hier zelf verantwoordelijk voor, het is mijn eigen schuld. Mag ik gaan?' Erwin knikt, hij hoort aan mijn stem dat ik verder niets wil vertellen.
Eenmaal onder de douche laat ik mijn tranen weer op de vrije loop en knijp de halve fles doucheschuim in mijn handen leeg. Even aarzel ik maar dan laat ik mijn handen over mijn lichaam heen gaan. Ik zie dat ik overal blauwe plekken heb en mijn vagina voelt rauw en beurs aan. Wanneer ik er water overheen laat lopen moet ik op mijn lip bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn.
Ik bekijk mijzelf in de spiegel en hoop dat de anderen niets aan mij zullen merken. Ik neem mijzelf voor om mijzelf nooit meer bloot te geven, letterlijk en figuurlijk. De muur om mij heen is gemetseld en ik laat niemand meer toe, nooit.

'Hoe was het gister met Gerard?' vraagt Eva plagerig. Ik ga naast haar zitten en leg mijn boek op tafel. Ik haal mijn schouders op. 'Gaat wel,' zeg ik zonder haar aan te kijken. 'Eduard kwam ook nog even langs. Wat een loser is dat zeg!' Ik maak een geluid dat ergens tussen een snik en een lach in zit. Eva heeft niets in de gaten en begint te giechelen. 'Hij kan ook helemaal niet zoenen,' fluistert ze.
'Mevrouw Beekmans en mevrouw de Wit, wellicht wilt u met de rest van de klas delen wat er zo grappig is?' sneert mevrouw Jansen, lerares economie. Eva en ik schudden snel ons hoofd en verbergen ons achter het boek.
Het is verbazingwekkend hoe ik net alsof kan doen dat er niets aan de hand is, ik heb zelfs Gerard en Eduard belachelijk vrolijk begroet, terwijl ik ze eigenlijk wel met een hamer zou willen bewerken. Toen Gerard eenmaal van de verbazing was bekomen fluisterde hij in mijn oor: 'Zaterdag naar Lord Nelson? Misschien kunnen we een en ander opnieuw doen.' Hij grijnsde boosaardig en glipte snel het lokaal in waar hij les had.
Ook in de groep ben ik de Jess die iedereen kent; gangmaker en altijd vrolijk. Erwin trapt er echter niet in, hij bestudeert mij tijdens het eten uitvoerig.
Ik schuif het bord van mij af en werp een blik op de corveelijst. 'Ha! Ik ben reserve en volgens mij is iedereen er, dus ik ben vrij!'
'Jess, er is telefoon voor je,' zegt Alie, de kokkin. Ik loop naar het kantoor en pak de hoorn. 'Met Jess!'
'Dag Jess, met je vader.' Al mijn haren gaan overeind staan, in al die jaren dat ik in het tehuis woon heeft hij nooit iets van zich laten horen. Omdat ik niets zeg begint mijn vader te praten. 'Ik wil je graag zien. Misschien is het tijd dat ik mij als een vader ga gedragen.'
'Ik woon hier al ruim 4 jaar, ik sta op het punt om zelfstandig te worden. De afgelopen jaren heb ik je nodig gehad maar toen was je er niet. Nu heb ik je niet meer nodig. Ik wil en hoef niets van je, tot nooit meer ziens!' Ik zit al een paar minuten voor mij uit te staren als Erwin binnenkomt. 'Dat was een kort telefoontje. Wie was het?'
'Mijn vader.'
'Je vader? Die heb je al jaren niet gesproken of gezien, wat wilde hij?'
'Hij wil ineens weer de vader uithangen, ik heb gezegd dat ik hem niet meer nodig heb.' Ik hoor zelf hoe verbitterd ik klink en Erwin hoort het ook.
'Misschien is het juist goed om eens met hem te gaan praten, wie weet waar het toe zal leiden. Ik zal dit in de rapportage vermelden, dan kan Ard het met je oppakken.'
'Ik wil het er niet over hebben, ook niet met Ard!' roep ik.
'Jess, je kan misschien Ard van alles wijsmaken, maar ik zie dat er iets met je aan de hand is. Je doet teveel je best om jezelf te moeten zijn.'
'Er is niks aan de hand, Erwin. Laat me alsjeblieft met rust!'

Nadat Ard en ik de standaard dingen hebben besproken kijkt hij mij afwachtend aan. 'Ik denk dat je wel weet waar ik het over wil hebben,' begint hij. Ik knik. 'Ik wil het er niet over hebben, er is iets anders dat ik met je wil bespreken.'
'Kom maar op,' zegt Ard en doet de map dicht.
'Wanneer mag ik hier weg?'
'Hier weg? Hoe bedoel je?' vraagt Ard verbaast.
'Precies zoals ik het zeg, ik wil naar Amsterdam,' zeg ik vastberaden. Ard begint te lachen. 'Jess, kom op! Ik weet dat je bijna 16 bent en dit jaar examen doet maar wat wil je doen in Amsterdam? Ken je daar iemand?' Ik schud mijn hoofd. Zoals het Ard het nu brengt klinkt het inderdaad heel stom en onbezonnen.
'Over een half jaar zou je in principe kunnen doorstromen naar begeleid kamerwonen in Hoogeveen,' vertelt Ard en schuift daarmee mijn plan opzij. 'Begeleid kamerwonen is niet echt te vergelijken met hier. Met een aantal anderen deel je een woning en zal er op gezette tijden begeleiding aanwezig zijn.' Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, ik leun voorover en kijk Ard geïnteresseerd aan. 'Dat klinkt een stuk beter dan onbezonnen naar Amsterdam vertrekken, of niet?'
'Klinkt heel goed! Laten we daar naartoe werken,' zeg ik lachend. 's Avonds in bed fantaseer ik over de toekomst, die ziet er ineens een stuk beter uit.

'Kom je vandaag naast mij zitten?' Chantal kijkt mij aan en ik glimlach toegeeflijk. Ze is net bij ons komen wonen en op een of andere manier heeft ze mij uitgezocht als een soort petemoei. 'Natuurlijk kom ik vandaag naast jou zitten.' Ik ga naast haar op de bank zitten en aan mijn andere kant ploft Michael naast mij neer. 'Zou je niet eerst even gaan douchen?' vraag ik en knijp mijn neus dicht. 'Ik geloof niet dat iedereen in jouw zweetlucht wil zitten.'
'Ga je met me mee dan?' fluistert hij grijnzend. 'Ik kan wel iemand gebruiken om mijn rug in te zepen.'
'Met jou douchen?' vraag ik hooghartig. 'Buiten dat het niet mag, ben jij zo ongeveer de laatste man op aarde met wie ik zou willen douchen, Michael Wevers!' Michael druipt af en ik richt mijn aandacht weer op Chantal. We kijken samen naar Goede Tijden, Slechte Tijden en zodra de aftiteling start is ze tegen mij aan in slaap gevallen. Ik denk na over Michael, een beschadigde jongen, net als 99% van de kinderen die hier wonen, maar heel beschaafd. Ziet er goed uit en weet zo ongeveer wat hij wil met zijn leven. Het zou zo'n gekke vangst nog niet zijn...
'Jess, er is telefoon voor je, het is Eva.'
'Hey Eva, hoe is het?'
'Ik eh...' zegt ze aarzelend. 'Of je even kan komen, ik heb een probleem.'