Snap
  • Mama

Jeej hulp is in zicht. Na lang wachten een lichtpuntje?

Tja, hulp, maar wat verwacht ik er nou eigenlijk van. Gaat het wel echt helpen? Doe ik hier goed aan? Of is het hopeloos... Zo voelt het wel

Een voicemail bericht. Ik verwacht geen telefoontje. Het nummer van de gemiste oproep ken ik ook niet. Ik ben verbaasd als ik hoor: 'Goedemiddag, ik ben C. maatschappelijk werker en bel u voor een afspraak.'

Jemig... Begin september hebben we ons aangemeld. Toen was er geen plek. De wachttijd zou ongeveer 8 weken zijn. Maar na 8 weken hoorden we niks... 10 weken later maar weer een bellen. Geduld, dat was de mededeling, het is erg druk.

Ergens had ik niet meer verwacht dat ze zouden bellen. Wel gehoopt. Maar nu is het dan toch zover. Mijn man heeft er nu niets maar aan. Hij is verder doorverwezen. Ik mag in zijn plaats. Het voelt alsof er hulp glooit aan de horizon. Al binnen twee weken kan ik al op gesprek komen. Dat is snel na zo lang te hebben gewacht.

Mijn kop draait meteen op volle toeren; Doe ik hier wel goed aan? Kan ik met haar wel praten? Zou ze me wel begrijpen? Wat gaat zij voor me kunnen betekenen? Mijn man kan ze niet beter maken... Chronisch ziek is chronisch ziek. Het huishouden, mijn werk, de zorgen voor man, kids, huisdieren en huis zal ze niet gaan overnemen. Als ik dan zo denk komt de gedacht in me op dat het eigenlijk nu alleen maar een grotere belasting vormt dan een oplossing. Want in de anderhalf uur die ik daar aan 'kwijt' ben kan ik ook een was draaien, het huis stofzuigen en de kattenbakken doen. Of een ander klusje. Of leren voor die opleiding die ik van mijn werkgever nog 'even' moet halen. 

Zo moet ik niet denken, dat weet ik wel. Ik heb me aangemeld omdat alles me nu gewoonweg te veel is. Ik trek het even niet alleen. En als ze alleen maar een luisterend oor is, is het al heel fijn. Want een luisterend oor heb ik nu helemaal niet om me heen. 

Mijn vriendinnen, ik heb er niet veel (eerlijk gezegd zijn het er drie. Eentje op grote afstand, bij de ander is het vooral één-richtingsverkeer, haar kant op, en bij de laatste is het contact een beetje af en aan. De rest van mijn vriendinnen zijn eigenlijk meer kennissen), zijn geweldig lief. Ze doen ook echt hun best me te ondersteunen. Maar mijn verhaal doen, dat kan niet echt. Vaak begrijpen ze me niet, komen er adviezen die in onze situatie helemaal geen oplossing bieden of mogelijk zijn. Ook hebben ze hun eigen troubels en gedoe. Ik wil ze daarom ook vaak niet lastig vallen.

Familie om op terug te vallen heb ik niet. We hebben wel contact, maar goed is het zeker niet. Er is een hoop gebeurd, vroeger en nu, wat het allemaal niet ten goede is gekomen. Ik ben, zeg maar, 't zwarte schaap. Dat geeft al genoeg gezeur en ellende.  En mijn schoonfamilie, tja, dat is een gesloten boek. 

Nou, wat een lekker sociaal netwerk heb ik om me heen! ... Stom genoeg besef ik me dat nu ik het getypt heb pas echt. 

*Slik* 

Maar goed: er komt hulp, even tijd en aandacht voor mij. Even een moment voor mijn verhaal. Even iemand die echt naar mij luistert en daar ook de tijd voor heeft. Ik hoop zo dat het me helpt. Dat het rust geeft in mijn hoofd. Dat het opruimt in mijn hoofd. 

Al geeft het maar een klein, heel klein, beetje zelfvertrouwen, een klein beetje geloof in mijzelf, dan kan ik misschien weer eventjes vooruit. Hoop ik.