Jeej, hij doet het...

Eigenlijk weet ik niet zo goed waar te beginnen.

We hebben dus twee kleine meisjes. Zo blij, zo trots, het was mijn grootste wens. Al ver voordat ik de pil aan de kant mocht gooien zat er een sterk verlangen. Ze zeggen dat je niet kunt missen wat je nooit hebt gehad, in mijn geval klopte dit niet. Het gevoel, de wens om moeder te worden was zo sterk dat ik regelmatig de neiging heb gehad om alle plannen aan de kant te gooien en ervoor te gaan. Toch ben ik blij dat we dit niet hebben gedaan. Nu hebben we ons huisje voor elkaar, beide een goede baan en een mooie herinnering aan een prachtige bruiloft. 

En toen, in december 2011 mocht ik stoppen en na een aantal maanden, wachten, zenuwen, wensen, huilen, balen en verlangen was het zover. helaas heeft het zijn of haar reis naar ons niet mogen afmaken. Toen de bloeding begon wist ik al zeker dat het niet goed zou gaan. Het kleine groepje mensen dat ervan wist probeerde me nog te overtuigen dat het niets hoefde te betekenen maar ik voelde dat het niet zo mocht zijn. Het voelde zo machteloos. Ik wilde zo graag dat het goed zou gaan, het gevoel dat je je handen ervoor wilt houden in de illusie dat je het kunt tegenhouden. De dagen erna heb ik alle tranen gehuild die ik op dat moment had, gelukkig werd ik door liefdevolle mensen gesteund. Toch deed het vreselijk zeer, ik had het gevoel dat ik iedereen teleurstelde.

Lange dagen werken en een vakantie naar de zon hielpen ons door de weken heen en toen, op mijn verjaardag was mijn NOD. Spannend want ondanks dat het niet kan vervangen, het kan wel verlichten. Elk uur ging ik kijken en toen er echt geen menstruatie op gang kwam en ik de pizza vanaf de andere kant van de camping al kon ruiken wisten we het eigenlijk al. De positieve test bevestigde het op papier maar mijn gevoel deed nog niet mee. Achteraf voel ik me daar wel eens schuldig over maar ik moest gewoon 'eerst zien, dan geloven'.

Gelukkig ging deze zwangerschap vanaf het begin erg goed. Mijn lijf was het er minder mee eens en ik kreeg behoorlijke bekkenpijn maar ach, alles voor de baby toch. Daarbij houd ik van zwanger zijn. Ik vind het prachtig, bijzonder, belabberd en speciaal tegelijk. Ik voelde mezelf speciaal. Mijn lijf kon een mensje maken. Ze weet wat ze moet doen, alles loopt naadloos in elkaar over, ik groei als kool net als onze kleine meid en dan, na ruim 8 maanden wachten is ze daar.

Een heftige, volgens het boekje, bevalling en dan ligt ze op mijn buik. 

Wat een geluk! Wat een rijkdom. Alles viel op zijn plek en ondanks de voortdurende bekkenpijn zat ik op een enorm grote roze wolk. DIT had ik gemist. Deze liefde wilde ik geven.

Al vanaf het begin voelde het alsof ik haar al ken. Op pure intuïtie en een rauw gevoel van verbondenheid voeden we haar op. Inmiddels is ze 3 jaar en heeft ze een klein zusje. Vie is puur, lief, aanhankelijk, hoog sensitief, vooruitziend, bang, boos, actief, bijdehand, altijd aan tenzij ze even 'uit' gaat, druk, complex en ontzettend grappig en theatraal. Haar evenwichtig opvoeden is dus hard werken, een uitdaging en komt heel dicht bij mezelf. Elke dag weer.

Ongeveer 1,5 jaar later was er ruimte en de wens voor een tweede kindje. Een zusje voor Vie aangezien ik stellig ervan overtuigd was dat het een meisje zou worden. Maar hierover blog ik graag een andere keer.